پاورپوینت تاریخچه برندهای خودروسازی ایتالیا

بسم الله الرحمن الرحیم

برند فراری که بیش از 80 سال از فعالیتش می گذرد، اولین خودروی خود را در سال 1940 وارد بازار کرد. بسیاری معتقد هستند که حیات این برند به عنوان یک کمپانی خودروسازی، سال 1947 که اولین خودرو این شرکت با نشان فراری تکمیل شد، آغازگر فعالیت رسمی این برند می دانند.

این برند ایتالیایی، موفقیت های بسیار زیادی کسب کرده است. سال 2014، این کمپانی به عنوان قدرتمندترین برند خودروسازی شناخته شد. در سال 2018، مدل 250 GTO 1963، لقب گران قیمت ترین خودروی جهان را با قیمتی معادل 70 میلیون دلار از آن خود کرد. در طول تاریخ، فراری برای حضور مداوم خود در مسابقه های ماشین سواری، خصوصا فرمول 1، مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. تیم فراری، موفق ترین تیم این مسابقات است. اسب تکتاز فراری نشانگر لوکس بودن، سرعت و ثروت است.

تاریخچه برند فراری
این کمپانی توسط انزو فراری تاسیس شد. جالب است بدانید وقتی آقای فراری در سال 1929 اسکودریا فراری را پایه گذاری می کرد، هیچ علاقه ای به تولید خودروهای جاده ای نداشت. نکته جالب این است که اسکودریا فراری به معنای اسطبل فراری است و معمولا به «تیم فراری» اشاره دارد. در ابتدا این برند به عنوان بخش خودروهای مسابقه ای برند آلفارومئو فعالیت و خودروهای مسابقه ای این کمپانی را خریداری و برای مسابقات آماده می کرد.
1
2
3
پس از گذشت مدتی، تیم مسابقه ای آلفا رومئو منحل، در سال 1938 دوباره خریداری و انزو فراری به عنوان مدیر این تیم استخدام شد. این تیم جدید Alfa Corse نام داشت و در میلان واقع شده بود. پس این پایان اسکودریا فراری بود.
در سال 1939، فراری از آلفارومئو جدا شد، البته به شرطی که به مدت حداقل چهار سال، از نام فراری برای مسابقات و ماشین‎های مسابقه ای استفاده نکند.
تنها پس از گذشت چند روز، او Auto Avio Costruzioni را تاسیس کرد که مرکزش در محل اسکودریا فراری پیشین واقع شده بود. این کمپانی تازه تاسیس، در زمینه تولید ماشین آلات و اکسسوری های هواپیما فعالیت می کرد. در سال 1940، اولین خودروی اسپرت فراری، با نام Tipo 815 تولید شد اما به دلیل جنگ جهانی ، آنچنان مورد استقبال قرار نگرفت.

1
2
3
4
سال 1943 بود که کمپانی توسط متحدین بمب باران و سپس دوباره از نو ساخته شد. همان طور که پیش تر گفته شد، به اعتقاد برخی، اولین ماشین فراری در سال 1947 و با نشان فراری تولید شد. این مدل 125 Sنام داشت. انزو فراری برای تامین بودجه از سر گیری حیات اسکودریا فراری، این ماشین ها را تولید می کرد و می فروخت. او از این کار رضایت چندانی نداشت.
پس از تلاش های فراوان او، در سال 1960، این کمپانی با نام SEFAC S.p.A.، فعالیت خود را دوباره از سرگرفت.
فراری یکی از کمپانی های است که با دیگر شرکت های خودروسازی کشورش، همکاری های زیادی داشته. در اوایل سال 1969، فیات 50 درصد سهام این کمپانی را صاحب شد.
در نتیجه این شراکت، سرمایه گذاری های زیادی انجام شد و عملات گسترش دادن کارخانه سریعا آغاز شد. در کل می توان گفت که این شراکت، کاملا به نفع کمپانی فراری و سکوی پرشی برای این برند شد. در سال 1988، آقای فراری توانست شاهد تولید و ارائه مدل Ferrari 40، پیش از مرگش در همان سال باشد. به احترام او که پایه گذار این شرکت بزرگ و برند خوش نام بود، نام کمپانی در سال 1989 به Ferrari S.p.A تغییر یافت و مدل «انزو» به مدت دو سال تولید شد.
مدل انزو در آن زمان سریع ترین محصول کمپانی بود. آقای فراری به قدری از این مدل راضی بود که نامش به نام او، تغییر دادند. این مدل خاض در ابتدا به مشتری های وفادار و پایه ثابت کمپانی پیشنهاد داده شد. هر 399 دستگاه این مدل، قیمتی برابر 50 هزار یا همان 4 هزار یورو داشت. چهارصدمین دستگاه، به عنوان خیریه به واتیکان اهدا شد.

مدل های محبوب فراری
Ferrari LaFerrari
آن طور که برخی باور دارند، این مدل جانشین مدل انزو است، اما در واقع، این دو مدل مشترکات بسیار کمی دارند. این مدل اولین محصول از این کمپانی بود که از سیستم هیبرید استفاده کرده است.
FERRARI 365 GTB/4 DAYTONA
این ماشین یکی از محبوب ترین مدل های تاریخ خودروسازی است و در کمال تعجب، هرچه بیشتر می گذرد، به محبوبیت آن اضافه می شود. 365 GTB/4، جواب درخوری به تهدید رقابت لامبورگینی با تولید مدل Miura بود.
F40فراری
خودروهای بسیار کمی هستند که بتوانند لقب برترین ابرخودرو را از آن خود کنند. مدل F40، یکی از همان ماشین هاست. رنگ، طراحی و جنس بدنه آن بسیار خاص است.
دینو 246 بنا به دلایل زیادی یک مدل تاریخی محسوب می شود. این محصول یکی از معدود مدل هایی است که نشان اسب این برند محبوب را ندارد. دلیل نبودن لوگوی کمپانی این است که دینو از لحاظ های بسیاری با دیگر مدل ها متفاوت است. این مدل در زمان خود رقیب پورشهبود.
FERRARI DINO 246

کم تر کسی در دنیا وجود دارد که ضمن علاقه به صنعت خودروسازی، نام بوگاتی را نشنیده باشد. این برند، برای ثروتمندان جهان و کلکسیونرها نیز، بسیار ارزشمند است؛ چراکه امروزه تمامی محصولات تازه یا قدیمی بوگاتی، قیمتی بسیار بالا دارند. به جرات می توان گفت، هیچ برند دیگری در صنعت خودروسازی جهان، به اندازه ی بوگاتی در ساخت مدل های کلکسیونی و تولید محدود، محبوب نیست. این شرکت، خصوصا از اوایل قرن بیستم، نوآوری های بسیاری در بحث های تجاری و مهندسی خودرو، پدید آورد تا ثابت شود؛ تفاوت هایی اساسی بین بوگاتی و دیگر خودروسازان جهان وجود دارد.بوگاتی علاوه بر مهارت و شهرت در ساخت خودرو با ارزش میلیون دلاری، نقش مهمی در تغییر سلیقه ی بازار و ایجاد تحول در نظام تجاری مرتبط با صنعت خودروسازی داشته است. پیش از معرفی بوگاتی ویرون در سال ۲۰۰۵، ساخت خودرو با قیمتی بیش از یک میلیون دلار، عجیب و باورنکردنی بود. تا آن زمان، تقریبا هیچ کدام از خودروسازان مطرح جهان، علاقه ای به سرمایه گذاری در تولید مدل هایی سوپرلوکس یا ابرخودرو با چنین قیمتی نداشتند. به بیان بهتر، ریسک بسیار بالا در تولید، بازاریابی و فروش خودروهای میلیون دلاری، باعث می شد که برندهای مختلف، جسارت ورود به این بازار را نداشته باشند. بوگاتی، به تنهایی ثابت کرد می توان ثروتمندان جهان را به پرداخت مبالغی بیش از یک میلیون دلار برای یک خودروی مدرن، راضی نمود و حتی به تولید نمونه های گران تر، فکر کرد. پس از رونمایی و فروش ویرون در سال ۲۰۰۵، برندهایی مثل لامبورگینی و استون مارتین به طراحی ابرخودروهای میلیون دلاری علاقه مند شدند. همچنین، شرکت هایی کوچک مثل W موتورز، ریمک و بسیاری از کارگاه های تیونینگ دنیا، پس از تولید بوگاتی ویرون، به ساخت محصولاتی مشابه با قیمت های بسیار بالا همراه پیشرانه های قدرتمند، توجه نشان دادند.

