عنوان تحقیق: روش هماهنگی با سازمان های ملی و بین المللی فعال در امر کاهش پیشگیری و سوانح
تهیه کننده:
استاد:
فهرست مطالب
سازمان های ملی و بین المللی مرتبط با مدیریت سوانح……………………………5
مبنای ضرورت دخالت سازمان ها در مدیریت سوانح………………………………..8
استراتژی بین المللی کاهش بلایای طبیعی در سازمان ملل متحد……………..9
حمایتهای مذکور در 4 بخش جداگانه قابل مشاهده می باشند………………….10
آشنایی با راهبرد (استراتژی) بین المللی کاهش خطر پذیری بلایای سازمان ملل متحدUNISDR…………………………………………………………………………..11
ادامه فهرست مطالب
از کنفرانس یوکوهاما تا چارچوب اقدام هیوگو پس از 2015…………………………12
جوامع در برابر بحران ها(تحت عنوان الزام ملل و چارچوب کاری برای اجرا)………………………………………………………………………………………………………13
سازمان مدیریت بحران کشور…………………………………………………………………..15
منابع ……………………………………………………………………………………………………..16
سازمان های ملی و بین المللی مرتبط با مدیریت سوانح
روند هزینه ها و خساراتی که در اثر مخاطرات طبیعی ایجاد می شود روز به روز در حال افزایش است. در فاصله بین سال های دهه 90 میلادی خسارات ایجادشده در اثر وقوع مخاطرات طبیعی 15 برابر بیشتر از میزان خسارات وارده در سال های دهه 50 بوده است . در حالی که میزان مرگ و میر کاهش داشته است میزان جمعیتی که از بلایای طبیعی متاثر شده اند از 1 6 میلیارد در فاصله سال های 1363 ـ1372 (1984 ـ1993 م ) به 2 6 میلیارد در فاصله سال های 1373 ـ 1382 (1994 ـ2003 م ) افزایش یافته است . این روند همچنان در حال افزایش است .
پیش بینی وقوع مخاطرات و آسیب پذیری در آینده نشان دهنده میزان در حال افزایش سوانح است . اگر اقدامات متقابل لازم برای سازگاری مناسب و کاهش خطرپذیری بلایا صورت نگیرد جنبه های مختلف تغییرات جهانی مانند چالش های زیست محیطی تغییرات آب و هوا و شهری سازی پیشبرنده اصلی این روند خواهند بود.
روند جهانی در مسئله حوادث طبیعی و محیط زیست بسیار دیرتر از سایر موضوعات بین المللی شکل گرفته است. در زمینه کاهش اثرات و خطرات حوادث طبیعی نمی توان از اجبار استفاده نمود و یا نیروها و دستگاههای بین المللی را برای حمایت قانونی از آن تشکیل داد.
نقش سازمان های ملی و بین المللی در کاهش خطرپذیری ( پیشگیری ، آمادگی، پاسخگویی ،بازتوانی یا عادی شدن) دارای اهمیت بسیار و تعیین کننده است. مدیریت بلایا در بر گیرنده یک سری عملیات و اقدامات پیوسته و وابسته و پویا بوده و براساس مراحل فرآیند مدیریت یعنی: برنامه ریزی، سازماندهی، رهبری، کنترل و ارزیابی شکل می گیرد.
مدیریت بلایا یکی از مهمترین مباحثی است که پرداختن به آن جزء ضروریات محسوب می شود. اگر بلایا و حوادث و عواقب ناشی از آن به شکل منطقی و اصولی از مدیریت موثر و کارآمد برخوردار نگردند، نیل به توسعه پایدار به شدت در معرض مخاطره قرار می گیرد. و جوامع از پیامدهای ویرانگر بحران های طبیعی در امان نخواهند بود.
