بسم الله الرحمن الرحیم
معبد آب تادائو آندو
نوع بنا: عبادتگاه
محل بنا: ژاپن_اوساکا
سال ساخت: 1989میلادی
قدمت: مدرن
تادائو اندو
اوساکای ژاپن به دنیا آمد
در20 سالگی، آندو تصمیم به یادگیری خودآموز مستقیم معماری گرفت
او معماری را با رفتن و دیدن ساختمان های واقعی و مطالعه آموخت
تقریباً همه پروژه های وی، از بتن عریان به عنوان ماده اولیه ساخته شده اند
ویژگی های شاخص معماری آندو:
نظم , مردم , احساست انسانی
معبد آب
۱۹۸۹-۹۱ جزیره آواجی
تپه ای در جزیره آواجی با دیدی وسیع به خلیج اوزاکا محل قرارگیری "هومپوکوجی" معبد اصلی و جدید فرقه "شینگون بادیست" می باشد. سالن این معبد در داخل زمین زیر یک استخر بیضی شکل بزرگ پر از نیلوفرهای آبی قرار دارد. راه ورود به سالن پلکانی است که از روی سطح آب شروع می شود و به نظر می رسد که بازدید کنندگان را به زیر آب می کشد.
تادائو آندو را نیز می توان یکی از پیروان مکتب ارگانیک نامید. مکتبی که کسانی مثل فرانک لوید رایت و سانتیاگو کالاتراوا نیز هر کدام به نوعی پیرو فلسفه کاری آن بوده اند. چیزی که آندو را از آنها جدا می کند نگرش شرقی و مبانی نظری آن است و احترام به انسان و طبیعت پیرامون او.
در آیین بودایی نیلوفر آبی نماد دستیابی به نور شاکا (در سانسکریت: ساکیا مونی از نام های بودا) است. این معبد نمایانگر آرزوی آندو برای ساختن مکانی است که بودا و همه موجودات زنده بتوانند در آن در پوششی از نیلوفر آبی به خواب روند.
تصاویر پر شوری که آندو در جوانی در هند دیده بود در خاطره ی او شعله می کشیدند. میمونی که بر گرده ی اسبی سوار بود و پرنده ای که بر سر میمون نشسته بود: جهانی که در آن همه انسان ها و حیوانات و طبیعت در کنار هم زندگی می کنند و همه تفاوت ها زدوده شده اند: فضا یی که در آن زندگی و مرگ و عوامل معنوی و دنیوی تشکیل دهنده یک کلیت یکپارچه و هماهنگ هستند.
آندو ابتدا حوضچه ی بیضی شکلی با قطر بزرگ 130 فوت و قطر کوچک 98 فوت در بالای تپه ساخت. سپس برشی در میانه حوضچه ایجاد کرد و پلکانی رو به پایین در آن به وجود آورد.
هنگام پایین رفتن از پله ها گویی در اعماق حوضچه فرو می رویم و سپس به تالار قرمز رنگی می رسیم که به نظر می رسد متعلق به جهانی دیگر است.
تالار از اتاق گردی به قطر 46 پا در درون اتاق دیگری به ابعاد 57 در 57 فوت تشکیل شده است. اتاق گرد با حائل مشبک و ستون های منظمی با مقطع مربع به دو حریم درونی و بیرونی تقسیم می شود و باز آفرینی نوعی آرایش فضایی باستانی هماهنگ با آیین های فرقه ای شینگون به شمار می آید.
توالی فرم های هندسی بیضی مربع دایره و شبکه موجب تمرکز ما هنگام نزدیک شدن به مقدس ترین مکان های معبد می شود.
حوضچه بیضی شکل و تالار شگرف زیر آن از طریق یک مسیر دسترسی بسیار تماشایی و طواف مانند با هم ارتباط پیدا می کنند.
ضمن بالا رفتن از تپه سرسبز و مسیر پوشیده از شن سفید به دیواری مستقیم می رسیم. این دیوار به شکل روشن و بارزی آسمان و دریای آبی را از هم جدا می کند و به صورت قابی برای تماشای مناظر پیرامون در می آید. با پشت سر گذاشتن این دیوار دیوار دیگری با شیب ملایم ما را عمیق تر وارد فضا میکند.
مسیر پوشیده از شن سفید کنار دیوارهای راست و خمیده قلمرو واسطه ای است میان دنیای زندگی روزمره و جهان معنوی و در زیر آسمان آبی و محصور میان دیوارها تاثیر بهت آوری بر بیننده می گذارد.