خارج از بحث های تجاری، بوگاتی با دست آوردهای فنی و مهندسی هم، ستاره ی درخشان صنعت خودروسازی جهان محسوب می شود. اولین خودروی جاده ای دنیا با نهایت سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت (۱۰۰ مایل برساعت) در سال ۱۹۱۲ و رسیدن به سرعت های بیش از ۴۰۰ کیلومتربرساعت با یک خودروی استاندارد در سال ۲۰۰۷، افتخارات فراموش نشدنی بوگاتی هستند. همچنین، تولید خودرو با پیشرانه ای که بیش از هزار اسب بخار، قدرت داشته باشد هم، بعد از بوگاتی ویرون، معمول شد.
علاوه بر محصولات تاریخ ساز در سال های دور، بوگاتی در قرن ۲۱ هم به تولید خودروهای رکوردشکن ادامه می دهد. اولین نسخه از ویرون که سال ۲۰۰۵ معرفی شد، در زمانی کمتر ۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید و در نمونه های بعدی مثل نسخه ی سوپراسپرت می توانست سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۲.۵ ثانیه داشته باشد.
عملکرد بوگاتی ویرون، همراه با امکانات سوپرلوکس در کابین که راحتی بسیار خوبی برای سرنشینان فراهم می کرد، برتری قابل ملاحظه ای نسبت به محصولات ساخت فراری، پورشه یا دیگر برندها داشت که باعث شد، توجه کلکسیونرها و ثروتمندان را جلب کند. فراتر از ارزش اقتصادی، محصولات مدرن بوگاتی به عنوان یک شاهکار هنری با مهندسی پیش رفته، اهمیت دارند.
دیگر نکته ی مهم در تاریخ بوگاتی که نباید فراموش شود، مربوط به روح فراملیتی آن است. شاید در ظاهر، بوگاتی یک شرکت فرانسوی به نظر رسد؛ اما در واقع، توسط یک فرانسوی با اصالت ایتالیایی تاسیس شد. اولین کارخانه و دفتر طراحی شرکت هم، در منطقه ی دورلیشایم آغاز به کار کرد که هنگام افتتاح بوگاتی، تحت مالکیت کشور آلمان بود و بعد از جنگ جهانی اول، مجددا در اختیار فرانسه قرار گرفت. همچنین، بوگاتی در تاریخ ۱۱۰ ساله خود، از طراحان، مهندسان و پرسنل کارآزموده با ملیت های مختلف، خصوصا آلمانی و ایتالیایی و فرانسوی بهره برده است؛ ضمن اینکه از سال ۱۹۹۸، تحت مالکیت فولکس واگن آلمان فعالیت می کند.

تاسیس بوگاتی
نام بوگاتی مشابه بسیاری از خودروسازان قدیمی دنیا، مرتبط با نام بنیان گذار آن است. اتوره بوگاتی در سال ۱۹۰۹ اقدام به تاسیس شرکتی با نام کامل Automobiles Ettore Bugatti در نزدیکی شهر دورلیشایم کرد که امروزه، ناحیه ی مرزی شمال شرق فرانسه با آلمان است.
اتوره بوگاتی، متولد ۱۸۸۱ در شهر میلان ایتالیا است. خانواده او نیز، ایتالیایی و سرشناس بودند؛ اما اتوره بعد از مهاجرت به فرانسه، ملیت خود را به فرانسوی تغییر داد. خاندان بوگاتی، در اواخر قرن بیستم، هنرمندانی مشهور محسوب می شدند. کارلو بوگاتی، پدر اتوره، به عنوان معمار، طراح داخلی و دکوراتور برای خانه های اشراف و کاخ های سلطلنتی فعالیت می کرد. برادر اتوره، رامبراند بوگاتی هم، مجسمه سازی معروف بود که هرچند، در سن ۳۱ سالگی خودکشی کرد؛ اما امروزه با ساخت تندیس های برنزی از حیوانات، شهرت دارد.
اتوره بوگاتی در سنین نوجوانی، به اصرار پدر وارد یک کارگاه ساخت درشکه های لوکس شد. پس از چند سال و رسیدن به اواخر قرن نوزدهم میلادی، علاقه ی اتوره به خودروها و دیگر وسایل نقلیه ی موتوری، افزایش یافت. او توانست در سال ۱۸۹۸، نمونه ای از یک خودرو برای شرکت ایتالیایی پرینتی و استاچی طراحی کند. این محصول، با نام بوگاتی تایپ یکType 1) )روی گاغذ باقی ماند و هرگز به تولید نرسید.
مدیریت طراحی و تولید کارخانه ی دیتریچ
در سال ۱۹۰۱ با حمایت مالی پدر، اتوره دومین طرح خود را به صورت یک نمونه در اندازه ی واقعی، به نمایشگاه میلان برد و مورد تحسین قرار گرفت.
بوگاتی تایپ ۲، علاوه بر کسب جایزه ی ویژه از نمایشگاه میلان، توجه بارون دیتریچ آلمانی را جلب کرد. دیدار دیتریچ و اتوره بوگاتی، منجر به همکاری آن ها برای ساخت خودرو در کارخانه ی دیتریچ شد.
اتوره در سن ۲۱ سالگی به سمت مدیریت طراحی و تولید دیتریچ رسید.

بین سال های ۱۹۰۲ تا ۱۹۰۴، خودروهای بوگاتی تایپ ۲ الی تایپ ۷ توسط اتوره با برند بوگاتی برای دیتریچ ساخته شدند. بوگاتی تایپ ۵ با پیشرانه ی ۱۲.۹ لیتری، اولین محصول بوگاتی بود که سال ۱۹۰۳ وارد مسابقات اتومبیل رانی شد. کمی بعد، ارتباطی بین اتوره بوگاتی و امیل ماتیاس، سرمایه دار فرانسوی شکل گرفت و آن ها تصمیم گرفتند با جدایی از شرکت دیتریچ؛ کارخانه ی خودروسازی مخصوص به خود داشته باشند. این همکاری، البته به نتیجه نرسید و اتوره از سال ۱۹۰۶، به عنوان یک طراح مستقل، وارد مشارکت با کارخانه های مختلف شد.
اولین بوگاتی با استاندارد جاده
از ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۹، اتوره برای شرکت دئوتزآلمان کار کرد. دئوتز از سال ۱۸۶۴، سازنده ی پیشرانه های بخار یا احتراق داخلی برای لوکوموتیو و صنایع مختلف بود؛ اما تصمیم گرفت با استخدام بوگاتی، به صنعت خودروسازی وارد شود.

مدل های تایپ ۸، ۹ و ۱۰، دیگر طرح های اتوره بودند که مثل نسخه های پیشین، تنها یک نمونه از آن ها ساخته شد. تایپ ۱۰، یک خودروی ۲ نفره بدون سقف بود که با پیشرانه ی ۱.۱ لیتری، ترمز دیسکی، فنربندی تخت و چرخ های تیوپ دار تولید شد. این محصول، به دلیل شکل ظاهری، بعدها با نام بایگونیر معروف شد که در زبان فرانسه، به معنی وان حمام است.
سرانجام در سال ۱۹۰۹، اتوره تصمیم به تاسیس کارخانه ی خود گرفت. او و همسرش سوار بر تایپ ۱۰، از آلمان به نزدیکی مرز فرانسه رسیدند تا محلی مناسب احداث خط تولید، پیدا کنند. خیلی زود، یکی از کارخانه های دتیریچ در مولشایم ایالت دورلیشایم که هنوز جزء خاک آلمان محسوب می شد، به مالکیت اتوره بوگاتی درآمد و خانواده ی او نیز، در همان محل ساکن شدند. تنها تایپ ۱۰ دنیا، بیش از ۴۰ سال در انبار کارخانه ی بوگاتی حضور داشت
و حتی یک بار به دستور اتوره بوگاتی در سال ۱۹۳۹، بازسازی و رنگ آمیزی شد. در کمال ناباوری، جنگ جهانی اول و دوم، آسیبی به این خودرو نرساند و تایپ ۱۰ در نهایت به کلکسیونرها فروخته شد تا امروز در اختیار یک مجموعه دار مقیم کالیفرنیا باشد. تایپ ۱۰ به دلیل قدمت تاریخی، تیراژ یک دستگاه و سابقه ی مالکیت اتوره بوگاتی، احتمالا می تواند با حضور در حراجی های معتبر، رکورد گران ترین خودروی جهان را به دست آورد.
(عکس تاریخی از بوگاتی تایپ ۱۰ ساخت۱۹۰۷)