مبنای ضرورت دخالت سازمان ها در مدیریت سوانح
مبنای ضرورت دخالت سازمان ها در مدیریت سوانح حقوق بشردوستانه است. هدف حقوق بین الملل بشر دوستانه کاهش و یا محدود کردن رنج و آلام افراد در زمان جنگ و یاهر گونه درگیری مسلحانه می باشد . اگرچه در قوانین و مقررات مربوط به حقوق بشر دوستانه بیشتر به ملاحظات انسانی و کاهش آلام افراد در زمان جنگ تاکید شده است.لیکن تلاش گسترده سازمان های بین المللی در زمینه کاهش خطرپذیری بلایا و الزام دولت های ملی به مدیریت سوانح از طریق تقویت توانایی های این دولت ها و افزایش و مدیریت همکاری های منطقه ای و بین المللی نشانگر اهمیت این پدیده بعنوان یکی از منابع تهدید صلح و امنیت بین الملل است. و پیشگیری از بروز خسارات انسانی ،زیرساختی و زیست محیطی و… بلایای طبیعی از مصادیق حمایت از حقوق بشردوستانه تلقی می شود.
استراتژی بین المللی کاهش بلایای طبیعی در سازمان ملل متحد
(ISDR) مهم ترین بخش در نظام سازمان ملل متحد است که به وسیله بالا بردن دانش و آگاهی جوامع از اهمیت فعالیت های مرتبط با کاهش سوانح و ارتباط آن با توسعه پایدار و با هدف کاهش خسارات جانی، مالی، اجتماعی، اقتصادی و محیط زیستی ناشی از سوانح طبیعی و پیامدهای فن آورانه و زیست محیطی آن، جوامعی مقاوم تر در برابر سانحه می سازد. UNISDR در راستای کاهش خطرپذیری بلایای طبیعی فعالیت می نماید و در این زمینه به عنوان نقطه تماس سازمان ملل متحد محسوب می گردد و به دنبال اطمینان از سودمندی فعالیتها در بخشهای مختلف مرتبط با حوزه مدیریت بحران و کاهش اثرات بلایای طبیعی است.
حمایتهای مذکور در 4 بخش جداگانه قابل مشاهده می باشند:
1- گزارش های دبیر کل سازمان ملل متحد
2- گزارش های مجمع عمومی سازمان ملل متحد
3- همکاری بین المللی برای کاهش اثرات پدیده ال نینو
4- گزارش های مجمع عمومی در خصوص آسیب پذیری بلایای طبیعی
آشنایی با راهبرد (استراتژی) بین المللی کاهش خطر پذیری بلایای سازمان ملل متحدUNISDR
(United Nations International Strategy for Disaster Reduction)
راهبرد (استراتژی) بین المللی از منظر UNISDR
راهبرد یا استراتژی بین المللی برای کاهش خطرپذیری بلایای طبیعی دچار یک انتقال مهم و عمده از پاسخ در مقابل بلایای طبیعی به کاهش خطرپذیری بلایای طبیعی گردیده است. این موضوع از طریق ترویج و گسترش فرهنگ پیشگیری ایجاد می شود.
از کنفرانس یوکوهاما تا چارچوب اقدام هیوگو پس از 2015
در 22 دسامبر 1990 مبنی بر اینکه کشورها می بایستی به نجات انسانها و کاهش اثرات بلایای طبیعی کمک نمایند و با عنایت به اینکه در این راه می بایستی یک تعهد جهانی گسترده ایجاد گردد و همچنین بر اساس قطعنامه مجمع عمومی در شماره 19/182/46در دسامبر 1991 برای ایجاد رویکرد یکپارچه در مدیریت بحران و آغاز شکل گیری یک روند جهانی در پیشگیری و با توجه به اینکه کشورها نمی توانند بدون کاهش اثرات حوادث طبیعی و تخریب محیط زیست به رشد پایدار اقتصادی دست پیدا کنند
الزام ملل و جوامع در برابر بحرانها (تحت عنوان چارچوب کاری برای اجرا).
این کنفرانس فرصتی برابر بمنظور حمایت و ترغیب از رویکردی نظاممند و راهبردی برای کاهش آسیب پذیریها و خطرپذیریها در مواجهه با خطر فراهم آورد.