دیوار خمیده را تا انتها پشت سر می گذاریم و پس از پیچیدن در گوشه آن ناگهان حوضچه نیلوفر آبی پیش چشممان گسترده می شود: یعنی پس از دریا و آسمان نوبت به حوضچه نیلوفر آبی می رسد و همین مشاهده فضاهای غیر مشابه در ما گونه ای احساس انتظار بر می انگیزد تا پیوسته در این اندیشه باشیم که دیگر با چه چیزی روبرو خواهیم شد. با همین حس شور و انتظار است که در میانه ی حوضچه در کام آب فرو می رویم.
معبد آب به راستی تلاشی است برای بیان و نمایش زیبای زمانی و مکانی گذر از زندگی روزمره به قلمرو معنویات.
هنگامی که پرتوهای آفتاب در حال غروب به درون پنجره های غربی تالار زیرزمینی راه می یابند فضای شگرفی رنگ قرمز درخشنده ای به خود می گیرد و فضایی بسیار فراتر از زندگی دنیوی ما به وجود می آید.
خود آندو اندیشه هایش را درباره این ساختمان چنین تشریح کرده است:
(( با گذشت زمان دیوار بتنی رنگ می بازد و درختان بر حوضچه سایه خواهند افکند . ولی نیلوفرهای آبی در تابستان همچنان به گل خواهند نشست و به مردم یادآور خواهند شد که این مکان مقدس است. معماری معاصر فقط در فکر زمان حال است و بناها برای جلوه و درخششی گذرا با هم رقابت دارند. من دلم می خواهد ساختمان هایی بیافرینم که فارق از دگرگونی های ظاهری شان تا مدتها به زندگی خود ادامه دهند)).
«معبد آب» کاری است که آندو در گوشه ای از جزیره آواجی نقش اندازی نموده و تجلی تمام عیار خلاقیت است در کارِ آفرینش فضاهایی که قرار است «مختصات فضاهای مشابهش را داشته باشد اما برای خود و در نوع خود نیز جدید و خاص باشد» . آواجی جزیره کوچکی است در کناره ساحل شرقی بخش مرکزی ژاپن . این جزیره ما بین جزیره اصلی ژاپن -(هُن شو)- ، و جزیره چهارم ژاپن ، -(شیکوکو) قرار گرفته و واسطه ای شده تا با کمکِ دو دهانه پلِ عظیم، این دو پاره بزرگ سرزمین به یکدیگر دوخته شوند .
در امتداد جاده ساحلِ شمالی جزیره که در حال عبوری ، با باریکه راهی از جاده اصلی منشعب می شوی و راه ، تو را به سمت کوه هدایت می نماید . در سکوت و خلوت دامنه کوه ، تابلویی مسیر معبد آب را به تو می نماید . وارد حریم معبد که می شوی ، در میان دالانی بتنی قرار می گیری . راهروی ایجاد شده از دو "دیواره بتنی" -که نمادی از کارهای آندو است- ، تو را به این فکر می اندازد که "معبد" و "سکوت" و "بتن" ؟ اینها که خیلی با هم هم نوایی و هم خوانی ندارد .
در این اندیشه که چه خواهی دید ، و چه کشفی در انتظار توست ، از میان دالانِ دو دیوارِ بتنی عبور می کنی ، که ناگاه گل های نیلوفر روییده بر سطح آب ، در مقابل چشمانت و در تراز نگاه قرار می گیرد. "لحظه " یا به تعبیر انگلیسیMoment یا به تعبیر حافظ " آن " همین لحظه و همین آن است . بنده طلعتِ آنیم ، که آنی دارد !
بر دامنه کوه روبروی چشمان تو یک حجم دایروی پر از آب و پوشیده از گلهای نیلوفر آبی است . در وسط این برکه مانند ، راهی دیده می شود که استخر آب را به دو نیم کرده و پلکانی که از میان استخر آب عبور می کند و تو را به زیر سطح زمین ، آب و نیلوفر ها می برد . معبد اینجاست !! اینجا جایی است که راهب ها باید به عبادت نشینند .
در سکوتی زیر سطحِ آبِ پوشیده از نیلوفر در دامنه کوهی در جزیره ای پرت ! چه ایده زیبایی . چه سادگی و در عین حال چه سرشاری . معماری " آنی " را فراهم کرده برای آنکه در جستجوی "آن" و آنات است . همیشه معابد بودا بر دامنه کوه ها یا در کناره شهرها واقع است و این بار معبد در زیر آب است . معبد در انتهای دالانی است که وقتی بدان قدم می نهی و در سکوت به تامل می نشینی ، ناخواسته احساس می کنی که بر فراز این سکوت ، آب و نیلوفر واقع است . سکوتی در زیر آب . خلوت و خلصه ای در انتهای دالانی ساکت و رمز آلود . معمار اینجا ابتدا به احساس سکوت و اشراق نزدیک شده و سپس دست به کار طراحی معمارانه ای زده است .