Bugatti Type 10

تاسیس کارخانه و اولین محصول شرکت بوگاتی
افتتاح اولین خط تولید بوگاتی در سال ۱۹۰۹، به کمک وام و کمک های مالی از یک بانک آلمانی انجام شد. اتوره در توضیح فعالیت تجاری خود به بانک گفته بود؛ سالیانه ۱۰ خودروی اسپرت مسابقه ای و ۵ موتور مخصوص هواپیما می سازد.
چهار سال پیش از آغاز جنگ جهانی اول، خودروی تایپ ۱۳ توسط شرکت بوگاتی در سال ۱۹۱۰ رونمایی شد. این خودرو از پیشرانه ی ۱.۳ لیتری استفاده می کرد که توسط اتوره بوگاتی طراحی شده بود. به لطف کاربراتور ساخت شرکت زنیت انگلستان، قدرت خودرو به ۳۰ اسب بخار می رسید که روی محصولی با وزن خالص ۵۰۰ کیلوگرم، قابل قبول بود.
خیلی زود، ۵ دستگاه تایپ ۱۳ ساخته شد. عملکرد این مدل در مسابقات جایزه بزرگ فرانسه و لمان ۱۹۱۱ با رسیدن به مقام نایب قهرمانی، مورد توجه قرار گرفت. در آن زمان، هدف اصلی بوگاتی از تولید خودرو، حضور در مسابقات و کسب جوایز مختلف بود که البته با شروع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴، موقتا ناکام ماند
تایپ ۱۸، اولین محصول لوکس بوگاتی محسوب می شود که با سفارش و تولید محدود، برای افراد متمول طراحی شده بود. این خودرو، سال ۱۹۱۲ رونمایی شد و مورد توجه شخصیت های مشهور، مثل رولند گاروژ (هوانورد مشهور فرانسوی) قرار گرفت. یکی از نکات جالب در بوگاتی تایپ ۱۸، رسیدن به نهایت سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت بود که تقریبا با یک هواپیمای جنگنده در آسمان، برابری می کرد. تایپ ۱۸، از یک پیشرانه ی ۴ لیتری بهره می برد و جزء معدود خودروهای جاده ای دنیا در آن زمان بود که ۱۰۰ اسب بخار، قدرت داشت.

جنگ جهانی اول
کارخانه ی اتوره در مرز آلمان و فرانسه، امنیت لازم برای ادامه ی فعالیت نداشت و به دستور خود او، تعطیل شد. اتوره به همراه ۲ دستگاه تایپ ۱۳ که مهم ترین دستاوردهای او تا آن زمان بودند، به میلان ایتالیا مهاجرت کرد. تعداد ۳ دستگاه باقی مانده از این خودرو هم، زیر خاک دفن شد تا از گزند جنگ و نیروهای متخاصم، در امان بماند. این اقدام هوشمندانه، به اتوره کمک کرد تا پس از پایان جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸، قطعات کافی برای تولید یک محصول جدید در اختیار داشته باشد.
هنگام جنگ، اتوره که ملیت فرانسوی گرفته بود، با ارتش این کشور همکاری کرد تا پیشرانه ای ۱۶ سیلندر برای استفاده در هوایپماهای نظامی ساخته شود. موتور U-16 که بعدها با نظر یک مهندس امریکایی، کینگ بوگاتی نام گرفت، سال ۱۹۱۶ با ۲ ردیف سیلندر موازی طرح U عرضه شد. براساس اسناد موجود، دولت امریکا با مبلغ ۱۰۰ هزار دلار (معادل ۲.۵ میلیون دلار امروزی) اجازه یافت U-16 را برای نصب در هواپیماهای خود، تولید و استفاده کند. مهندس امریکایی، چارلز بردی کینگ مسئولیت داشت تا U-16 را بهینه سازی و ارتقا دهد. در نهایت، با اتمام جنگ جهانی اول و ظهور مشکلات متعدد در پیشرانه ی کینگ بوگاتی، تنها ۴۰ نسخه U-16 توسط شرکت دوزنبرگ امریکا تولید شد و این پروژه، خاتمه یافت. بعد از آن، بوگاتی هرگز به تولید موتور هوایپما نپرداخت.
پایان جنگ جهانی اول
اتوره، با اعلام پایان جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸ به کارخانه بازگشت. خیلی زود، ۳ دستگاه تایپ ۱۳ برای حضور در مسابقات، بازسازی شدند. نسخه هایی با کد ۱۵، ۱۷، ۲۲ و ۲۳ هم براساس تایپ ۱۳ تا سال ۱۹۲۶ در رقابت های مختلف اروپا شرکت کردند. در مسابقات اتومبیل رانی برشیا ایتالیا سال ۱۹۲۱، چهار دستگاه تایپ ۱۳ شرکت داشتند که همگی سکوهای اول تا چهارم را کسب کردند. به همین دلیل، نسخه هایی از این خودرو با نام تایپ ۱۳ برشیا تولید شدند.

در سال ۱۹۲۰، اولین محصول لوکس بوگاتی با تولید انبوه، رونمایی شد. تایپ ۲۳ برشیا، از شاسی و مشخصات فنی تایپ ۱۳، همراه با تزئینات لوکس بهره می برد. تا سال ۱۹۲۶، حدود ۲ هزار دستگاه تایپ ۲۳ برشیا تولید شد که تاثیر خوبی بر افزایش توانایی مالی بوگاتی داشت. این مدل، البته به دلیل استفاده از ۲ سوپاپ در هر سیلندر، دارای اهمیت است؛ چراکه اولین خودروی تولید انبوه تاریخ محسوب می شود که مجهز به این فناوری عرضه شد.

به نظر بسیاری از کارشناسان، طرح دوکی شکل برای بدنه ی خودروهای مسابقه ای و اسپرت، حاصل خلاقیت اتوره بوگاتی بود. این شکل، در سال ۱۹۲۲ با معرفی تایپ ۲۹ و ۳۰، ارتقا پیدا کرد و به دلیل نمای باریک در انتهای بدنه، طرح سیگار نام گرفت. تایپ ۲۹، اولین محصول بوگاتی با پیشرانه ی ۳ لیتری ۸ سیلندر، ۸۰ اسب بخار قدرت داشت و برای نخستین بار در دنیا، از ۳ سوپاپ برای هر سیلندر، استفاده می کرد.

تایپ ۳۰ تورر با هدف تولید یک خودروی اسپرت مناسب برای سفرهای ۲نفره، در سال ۱۹۲۲ رونمایی شد. این محصول تا سال ۱۹۲۶ به تعداد ۶۰۰ دستگاه فروش داشت. تایپ ۳۰ همچنین مورد توجه الیزابت جونک قرار گرفت که از نخستین بانوان شرکت کننده در مسابقات سرعت بود.

