پروتکل های احراز اصالت Authentication protocols
در دنیای دیجیتال امروز، تامین امنیت و اطمینان از هویت کاربران در تعاملات سیستمی و شبکه ای، به یکی از مهم ترین دغدغه های طراحان سامانه های رایانه ای تبدیل شده است. پروتکل های احراز اصالت، مجموعه ای از روش ها و الگوریتم های طراحی شده اند که به واسطه آن ها یک موجودیت می تواند هویت خود را به طور مطمئن برای موجودیتی دیگر اثبات کند. این احراز هویت می تواند مبتنی بر چیزی باشد که کاربر می داند (مانند رمز عبور یا PIN)، چیزی که کاربر دارد (مانند کارت های هوشمند یا توکن های رمزنگاری شده)، یا چیزی که کاربر هست (ویژگی های بیومتریک نظیر اثر انگشت یا تشخیص چهره). انتخاب مناسب از میان این روش ها به شدت بر امنیت نهایی سیستم ها تاثیرگذار است.
در این راستا، پروتکل های مختلفی برای پیاده سازی احراز اصالت طراحی شده اند که هر کدام مزایا و نقاط ضعفی دارند. از احراز هویت های ساده مبتنی بر رمز عبور که در برابر حملاتی نظیر حمله بازپخش، حملات آفلاین واژه نامه ای یا سوءاستفاده از رمزهای ضعیف آسیب پذیر هستند، تا روش های قوی تری مانند احراز هویت های مبتنی بر چالش-پاسخ که از رمزنگاری برای محافظت از داده های تبادلی بهره می گیرند. در این میان، پروتکل هایی نظیر Kerberos با تکیه بر رمزنگاری کلید متقارن و فراهم کردن احراز هویت دو طرفه، توانسته اند نقش پررنگی در ارتقای امنیت سیستم های توزیع شده ایفا کنند. بررسی این پروتکل ها و درک ساختار عملکرد آن ها برای طراحی سامانه های ایمن و مقاوم در برابر تهدیدات حیاتی است.
فهرست مطالب
مقدمه
احرازاصالت ضعیف( کلمات عبور)
احرازاصالت قوی (مبتنی بر سوال و جواب)
پروتکل کربروس