بسم لله الرحمن الرحیم
بشر یک میلیون اشتباه ندارد، بلکه تنها و تنها، یک اشتباه مرتکب شده است و آن این است که : هدف و ایده آل زندگی ِ خود را نمی داند .
بیماری پارکینسون
پارکینسون یک بیماری دستگاه عصبی مرکزی در بزرگسالان مسن است.
در سنین بعد از 60 سالگی از هر 100 نفر یک نفر به این بیماری مبتلا است.
بعد از آلزایمر، شایع ترین بیماری مخرب اعصاب به حساب می آید.
در این بیماری سلول های ترشح کننده ی دوپامین در جسم سیاه از بین می روند.
کلیات
پارکینسون یا فلج لرزان ؟؟!!!
بیماری پارکینسون برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون در سال 1817 توصیف شد. او نام این بیماری را فلج لرزان نامید.
علایم
قامت خمیده
از بین رفتن حالت چهره
لرزش
سفتی عضلانی و کندی حرکت بدن
تغییرات صدا
اختلال بلع
راه رفتن نامتناسب
ارتعاش دست و پا در حال استراحت
آرام شدن حرکات برادی کینسیا
سختی حرکت و خشکی دست و پا
تعادل نامناسب
علایم مخصوص
علایم شایع
1
2
3
4
علل
علت این اختلال،اغلب ناشناخته است.
برخی از علل ایجاد کننده ی آن عبارتند از:
داروهایی نظیر فنوتیازین ها
آسیب مغزی
تومورها
آنسفالیت بعد از آنفولانزا
عفونت با ویروس های دارای رشد آهسته
احتمالا مسمومیت با co
عوامل افزایش دهنده خطر
حشره کش ها
مصرف چربی های اشباع شده
کمبود اسید فولیک
بیماری دیابت نوع 2
اضافه وزن و عدم تحرک
جنسیت در ایجاد بیماری تاثیری ندارد.
عوامل کاهش دهنده خطر
ویتامین B6
رژیم غذایی مدیترانه ای
استفاده از چربی های اشباع نشده
ویتامین E
پیشرفت بیماری
این بیماری نتیجه از بین رفتن یا ضعیف شدن سلول های عصبی در مغز میانی است. سلول های ماده سیاه ماده ای به نام دوپامین ترشح می کنند که پیام ها را به بخش دیگری از مغز به نام کارپوس استراتوم می برند.
این پیام ها به حرکت بدن تعادل می بخشند.
تشخیص افتراقی
تشخیص در موارد خفیف مشکل است.وعلایم آن با برخی بیماری ها مشترک است:
افسردگی
ویلسون
هانتینگتون
هیدروسفالی
بیماری پارکینسون را می توان با عدم از دست رفتن حرکات ارادی، نگاه به پایین و نگاه افقی افتراق داد.
از دست دادن حس بویایی از پیش نشانه های این بیماری است
درمان
الف.
دارو درمانی: مراحل اولیه به درمان دارویی نیازی ندارد.درمان در موارد لزوم، با هدف برگرداندن تعادل در جسم مخطط با مهار اثر استیل کولین انجام می پذیرد.
آنتی کولینرژیک
آمانتادین
لوودوپا
آگونیست های دوپامین
سلژیلین
ب.
جراحی:
درمان جراحی با تالاموتومی یا پالیدوتومی اغلب زمانی که بیماری به اقدامات فارماکولوژیک پاسخ نمی دهد کمک کننده است.
در پیوند بافت مزانسفال حاوی نورون های دوپامینرژیک، به بیماران کمتر از 60 سال مشاهده شد که از این عمل سود بردند،اما در بیماران مسن تر بی فایده بود.
ج.
تحریک عمقی مغز: تحریک تالاموس با فرکانس بالا برای تسکین ترمور پارکینسونی موثر است. فایده این روش،برگشت پذیری و آسیب کمتر به مغز است.
د.
درمان فیزیکی
فراموش نکن که امروز اولین روز از روز های باقیمانده توست….!
پایان