دوران طلایی بوگاتی با ظهور تایپ ۳۵
در تاریخچه ی شرکت های خودروسازی بزرگ، محصولاتی شاخص وجود دارند که نقطه ی عطف در پیش رفت آن ها محسوب می شوند. تایپ ۳۵ که در سال ۱۹۲۴ معرفی شد هم، نقشی بسیار مهم در تاریخ بوگاتی دارد. این مدل، همچنان یکی از پرافتخارترین خودروهای دنیا در مسابقات اتومبیل رانی است. تا سال ۱۹۳۴ نسخه های مختلف تایپ ۳۵ توانستند بیش از ۲ هزار قهرمانی در رقابت های مختلف کسب کنند. تنها بین سال های ۱۹۲۶ تا ۱۹۲۸، تایپ ۳۵ به ۳۵۱ قهرمانی و ۴۷ رکوردشکنی در مسابقات سرعت و استقامت (گرند تور) رسید.
بسیاری از خصوصیات ظاهری محصولات بوگاتی که امروزه در مدل های مدرن،
مثل ویرون و شیرون، وجود دارد؛ از تایپ ۳۵ شروع شد. طرح نعل اسبی جلو پنجره و رینگ های آلومینیوم با نمای ۸ پر، مهم ترین نوآوری های ظاهری در این خودرو بودند. تایپ ۳۵ در اولین نسخه، پیشرانه ی ۸ سیلندر خطی با حجم ۲ لیتر و ۲۴ سوپاپ داشت که قدرت ۹۰ اسب بخار، فراهم می کرد و برای نخستین بار در تاریخ، مجهز به بلبرینگ در قسمت های مختلف موتور بود. این خودرو، علاوه بر فناوری عالی در پیشرانه، همراه با سیستم تعلیق مدرن ارایه می شد که از فنر به جای ادوات قدیمی و میله های U شکل استفاده می کرد.
تایپ 35B، قدرتمندترین نمونه از نوع خود بود که همراه با پیشرانه ی ۲.۳ لیتری و یک سوپرشارژر بزرگ، ۱۳۸ اسب بخار قدرت داشت. این خودرو با وزن خالص ۷۶۰ کیلوگرم، نهایت سرعت ۲۱۰ کیلومتربرساعت فراهم می کرد و در زمانی حدود ۷ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید. امروزه ارزش کلکسیونی نسخه های مختلف بوگاتی تایپ ۳۵، بیش از ۳ میلیون دلار است.

تایپ ۴۰، اولین محصول بوگاتی به عنوان یک خودروی خانوادگی با قیمت رقابتی بود. این محصول با پیشرانه ی ۱.۵ لیتری، روی شاسی تایپ ۳۵ سوار شد. تیراژ تولید تایپ ۴۰ با سقف فلزی یا پارچه ای تا سال ۱۹۳۰ به ۸۷۰ دستگاه رسید.
علاوه بر مدل هایی که پیش تر گفته شد، تایپ ۴۳، ۴۴ و ۴۹ هم با تکیه بر پلتفرم تایپ ۳۰ و همراه پیشرانه های ۳ سوپاپ در هر سیلندر، توسط بوگاتی تولید شدند که همگی، فروش بسیار خوبی داشتند. از این بین، تایپ ۴۳، با پیشرانه ی ۲.۳ لیتری سوپرشارژ، ۱۲۰ اسب بخار قدرت فراهم می کرد و اولین خودروی جاده ای دنیا بود که نهایت سرعت ۱۰۰ مایل برساعت (۱۶۱ کیلومتربرساعت) داشت. البته، زمان ۱۲ ثانیه برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت و رکورد ۱۷۷ کیلومتربرساعت هم توسط بوگاتی تایپ ۴۳ ثبت شد که تا سال ۱۹۳۰، بهترین عملکرد برای یک محصول استاندارد بود.

دهه ی ۳۰ میلادی و دوران پرافتخار ژان بوگاتی فرزند اتوره
مشابه پدر و پدربزرگ، ژان بوگاتی هم از دوران کودکی متفاوت از هم سالان خود بود و مثل یک نابغه، توجه اطرافیان را به خود جلب کرد.
بزرگ ترین فرزند اتوره، چند ماه قبل از افتتاح خودروسازی بوگاتی، در آلمان متولد شد. کودکی ژان با جنگ جهانی اول و زندگی در میلان ایتالیا همراه بود، تا آنکه همراه خانواده به محل کارخانه در دورلیشایم برگشت. از سن ۲۰ سالگی، توانایی های ژان بوگاتی در طراحی و مهندسی خودرو، ثابت شد. امکانات و اختیارات کامل در اختیار او قرار گرفت تا نبوغ خود را در عمل نشان دهد.

تایپ ۴۱ که بعدها با نام بوگاتی رویال معروف شد؛ اولین مدل با طراحی ژان بوگاتی بود. فرزند ۲۳ ساله ی اتوره بوگاتی، تلاش کرد با تکیه بر توانایی های مهندسی پدر، محصولی برای رقابت با رولزرویس و میباخ بسازد. در آن زمان، برندهای فرانسوی برخلاف خودروسازان آلمانی و انگلیسی، فاقد یک خودروی سوپرلوکس و پهن پیکر بودند. پروژه ی تایپ ۴۱، با طول بدنه ی ۶.۴ متر و فاصله محورهای ۴.۳ متر، ۲۰ درصد بلندتر از رولزرویس فانتوم مدل ۱۹۳۰ محسوب می شد و رسما یکی از بزرگ ترین خودروهای دنیا بود.
پیشرانه ی ۱۲.۷ لیتری با ۸ سیلندر غول پیکر، روی تایپ ۴۱ نصب شد تا قدرتی نزدیک به ۳۰۰ اسب بخار فراهم شود. قطر چرخ ها با تایر به ۲۴ اینچ می رسید تا از این نظر هم، برتری ظاهری نسبت به رولزرویس داشته باشد. بوگاتی رویال، از یک مجسمه ی کوچک به شکل یک فیل ایستاده، روی درپوش رادیاتور نیز استفاده می کرد که طرح آن، قبلا توسط رامبراند بوگاتی (برادر اتوره) اجرا شده بود. به دلیل بحران اقتصادی دهه ی ۳۰ میلادی، تنها ۷ دستگاه بوگاتی رویال ساخته شد که امروزه، بیش از ۱۰ میلیون دلار، ارزش کلکسیونی دارند. قیمت این خودرو در زمان تولید، حدود ۳۰ هزار دلار بود که معادل ۴۵۰ هزار دلار امروزی است.

دیگر محصول تولیدی بوگاتی با طراحی و مهندسی ژان، تایپ ۵۵ است. این خودرو، نسخه ی رودستر و استاندارد جاده ای از تایپ ۵۱ محسوب می شد که سال ۱۹۳۱ به قهرمانی جایزه بزرگ فرانسه رسیده بود. تایپ ۵۵ با ظاهر اسپرت و بدنه ی کم ارتفاع، یک خودروی لوکس ۲ نفره محسوب می شد که جذابیت زیادی در زمان تولید داشت؛ اما عملکرد فنی این مدل با پیشرانه ی ۱۳۰ اسب بخار سوپرشارژ ۲.۳ لیتری، پرصدا و ناکارآمد بود. در مجموع، ۳۸ دستگاه تایپ ۵۵ تولید شد که نسخه های کلکسیونی آن، امروزه ۴ میلیون تا ۱۰ میلیون دلار، ارزش دارند.
با کاهش مشکلات اقتصادی بازار جهانی در اواسط دهه ی ۳۰ میلادی، تولید خودروهای لوکس نیز، رونق گرفت. ژان بوگاتی ۲۵ ساله در سال ۱۹۳۴، اولین نمونه از بوگاتی تایپ ۵۷ را به تولید رساند. این مدل، برخلاف تایپ ۴۱ و ۵۵ با استقبال خریداران مواجه شد و تا سال ۱۹۴۰ به تعداد ۷۱۰ دستگاه، فروش داشت. نسخه ی پایه از تایپ ۵۵ با پیشرانه ی ۳.۳ لیتری، ۱۳۵ اسب بخار قدرت داشت و نهایت سرعت ۱۵۰ کیلومتربرساعت فراهم می کرد. این خودرو امروزه به دلیل تولید بالا، با قیمتی کمتر از یک میلیون دلار، در حراجی ها حضور دارد.