سالن معبد از یک اتاق گرد با یک شبکه بندی از ستونهای چوبی تشکیل شده که درون محوطه ای مربع شکل قرار گرفته است. فضای داخلی سالن و ستون ها به رنگ قرمز است. این رنگ در پایان روز هنگامی که تابش قرمز غروب فضا را پر می کند و سایه های بلند ستون ها را به درون حجم زیر زمینی می اندازد به رنگ قرمز پر رنگ در می آید. طرح معبد رشته ای از تجربیاتی را که بر زندگی روزمره فائق آمده اند را خلق می کند.
آندو مخاطب خود را با گذراندن از دیوارهای منحنی شکل و بلند به حوض بزرگی می رساند که راه ورود به اتاق اصلی از دل آن می گذرد. مقصد آخر اتاقی مربع شکل با ستونهای چوبی و رنگی قرمز است.
این رنگ، در آئین بودا معانی متعددی دارد که هرکدام به معماری بنا و نیت تادائو آندو مفهومی مجزا می بخشد.
رنگ سرخ، نماد نیروی زندگی است، پس در ابتدا، مخاطب را از این نیرو سرشار می کند. سرخ، محاظفت کننده است، در نتیجه معبد به طریقی آشتی پذیر، انسان را می پذیرد و در آخر، این رنگ که نماد خون مقدس است به مخاطبش این پیام را می دهد: در پس آب گل آلود، خون مقدس جاری است، حقیقت متعالی در پس دیوارهای بلند «من» پنهان است، کافی است از میان این دیوار گذر کرد تا به جهان کیهانی دست یافت.
این روند و مسیر حرکت را می توان از طور دیگر نیز بررسی کرد: تادائو آندو انسان تنها را پس از گذراندن از احساسات شخصی (دیوارهایی منحنی) به عقلانیت می رساند (اتاق مربع با رنگ قرمز) عقلانیتی که در سایه تفکر شرقی پی ریزی می شود. این مسیر از دل طبیعت شرقی می گذرد خاک (کف زمین دیوارها) باد (بین دیوارها) آب (حوض وسط) و نور (در تالار اصلی).
آندو با آموزه های شرقی خود تعریفی دوباره از انسان طبیعت و معماری را در دنیای مدرن و صنعتی نشان می دهد.
این که معمار می توانست معبدی طراحی کند همچون سایر معابد ، اما چنین نکرده و حتی در چنین پروژه کوچکی ، دست به کار " آفرینش" زده و احساسی سرشار را ، جامه خلاقیت پوشانیده ، باعث می شود که تحسین کنی در دل آندو را…
عکس هوایی معبد
مسیر دسترسی
محل قرارگیری: تپه ای در جزیره آواجی با دیدی وسیع به خلیج اوزاکا
چگونگی استقرار معبد در موقعیت طبیعی تپه
ضمن بالا رفتن از تپه، در مسیری پوشیده از شن سفید، به دیواری مستقیم می رسیم.
این دیوار به شکل روشن و بارزی، آسمان و دریای آبی را از هم جدا می کند
با پشت سر گذاشتن این دیوار، دیوار دیگری با شیب ملایم ما را عمیق تر وارد فضا می کند
مسیر پوشیده از شن سفید برای ورود به معبد..
پس از پیچیدن در گوشه دیوار خمیده، ناگهان حوضچه نیلوفر آبی پیش چشممان گسترده می شود.
فضا درون حوضچه به پیچ و تاپ در می آید
راه ورود به معبد
توسط پلکانی از روی سطح آب می شود وارد معبد شد.
کاهنان از پلکانی که حوضچه نیلوفر آبی را دو نیمه کرده است پایین می روند
در میانه حوضچه در کام آب فرو می رویم
سالن اصلی
سالن اصلی زیر یک استخر بیضی شکل بزرگ پر از نیلوفر آبی قرار دارد
سالن اصلی
این سالن از یک اتاق گرد با یک شبکه بندی از ستونهای چوبی تشکیل شده که درون محوطه ای مربع شکل قرار گرفته است.
شرح نمادها در مسیر حرکت
پس از عبور از احساسات (دیوارهای منحنی) به عقلانیت میرسیم (اتاق مربع قرمز)
درخشش سرخ فام فضای داخل معبد
درخشش سرخ فام محراب در غروب
منابع
http://memarproject.persianblog.ir
http://iranmemari.com
http://www.majd7.blogfa.com
http://www.steampunk.co.nz/travelzen/?tag=tadao-ando
http://www.khabaronline.ir
https://google.com
و دیگر منابع اینترنتی
با تشکر