روشهای ارزیابی کاربری اراضی شهری :
ارزیابی کمی :
– براساس مقایسه سرانه های موجود کاربری ها با استانداردهای مربوط
– یا از طریق بررسی نیازهای فعلی و آتی منطقه مورد مطالعه به فضا
ارزیابی کیفی :
1.ماتریس سازگاری
( کاربری ها نباید موجب مزاحمت و مانع اجرای فعالیتهای دیگر گردند )
2. ماتریس مطلوبیت
( ارزیابی سازگاری بین کاربری و محل استقرار )
3. ماتریس ظرفیت
(مثال ساختار فضایی شهر : واحد همسایگی , زیرمحله , محله , بخشی از شهر و منطقه شهری )
4. ماتریس وابستگی
( وابسته بودن فعالیت یک کاربری به فعالیتهای دیگر کاربری ها )
ماتریس سازگاری:
در این نوع ماتریس دو نوع کاربری مجاور باید هماهنگ بوده و مزاحمتی برای همدیگر بوجود نیاورند و حتی در بعضی مواقع به همدیگر کمک کنند. برای هر فعالیتی با توجه به خصوصیاتش ، حوزه نفوذ و اثر کذاری باید تعریف گردد . در صورتی فعالیتهامی توانند کنار هم قرار بگیرند که
– آثار سوءبرهم نداشته باشند
– خارج از حوزه نفوذ دیگری قرار گیرند
در اینصورت کاربریهای تخصیص یافته سازگار محسوب می شوند.
ماتریس سازگاری: برمبنای این ماتریس، کاربری های موجود در حوزه نفوذ یکدیگر را از نظر یک سری از ویژگیها مانند: اندازه و ابعاد زمین،شیب زمین،شبکه های ارتباطی،کاربری های وابسته،کیفیت هوا- نور- صدا و …. مورد مقایسه قرار می گیرند. براساس این ماتریس کاربریهای همجوار می توانند یکی از حالت های 1. کاملا سازگار 2. نسبتا سازگار 3. نسبتا ناسازگار 4.کاملا ناسازگار را داشته باشد.
ماتریس مطلوبیت: برمبنای این ماتریس، کاربریهای شهری با محل استقرار آنها بر اساس ویژگیهای مورد ارزیابی قرار می گیرند و هر کاربری با توجه به محل استقرارش می تواند یکی از حالت های 1. کاملا مطلوب 2. نسبتا مطلوب 3. نسبتا نامطلوب 4. کاملا نامطلوب را داشته باشد.
ماتریس ظرفیت: برمبنای این ماتریس، مقیاس هر کاربری با سطح عملکردی محدوده ای که کاربری در آن واقع شده است مورد بررسی قرار می گیرد. در این حالت نیز هر کاربری می تواند نسبت به سطح عملکردی محدوده استقرارش یکی از حالت های 1. کاملا متناسب 2. نسبتا متناسب 3. بی تفاوت 4. نسبتا نامتناسب 5. کاملا نامتناسب را داشته باشد.
4. ماتریس وابستگی: این ماتریس در صدد مشخص کردن میزان وابستگی کاربری ها به یکدیگر و لزوم همجواری آنهاست.