پلتفرم تایپ ۵۷، منجر به تولید چند خودروی افسانه ای با برند بوگاتی شد. مدل آتلانتیک که در زمان ما به عنوان یکی از گران ترین خودروهای تاریخ شناخته می شود؛ نسخه ای از تایپ ۵۷ است. مدل های C مجهز به کمپرسور بودند که در واقع، نامی دیگر برای سیستم سوپرشارژر بود. از تایپ 57C به تعداد ۹۶ دستگاه تولید شد. سپس، تایپ 57SC با بدنه ی کم ارتفاع و تزئینات لوکس به تعداد ۴۳ دستگاه، بازار خودروهای سفارشی را تحت تاثیر قرار داد. تعداد ۴ دستگاه از تایپ 57SC ، با بدنه ی سبک وزن و لقب آتلانتیک نیز تولید شدند که ارزش هر کدام از ۳ نسخه ی باقی مانده، امروزه به ۴۰ میلیون دلار می رسد.
تایپ 57G، دیگر خودروی مشهور از نوع خود است که تنها یک دستگاه از آن، در دنیا وجود دارد. این خودرو در سال ۱۹۳۷ به قهرمانی جایزه بزرگ فرانسه و لمان ۲۴ ساعته رسید. ارزش کلکسیونی این خودرو که در اختیار موزه ی سیمون شهر فیلادلفیا امریکا قرار دارد، به دلیل افتخارات تاریخی و فقدان نسخه ی مشابه، هرگز برآورد نشده است.
ژان بوگاتی ۳۰ ساله، هنگام تست و بررسی نسخه ی مسابقه ای از تایپ ۵۷، تصادف کرد و جان خود را از دست داد. خودروی مذکور با کد 57C Tank، چند هفته قبل به دومین قهرمانی بوگاتی در لمان ۲۴ ساعته ۱۹۳۹ رسیده بود. دلیل این حادثه، حضور یک دوچرخه سوار مست در جاده عنوان شد.

اولین قطار سریع السیر فرانسه
در سال ۱۹۳۱، شرکت بوگاتی برنده ی مناقصه ی ساخت یک قطار پرسرعت برای اداره ی ملی حمل و نقل ریلی فرانسه شد. ژان بوگاتی، طراحی این قطار را به اتمام رساند و تغییراتی در مهندسی پیشرانه انجام داد.
نام پروژه اتوریل گذاشته شد و سال ۱۹۳۳ به مرحله ی تست در شرایط واقعی رسید. این قطار تا سال ۱۹۳۴، بارها به روزرسانی شد و درنهایت با رانندگی ژان بوگاتی به نهایت سرعت لحظه ای ۱۹۲ کیلومتربرساعت رسید. سرعت بهره برداری اتوریل برای مسیر طولانی، ۱۶۶ کیلومتربرساعت بود.

هواپیمای مسابقه ای بوگاتی
اواخر دهه ی ۱۹۳۰، اتوره بوگاتی تصمیم گرفت با حضور در مسابقات هوانوردی سرعت، به رقابت با هواپیماهای آلمانی بپردازد.
سال ۱۹۳۹، پروژه ی بوگاتی مدل ۱۰۰ با هدف شرکت در رقابت های بین المللی آلمان طراحی شد. این مدل، با اتمام بدنه و آزمایش آیرودینامیک، هرگز به مرحله ی تست نهایی نرسید؛ چراکه جنگ جهانی دوم، در سپتامبر (شهریور) ۱۹۳۹ آغاز شد. با حمله ی ارتش آلمان و تسخیر فرانسه، اتوره بوگاتی دستور داد؛ هواپیما به قطعات مجزا تقسیم و مخفی شود. بعد از جنگ جهانی دوم هم، اتمام و آزمایش نهایی بوگاتی مدل ۱۰۰، به فراموشی سپرده شد. تنها نمونه، همچنان فاقد پیشرانه است و در موزه ی نیروی هوایی فرانسه نگه داری می شود.
دهه ی ۴۰ میلادی، جنگ جهانی دوم و آغاز مشکلات
حدود ۹ ماه پس از آغاز جنگ جهانی دوم، ارتش آلمان، بر تمام فرانسه مسلط شد. مهندسان و سرمایه داران آلمانی هم به صنایع فرانسه هجوم برند تا کارخانه ها و شرکت های مهم این کشور را در اختیار بگیرند. این شرایط، شامل بوگاتی به عنوان یک خودروسازی مشهور و خوش نام نیز می شد.
طبق برنامه ی حاکمان نازی، اتوره بوگاتی تحت فشار قرار گرفت تا کارخانه را واگذار کند. هانس تریپل، مهندس برجسته ی مرسدس بنز که امروزه با ابتکاراتی مثل درهای گال وینگ (بازشونده به سمت بالا) و خودروی آبی- خاکی آمفی کار شناخته می شود؛ کارخانه ی بوگاتی در مولشایم را به قیمت ۱۵۰ میلیون فرانک خریداری کرد. البته، خط تولید بوگاتی تا پایان جنگ جهانی دوم در سپتامبر (شهریور) ۱۹۴۵، تعطیل باقی ماند. پس از شکست آلمان، کارخانه از نیروهای خارجی، پس گرفته شد و در اختیار اتوره بوگاتی قرار گرفت. در همان سال، هانس تریپل دستگیر و تا سال ۱۹۴۹ به زندان افتاد.
مرگ اتوره بوگاتی
بدون اتلاف وقت پس از پایان جنگ، بازتولید نسخه ای از تایپ ۵۱ با نام تایپ ۵۹ آغاز شد. این خودرو، به مقام قهرمانی نخستین مسابقه ی جایزه بزرگ فرانسه، پس از جنگ جهانی دوم رسید. در آن زمان، بوگاتی روی پروژه ی جدیدی با نام تایپ ۷۳ کار می کرد که مجهز به پیشرانه ی سوپرشارژ ۳۷۵ سی سی بود. همچنین، تولید نسخه ی تک صندلی از این خودرو هم، دنبال می ‎شد؛ اما مرگ اتوره بوگاتی در ۲۱ اوت ( اول شهریورماه) ۱۹۴۷، برمشکلات شرکت، افزود.

اوایل سال ۱۹۴۸، وارثان اتوره بوگاتی، پیر مارکو را به سمت مدیر تولید منصوب کردند که نتیجه ی خاصی در پی نداشت. سال ۱۹۵۱، رولند بوگاتی (فرزند اتوره) همراه با رنه بلوره مدیریت شرکت را در دست گرفتند که البته، این تغییر هم موفق نبود.
تعطیلی بوگاتی
سرانجام در سال ۱۹۵۶، کارخانه ی بوگاتی تعطیل شد. با گذشت ۴۷ سال از آغاز تاسیس و تولید ۷۹۰۰ دستگاه خودرو، کسی حاضر به خرید خط تولید یا امتیاز تجاری شرکت نبود. تا سال ۱۹۶۳ و بازگشایی کارخانه به دستور سرمایه گذار جدید، بوگاتی برای مدت ۷ سال، تعطیل بود
تایپ ۱۰۱، آخرین محصول بوگاتی قبل از تعطیلی کارخانه محسوب می شود. تنها ۸ دستگاه از این مدل، بین سال های ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۶ تولید شد تا بتواند با حضور در نمایشگاه های مختلف، به جذب سرمایه برای شرکت بوگاتی کمک کند. ارزش کلکسیونی این خودرو، امروزه در حدود ۶۰۰ هزار دلار است.

مالکیت هیسپانو سویزا
شرکت اسپانیاییHispano-Suiza در سال ۱۹۰۴ تاسیس شد. این مجموعه پیش از جنگ جهانی دوم، سازنده ی خودروهای لوکس و انواع موتور برای هواپیما بود. با اتمام جنگ، شرکت سنیکما که امروزه زیر مجموعه ی گروه صنعتی و تجاری زفران Safran S.A فرانسه است، هیسپانو سویزا را تصاحب کرد و تمرکز آنرا بر صنایع هوایی قرار داد.
در سال ۱۹۶۳، هیسپانو سویزا خط تولید متروک بوگاتی را از وارثان خانواده خریداری کرد. بخش اصلی این مجموعه، امروزه هنوز در اختیار هیسپانو سویزا قرار دارد و قطعات هواپیما تولید می کند.
ظهور مجدد بوگاتی در اواخر دهه ی ۸۰ میلادی
برای مدتی بیش از ۳۰ سال، هیچ فعالیتی توسط خودروسازی بوگاتی انجام نشد. در عوض، مجموعه دارن به مدل های کلاسیک این برند، علاقه نشان می دادند و صدها هزار دلار برای نسخه های مختلف بوگاتی در حراجی ها، پرداخت می شد. این شرایط نشان داد، برند بوگاتی دارای ارزشی بسیار بالا از نظر تجاری است و می تواند به صنعت خودروهای لوکس، بازگردد.
اوایل دهه ی ۸۰ میلادی، رومانو آرتیولی با عنوان بزرگ ترین فروشنده و بازاریاب خودروهای فراری در دنیا شناخته می ‎شد. او با سهام داری برندهای مختلف، مثل لوتوس انگلستان، ضمن خرید و فروش انواع خودرو و موتورسیکلت در سطح جهانی، ثروتی درخورتوجه داشت. نام مدل مشهور الیزه ساخت شرکت لوتوس، از اسم نوه ی آرتیولی گرفته شده است.