این گردهمایی نیاز و همچنین راههای ایجاد برگشت پذیری و تاب آوری ملل و جوامع در مواجهه با بحرانها را مورد تاکید قرار داده و مسلم دانست براساس این توافق آسیب های ناشی از بحران ها، عواقب و نتایج و فعالیت های حاصل برای بقا و برگشت پذیری و تاب آوری، حفظ متانت و شانیت و تامین معیشت افراد، خصوصا فقرا و سخت کوشی برای نیل به توسعه، افزایش یافته و دو چندان می شود.
خطر پذیری بحران بطور فزاینده ای، دغدغه ای جهانی است و تاثیرات و فعالیت های مربوط به آن در یک منطقه می تواند به خطر پذیری در سایر مناطق و متقابلا تاثیر گذارد. این موضوع به همراه آسیب پذیری های در حال افزایش مربوط به تغییرات جمعیتی (جمعیت شناسی)، فناورانه و شرایط اقتصادی- اجتماعی، شهرنشینی های غیر برنامه ریزی شده، توسعه در زون ها و مناطقی با خطرپذیری بالا، مناطق در حال توسعه، آسیب محیطی، ناپایداری اقلیمی، تغییرات اقلیمی ، خطر پذیری های زمین شناسی، رقابت بر سر دستیابی به منابع کمیاب و تاثیر همه گیری ها ( بیماری های همه گیر) مانند ایدز ) (HIV/AIDSبه آینده ای رهنمون می شود که بحران ها می توانند بطور فزاینده ای اقتصاد جهانی، جمعیت و توسعه پایدار کشورهای در حال توسعه را به خطر انداخته و تهدید نمایند. در دو دهه گذشته بطور متوسط بیش از 200 میلیون نفر هر ساله توسط بحران تحت تاثیر قرار گرفته اند.
سازمان مدیریت بحران کشور
قانون سازمان مدیریت بحران کشور به منظور سیاستگذاری کلی، برنامه ریزی ملی و نظارت عالیه بر امر مدیریت بحران کشور به صورت مدت دار و آزمایشی به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و هم اکنون مدت آن نیز به پایان رسیده است. این قانون تا پایان سال 94نیز در مجلس تمدید شد تا نقاط ضعف و قدرت آن بررسی و مشخص شود .
از زمان تصویب این طرح کلیه مسئولیتها و اختیارات سازمان مدیریت بحران کشورو دیگر نهادها و مجامع موازی به سازمان منتقل میشود.
منابع
1- Coombs, W. T. (1999). Ongoing crisis communication: Planning, managing, and responding. Thousand Oaks, CA: Sage.
2- Coombs, W. T. (2007). Ongoing Crisis Communication: Planning, Managing, and Responding (2nd ed.). Thousand Oaks, CA: Sage.
3- Hellsloot, I. (2007). "Review of "The politics of crisis management: Public leadership under pressure" by A. Boin, P. Hart, E. Stern and B. Sundelius". Journal of Contingencies and Crisis Management 15 (3): 168–169.
4- Klein, J. & Dawar, N. (2004)." Corporate social responsibility and consumers’ attributions of brand evaluations in product-harm crisis." International Journal of Marketing, 21, 203-217.
5- Lerbinger, O. (1997). The crisis manager: Facing risk and responsibility. Mahwah, NJ: Erlbaum.
6- Mitroff, I.I., Pearson, C. and Pauchant, T.C. (1992). Crisis management and strategic management: similarities, differences and challenges. In Shrivastava, P. (Ed.), “Advances in strategic Management, JAI Press, 8, P: 235.
7- Seeger, M. W.; Sellnow, T. L., & Ulmer, R. R. (1998). "Communication, organization and crisis". Communication Yearbook 21: 231–275.
8- Taylor, M., & Kent, M. L. (2007). "Taxonomy of mediated crisis responses. Public Relations Review", 33, 140-146.
9- Thomson, D.F. & Louie, R. P. (2006) " Cooperative Crisis Management And Avian Influnenza", Center for Thechnology and mational Security Policy, http//www.ndu.edu/ctnsp/publications.html.
10- Venette, S. J. (2003). Risk communication in a High Reliability Organization: APHIS PPQ's inclusion of risk in decision making. Ann Arbor, MI: UMI Proquest Information and Learning.