در سال ۱۹۸۷، آرتیولی با تشویق فروچیو لامبورگینی (موسس و مالک برند لامبورگینی) و چند تن دیگر از بزرگان خودروسازی ایتالیا، حق استفاده از برند و نام تجاری بوگاتی را خریداری کرد. او خط تولید جدیدی برای بوگاتی در مودنا ایتالیا فراهم نمود و تصمیم گرفت، به جای خودروهای سوپرلوکس، وارد بازار نوپای ابرخودروها شود. با این برنامه، پروژه ی بوگاتی EB 110 آغاز شد. طراحی خودرو، توسط مارسلو گاندیانی (طراح لامبورگینی میورا ۱۹۶۶ و لامبورگینی دیابلو ۱۹۹۰) انجام شد که از شخصیت های برجسته در استودیو برتونه بود. در ابتدا، آرتیولی مالک وقت بوگاتی، از طرح خلاقانه و آینده نگرانه ی گاندینی برای EB 110 راضی نشد و البته گاندینی هم، حاضر نبود، مطابق سلیقه ی آرتیولی کار کند. به همین دلیل، تکمیل طراحی EB 110 به جان پائولو بندینی سپرده شد تا برای عامه ی مردم و دنیای سوپراسپرت های دهه ی ۸۰ میلادی، باورپذیر شود. مدیر فنی پروژه هم، پائولو استانزانی بود که سابقه ای طولانی در سرپرستی دپارتمان مهندسی لامبورگینی و چند تیم فرمول یک داشت.

1994 Bugatti EB110 Super Sport
روز ۱۵ سپتامبر (۲۴ شهریور) ۱۹۹۱ مصادف با ۱۱۰ امین سالگرد تولد اتوره بوگاتی، برای رونمایی از GT EB 110 انتخاب شد. این محصول، با پیشرانه ی ۳.۵ لیتری ۱۲ سیلندر V شکل، مجهز به ۶۰ سوپاپ و۴ توربوشارژر بود، که ۵۵۳ اسب بخار قدرت و ۶۱۱ نیوتن متر گشتاور تولید می کرد. شش ماه بعد، نسخه ی SS با پیشرانه ی ۶۰۳ اسب بخار و کاهش وزن ۱۵۰ کیلوگرمی رونمایی شد. مدل های GT و سوپراسپرت SSبه ترتیب در زمان های ۳.۶ و ۳.۳۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسیدند؛ ضمن اینکه نهایت سرعت ۳۳۵ و ۳۵۵ کیلومتربرساعت داشتند. در مجموع، ۱۳۹ دستگاه EB 110 ساخته شد که در نسخه های مختلف، امروزه ۵۰۰ هزار تا ۷۰۰ هزار دلار، ارزش کلکسیونی دارند.
دهه ی ۹۰ میلادی و مالکیت فولکس واگن
عدم تقاضا برای بوگاتی EB 110، آرتیولی را از خرید برند بوگاتی، پشیمان کرد. پس از ورشکستگی آرتیولی، در سال ۱۹۹۵ حقوق تجاری بوگاتی به شرکت آلمانی دوئر واگذار شد که مالکیت تیم های مختلف اتومبیل رانی در کلاس پروتوتایپ رقابت های استقامت WECرا برعهده داشت. این معامله، برای دوئر هم سودآور نبود و تنها ۱۰ دستگاه EB 110 توسط این شرکت، فروخته شد.
ماه می (اردیبهشت ماه) ۱۹۹۸، اتفاق تاریخی برای بوگاتی رقم خورد و فولکس واگن، به مالکیت این برند رسید. خیلی زود، سرمایه گذاری در بوگاتی آغاز شد و چند ماه بعد، EB 118 در پاریس به نمایش درآمد. این خودرو، یک کوپه ی ۲در ۴نفره با طراحی جیورجتو جیوجیارو از استودیو ایتال دیزاین، مشکلی برای تولید انبوه نداشت. مدتی بعد، نسخه ی ۴در از EB 118 با نام EB 128 هم معرفی شد. هر دو مدل، از پیشرانه ی جدید فولکس واگن استفاده می کردند که ۱۸ سیلندر با آرایش W داشت. بسیاری از تجهیزات فنی EB 118 و EB 128 با لامبورگینی دیابلو مشترک بود. از این شرایط، می توان نتیجه گرفت که فولکس واگن، پیش از خرید برند بوگاتی در می ۱۹۹۸، تجهیزات لازم برای ساخت یک سوپراسپرت لوکس یا حتی ابرخودرو را، آماده داشت.

بازخوردها از EB 118 و EB 128، چندان مثبت نبود. این موضوع، مدیران و مهندسان فولکس واگن را تشویق کرد تا تمرکز خود را بر ساخت یک خودروی پرسرعت و فراتر از رقبا بگذارند. طرح مفهومی از یک ابرخودرو، به عنوان جای گزینی برای EB 110، توسط فابریتزیو جیوجیارو (فرزند جیورجتو جیوجیارو) سپتامبر (شهریور) سال ۱۹۹۹ رونمایی شد. این مدل، 18/3 شیرون نام گرفت که از ساختار موتور عقب میانی با ۱۸ سیلندر و آرایش W استفاده می کرد. قدرت نهایی به ۵۴۷ اسب بخار با گشتاور ۶۵۰ نیوتن متر رسید که 18/3 شیرون را در زمان ۵.۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رساند. این خودرو با نهایت سرعت ۳۳۰ کیلومتربرساعت، البته حرف چندانی برای گفتن نداشت؛ اما نسخه ای آزمایشی برای طرح محرمانه ی فولکس واگن برای تولید ابرخودروی ویرون بود.
چند هفته بعد از معرفی 18/3 شیرون، EB 18/4 ویرون رونمایی شد. طراحی این محصول، تحسین منتقدان را برانگیخت و امیدها برای بازگشت بوگاتی به روزهای اوج را زنده کرد. پیشرانه و مشخصات فنی EB 18/4 ویرون، تفاوتی با 18/3 شیرون نداشت و به همین دلیل هم، آمار دقیقی از عملکرد فنی آن منتشر نشد. با شروع قرن ۲۱، پیشرانه ی ۱۶ سیلندر با قدرت ۶۳۰ اسب بخار روی EB 18/4 ویرون نصب شد و EB 16/4 ویرون نام گرفت. این مدل هم، در نمایشگاه های مختلف، حضور داشت.

تاریخچه مازراتی از گذشته تا امروز
شرکت مازراتی در سال ۱۹۱۴ توسط آلفیری مازراتی در شهر بولونیا ایتالیا تاسیس شد و از آن زمان تاکنون نقش مهمی در توسعه اتومبیل های اسپرت و طراحی خودروهای پرتوان مسابقه ای و شهری بر عهده داشته است. این شرکت در واقع توسط پسران خانواده مازراتی بنیان نهاده شد و جان گرفت. آنها فرزندان کارولینا روسی و رودولفو مازراتی هستند که پسر اول خانواده یعنی کارلو در سال ۱۸۸۱ متولد شد. بیندو و آلفیری نیز به ترتیب در سال های ۱8۸۳ و ۱۸۸۵ میلادی پا به این دنیا گذاشتند.
با این حال آلفیری چند ماه پس از تولد از دنیا رفت و پدر و مادر تصمیم گرفتند تا پسر بعدی خود را که در سال ۱۸۸۷ متولد شد، با این اسم نام گذاری کنند. سه فرزند دیگر یعنی ماریو، اتوره و ارنستو نیز طی دهه ۱۸۹۰ میلادی به دنیا آمدند. کلیه برادران مازراتی به کارهای مهندسی و تولید خودرو مشغول شدند؛ البته ماریو نقاش و هنرمند بود و طراحی لوگوی اولیه مثلثی شکل مازراتی توسط او انجام شد.
کارلو که برادر بزرگ تر نیز بود، زودتر از بقیه برادران مازراتی وارد زمینه کارهای صنعتی شد و شروع به کار در کارخانه دوچرخه سازی آفوری در نزدیکی شهر میلان کرد. او که در زمینه تولید موتورهای احتراقی نیز فعال بود، یک پیشرانه تک سیلندر برای یک سه چرخه قدیمی ساخت؛ همچنین برخی مدل های دوچرخه موتوردار نیز در کارخانه کارچانو ساخته شدند که طراحی موتور آنها توسط کارلو مازراتی صورت گرفته بود. رکورد سرعت دوچرخه موتوردار مذکور تا ۵۰ کیلومتر بر ساعت نیز می رسید.
در سال ۱۹۰۱ و پس از تعطیلی کارخانه کارچانو، کارلو مازراتی ابتدا به فیات و سپس به ایزوتا فراسکینی رفت و در آنجا به عنوان مکانیک و راننده تست خودروها مشغول به کار شد. طی این مدت توانست برادر ۱۶ ساله اش یعنی آلفیری را نیز در استخدام کند. او همچنین به همراه برادرش اتوره موفق شد کارگاه تولید ترانسفورماتورهای ولتاژ بالا و ولتاژ پایین برای خودرو را تاسیس کند.

متاسفانه کارلو مازراتی در ۲۹ سالگی درگذشت و برادرش آلفیری به عنوان تکنسین و راننده خیلی زود به جای برادرش منصوب شد. آلفیری در مسابقات گرند پریکس موفق شد با یک اتومبیل معیوب به مقام چهاردهم دست یابد. دو برادر دیگرش بیندو و اتوره نیز به شرکت ایزوتا پیوسته بودند. در سال ۱۹۱۲ آلفیری مازراتی به همراه برادر خود اتوره به عنوان مسئول مشتریان ایزوتا در بولونیا منصوب شدند. تجربه فراوان آلفیری در زمینه تولید خودروها و رانندگی سبب شد تا وی نهایتا تصمیم به ایجاد شرکتی مستقل برای خود و برادرانش بگیرد. بنابراین طی سال ۱۹۱۴ در منطقه ویادپیولی در ناحیه مرکزی شهر بولونیا یک دفتر اجاره کرد که نهایتا این مکان به اولین پایگاه مستقل شرکت آلفیری مازراتی تبدیل شد.
پس از جنگ جهانی اول شرکت مازراتی از ویادپیولی به اطراف شهر بولونیا نقل مکان کرد. آلفیری که همچنان به عنوان راننده نیز در برخی مسابقات شرکت می کرد، در سال ۱۹۲۶ شرکت دیاتو را ترک کرد و خودروی تیپ ۲۶ یعنی اولین محصول مازراتی را تولید کرد. این خودرو در مسابقات تارگا فلوریو با رانندگی آلفیری مازراتی توانست مقام اول در کلاس خود را کسب کند. سال ۱۹۲۷ نیز خودرو تیپ ۲۶بی برای آلفیری حادثه آفرید اما با این حال وی موفق شد تا جایزه قهرمانی سازندگان ایتالیا را در این سال از آن خود کند.
سال ۱۹۲۹ بود که شرکت آلفیری مازراتی خودرو v4 را با موتور ۱۶ سیلندر ساخت و آن را در گرندپری ایتالیا رونمایی کرد که موفق شد رکورد سرعت ۲۴۶.069 کیلومتر بر ساعت را ثبت کند. این رکوردزنی سبب معروفیت هر چه بیشتر شرکت مازراتی شد و توسعه فعالیت های آن را به دنبال داشت. نهایتا آلفیری مازراتی در سال ۱۹۳۲ از دنیا رفت و مراسم باشکوهی در شهر بولونیا برای تشییع پیکر وی برگزار شد. با مرگ آلفیری، بیندو نیز از شرکت ایزوتا بیرون آمد و به ما همکاری دو برادرش ارنستو و اتوره به تداوم فعالیت های مازراتی رونق بخشید. در سال ۱۹۳۷ سه برادر مازراتی سهام خود را به شرکت آدولفو اورسی واگذار کردند اما همچنان به عنوان مهندس در شرکت به فعالیت خود ادامه دادند.

مازراتی تا مدتی بعد نیز همچنان به تولید خودروهای مسابقه ای می پرداخت و در مسابقات رالی نیز حضور نسبتا موفقی را تجربه کرد. مازراتی در برابر شرکت های بزرگ خودروساز آلمانی همچون مرسدس بنز و اتو یونیون طی سال های ۱۹۳۹ و ۱۹۴۰ موفقیت های زیادی را به دست آورد. در مسابقات رالی نیز مدل سی تی اف۸ مازراتی موفق به کسب عنوان اول شد.
پس از شروع جنگ جهانی دوم، کمپانی مازراتی وارد عرصه تولید محصولات نظامی شد و اتومبیل وی۱۶ را برای رهبر ایتالیا یعنی موسیلینی تولید کرد. پس از پایان جنگ نیز خودروهای سری E6روانه بازار شدند. سپس شرکت مازراتی با جذب کارشناسان و متخصصان حوزه خودرو تمرکز خود را بر ساخت خودروهای مسابقه ای افزایش داد. همچنین اتومبیل های غیر مسابقه ای همچون سی ال تی ۴ و سی ال تی ۸ را در آن زمان روانه بازار کرد.
این روند تداوم یافت تا آن که مازراتی پس از سال ۱۹۵۷ از تمرکز خود بر ساخت خودروهای مسابقه ای کاست و به سمت تولید محصولاتی غیرمسابقه ای رفت و در این راستا مازراتی ۳۵۰۰ را تولید کرد که بدنه آن تماما از جنس آلومینیوم ساخته شده بود. مازراتی 5000GT نیز با پیشرانه ۸ سیلندر طی سال ۱۹۵۸ از سوی این شرکت به بازار عرضه شد.
همچنین مازراتی سبرینگ و مازراتی میسترال دو محصول دیگری بودند که طی سال های ۶۲ و ۶۳ قرن بیستم میلادی به دست مشتریان رسیدند. نهایتا در سال ۱۹۶۳ نخستین اتومبیل چهار درب مازراتی یعنی مدل معروف کواتروپورته از سوی این شرکت به دست مشتریان رسید. نسل اول مازراتی گیبلی نیز طی سال ۱۹۶۷ به صورت دو سرنشین طراحی شد.
در سال ۱۹۶۸ شرکت فرانسوی سیتروئن مالکیت مازراتی را بر عهده گرفت و محصولاتی همچون مازراتی ایندی، مازراتی بورا، مراک، کمسین و مازراتی کواتروپورته۲ تحت مدیریت کمپانی فرانسوی راهی بازار شدند. اما با شروع بحران نفتی در سال ۱۹۷۳ و پس از گران شدن قیمت سوخت، توسعه محصولات نسبتاً پرمصرف و پرتوان شرکت مازراتی نیز متوقف شد و مالک آن یعنی کمپانی فرانسوی سیتروئن تا آستانه ورشکستگی پیش رفت. در این هنگام کمپانی پژو وارد میدان شد و مالکیت سیتروئن را در سال ۱۹۷۵ از آن خود کرد. بر اساس تصمیم مدیران جدید، مازراتی به شرکت بنلی از زیرمجموعه های دتوماسو فروخته شد.

مازراتی بای توربو و کاریف در این دوره به تولید رسیدند. مازراتی شامان و گیبلی2 نیز طی سال های ۱۹۹۰ و ۹۲ راهی بازار شدند. در این بین کمپانی کرایسلر بخشی از سهام مازراتی را خریداری کرد و یکی دو مدل را با همکاری این شرکت توسعه داد که البته به دلیل ورشکستگی مالی کرایسلر در آن دوران، هیچ گاه روی خط تولید قرار نگرفتند.
شرکت مازراتی از سال ۱۹۹۳ به مالکیت فیات درآمد. مازراتی ۳۲۰۰ جی تی، مازراتی کوپه و مازراتی اسپایدر محصولاتی بودند که تحت مالکیت فیات توسط مازراتی وارد بازار شدند. پس از سال ۲۰۰۲ نیز نسل اول گرن توریزمو به سبد محصولات مازراتی اضافه شد. در سال ۱۹۹۷ شرکت مازراتی به فیات اتومبیلز واگذار شد و او نیز ۵۰ درصد از سهام خود را به شرکت فراری فروخت؛ ناگفته نماند تمامی این شرکت ها زیرشاخه های کمپانی اعظم فیات به حساب می آیند.
از آن زمان تاکنون نیز محصولات جذابی از مازراتی روانه میدان شده که طی دهه ۹۰ شمسی برخی از جذاب ترین آنها روانه بازار کشورمان نیز شدند و در ادامه به معرفی اجمالی آنها خواهیم پرداخت.

پدیده ای لوکس بنام مازراتی کواتروپورته
نسل ششم مازراتی کواتروپورته در قالب مدل های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ به بازار کشورمان راه پیدا کرد که نظرات بسیاری را به سوی خود جلب کرد و برخی هیاهوها را با خود به ایران آورد. این سدان بزرگ لوکس قوای محرکه خود را مدیون یک پیشرانه هشت سیلندر تویین توربوشارژ به حجم ۳.۸ است. توان خروجی موتور مازراتی کواتروپورته برابر ۵۲۳ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور است. شتاب صفر تا صد این سدان ایتالیایی برابر ۴.۷ ثانیه بوده و بیشینه سرعت آن به رقم ۳۰۷ کیلومتر بر ساعت می رسد. مصرف سوخت ترکیبی مازراتی کواتروپورته ۱۹۰۰ کیلوگرمی هم برابر با ۱۱.۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر خواهد بود.
این خودرو در سه تیپ ساده، S و GTS مهمان جاده های ایران شده که از جمله مهمترین امکانات آن می توان به سیستم تعلیق اسپرت، قابلیت کاهش ارتفاع، کروز کنترل، کنترل کشش و پایداری، فرمان برقی چهار حالته، پدال شیفتر، سیستم صوتی با پانزده اسپیکر و توان ۱۲۸۰ وات، نمایشگر ۸.۴ اینچی، دوربین عقب، ۶ عدد کیسه هوا، تهویه اتوماتیک چهارگانه، صندلی های برقی ۸ حالته، صندلی عقب با تنظیم برقی، گرمکن – سردکن و ماساژور صندلی ها، صندوق برقی عقب، آینه های تاشونده برقی با گرمکن، سانروف و غیره اشاره کرد.

شاهکاری از مازراتی و پینین فارینا، گرند توریسمو
این کوپه لوکس در قالب مدل های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ به کشورمان راه پیدا کرد. مدل های وارداتی به ایران از نوع نسل اول این خودرو هستند که به یک پیشرانه ۸ سیلندر ۴.۷ لیتری و جعبه دنده ۶ سرعته اتوماتیک دو کلاچه مجهز شدند. توان پیشرانه مازراتی گرند توریسمو برابر با ۴۴۴ اسب بخار بوده و بیشینه گشتاور این موتور به رقم ۵۱۰ نیوتن متر می رسد. مازراتی گرند توریسمو قادر است ظرف مدت زمان ۴.۸۵ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد. حداکثر سرعت این کوپه ایتالیایی نیز ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت بوده و مصرف سوخت ترکیبی آن که بسیار رقم بالایی نیز هست، معادل ۱۴.۳ لیتر در 100 کیلومتر ارزیابی شده است.
از جمله شاخص ترین امکانات موجود در این کوپه لوکس ایتالیایی ۱۷۷۰ کیلوگرمی می توان به موارد زیر اشاره کرد: کروز کنترل، کنترل کشش و پایداری، تعلیق الکترونیکی، کیت ترمز برمبو، ارتفاع نور اتومات، فرمان برقی چهارحالته حساس به سرعت، پدال شیفتر، سیستم پخش با ۱۱ اسپیکر، نمایشگر ۷ اینچی، ۶ عدد کیسه هوا، سیستم تهویه اتوماتیک دوگانه، صندلی های راننده با تنظیمات ۱۰ حالته برقی، گرمکن صندلی جلو، آینه های تاشونده برقی با گرمکن، سیستم اگزوز ام سی، کیت بدنه فیبر کربن.

مازراتی گرن کابریو
این محصول از سال ۲۰۱۰ وارد سبد خودروساز ایتالیایی شده و در قالب مدل های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ به کشورمان راه یافت که مورد توجه اقشار فوق ثروتمند ایرانی قرار گرفت. مازراتی گرن کابریو نیروی خود را از پیشرانه ۸ سیلندر ۴.۷ لیتری به قدرت ۴۶۰ اسب بخار و ۵۲۰ نیوتن متر گشتاور دریافت می کند. توان حاصل از پیشرانه این خودرو ۱۹۷۳ کیلوگرمی توسط یک گیربکس ۶ سرعته دو کلاچه زد اف به سوی چرخ های عقب منتقل می شود.
شتاب صفر تا صد مازراتی گرن کابریو معادل ۴.۹ ثانیه بوده و بیشینه سرعت آن به رقم ۲۹۰ کیلومتر بر ساعت می رسد. ۱۴.۳ لیتر سوخت نیز در هر ۱۰۰ کیلومتر توسط گرن کبریو، این کانورتیبل لوکس ایتالیایی مصرف می شود. از جمله شاخص ترین امکانات رفاهی ایمنی گرن کابریو می توان به کروز کنترل، تعلیق الکترونیکی، رینگ تیتانیومی، کیت ترمز برمبو، چراغ چرخشی، فرمان چهار حالته، پدال شیفتر، سیستم صوتی با ۱۱ اسپیکر، نمایشگر ۷ اینچی، ۶ عدد کیسه هوا، محافظ واژگونی، تهویه اتوماتیک دوگانه، صندلی راننده 10 حالته برقی، آینه های جانبی تاشونده برقی با گرمکن، سیستم اگزوز ام سی، کیت بدنه فیبر کربن اشاره کرد.

مازراتی گیبلی
مازراتی گیبلی که در واقع ریشه های آن به سال ۱۹۶۷ و تولید مدلی در آن دوران به همین نام برمی گردد، از سال ۲۰۱۳ در سبد محصولات شرکت مازراتی جای گرفت. این خودرو که جدیدترین و آخرین محصول مازراتی در ایران به شمار می آید، یک سدان سایز متوسط لوکس است که قوای محرکه خود را مدیون پیشرانه ۶ سیلندر توئین توربوشارژ ۳ لیتری و جعبه دنده ۸ سرعته اتوماتیک زد اف است. قدرت موتور مازراتی گیبلی ۳۲۵ اسب بخار بوده و نهایت گشتاور حاصل از آن به رقم ۵۰۰ نیوتن متر می رسد.
شتاب صفر تا صد مازراتی گیبلی معادل ۵.۶ ثانیه، مصرف سوخت ترکیبی آن ۹.۶ لیتر در صد کیلومتر و بیشینه سرعت آن ۲۶۳ کیلومتر بر ساعت خواهد بود. این اتومبیل ۱۸۱۰ کیلوگرمی از امکاناتی به شرح زیر برخوردار است: کروز کنترل هوشمند، کنترل ایستایی در سربالایی، کنترل کشش و پایداری، تعلیق الکترونیکی، سنسورهای پارک جلو و عقب، حسگر باران و فشار باد تایر، ترمز ABS و نیروی ترمز EBD، ترمز پارک برقی، دیلایت، اتولایت، نوربالا اتوماتیک، ارتفاع نور اتومات، چراغ شوی، چراغ چرخشی، فرمان برقی چهار حالته حساس به سرعت، پدال شیفتر، سیستم پخش با ۱۵ اسپیکر و توان ۱۲۸۰ وات، نمایشگر لمسی ۸.۴ اینچی، رهیاب، بلوتوث، USB، نمایشگر 7 اینچی صفحه کیلومترشمار، ۷ عدد کیسه هوا، کمربندهای ایمنی پیش کشنده و محدودکننده، پشت سری فعال، ورود بدون کلید، استارت دکمه ای، کول باکس، صندلی راننده برقی + حافظه، صندلی سرنشین ۴ حالته برقی، گرمکن صندلی های جلو، سردکن صندلی های جلو، روکش چرمی صندلی ها، آینه وسط الکتروکرومیک، آینه های جانبی تاشونده برقی با گرمکن، سانروف و پرده عقب برقی.

پایان …