دارلینگ هاربور، سیدنی ، استرالیا
Darling Harbour-Sydney-Australia
بازارهای جشن ساحلی
الگویی که در توسعه بازار جشن مورد استفاده قرار گرفته ، پروژه ساحل بالتیمور بود .بسیاری دیگر نیز خیلی زود از آن تبعیت کردند . نمونه هایی از آن نیز در ایالات متحده آمریکا وجود دارد (نظیر نورفولک ، ویرجینیا و میامی ، فلوریدا) . در افریقای جنوبی ویکتوریای کیپ تون و اسکله های آلفرد ، و در استرالیا اسکله دارلینگ در سیدنی . دارلینگ هاربور ممکن است بهترین آنها باشد .
دارلینگ هاربور یکی از آن نمونه های طراحی شهری است که از راه عدم کنترل و به طور غیر ارادی شکل گرفته ، تا طراحی دقیق و هدفمند. این بندر زمانی فعال ترین بندر استرالیا بود و گرچه در دهه 1960 نوسازی شد ، اما در دهه 1970 به تعدادی انبار خالی ویکتورین و راه آهن بدون استفاده تبدیل گردید .
به ندرت کشتی ها از اسکله های آن استفاده می کردند. در اواخر دهه به کلی متروکه شده بود . با این حال قرار گیری آن در نزدیکی مرکز شهر موقعیت عمده ای را برای باز سازی آن فراهم کرده بود .
بندر دارلینگ در دهه 1980 با هدف ایجاد یک منطقه بزرگ تجاری ، تفریحی و مسکونی و به منظور ارتقای اقتصاد شهر و جای دادن مستحکم تر آن بر روی نقشه جهان ، (همانگونه که اپرای سیدنی در اواسط قرن عمل کرد) برنامه ریزی شد .
یک گروه مشترک از بخش دولتی و خصوصی بر فرایند توسعه نظارت داشتند . اولین مرحله مربوط به مشخص کردن مبنای مالی و اداری پروژه بود . مرحله دوم در اختیار گرفتن اراضی دولتی و خریداری زمین از مالکان خصوصی بوده علاوه بر این لازم شد که اراضی تسطیح و بازسازی شده و آماده ساخت و ساز شوند . مرحله سوم پیدا کردن سرمایه گذاران علاقه مند برای سرمایه گذاری و انتهاب پروژه های با ارزش بود . هر یک از سرمایه گذارهایی که پیشنهادی ارائه می دادند ، ملزم به ارائه نقشه های معماری و مهندسی و تحلیل آثار طرحهای خود بودند.
در سال 1985 کار ساختمان مرکز کنفرانس های سیدنی (که توسط جان اندریوز طراحی شد) و مرکز نمایشگاه ها (که از محل بودجه عمومی و توسط فیلیپ کاکس و همکاری مهندسان آروپ آسوشیتز طراحی و ساخته شد) آغاز شد . فرایند به طور شتابزده و به شیوه قطعه قطعه انجام گرفت به این منظور که طرح تا سال 1988 به اندازه کافی پیشرفت کرده باشد (که حاکی از فعال بودن و عمل کردن پروژه باشد).
هنگامی که معلوم شد در بندر دارلینگ چه اتفاقی خواهد افتاد مخالفت ها و اعتراض های سیاسی و مردمی زیادی نسبت به پروژه صورت گرفت . نظر مخالفان این بود که بهتر است این پول صرف ساختن بیمارستان و سایر تسهیلات عمومی شود ، تا یک پروژه غیر ضروری.به خصوص با ساختن یک شبکه مونوریل هوایی که بدنه ساختمان ها را در منطقه مرکزی شهر قطع کرده و سپس دور بندر دارلینگ می چرخد ، به شدت مخالفت می شد . به تدریج نظر مردم درباره آینده ماهیت کلی بندر دارلینگ تغییر کرده و حمایت مردم را بدست آورد .
یکی از نکات مهم در طراحی پروژه لین بود که تا حد امکان فضاهای مسطح ایجاد کرده و از ایجاد فضاهای شیب دار جلوگیری شود .
علاوه بر این قرار بود از به وجود آمدن فضاهای طولانی خودداری شود ، مگر این که به یک مقصد مطلوب و برجسته ختم شود . ساختمان های مهم و بزرگ باید با ساختمانهای کوچک تلفیق شده و در ازطراف فضاهای باز قرار گیرد ، تا حس محصور بودن در آن ایجاد کنند تا سال 1987 طرح جامع شکل گرفت.
این محل امروز زیر دو بزرگراه عمده ، بدون هیچ گسستگی و با ترکیبی از سطح سفت در مناطق پر از عابر پیاده و مناطق چمن کاری شده در جنوب ، گسترش یافته است . ساختمان ها به شکل نعل اسب در اطراف بندر که بخشی از آن به قایق ها و بخش دیگر به فعالیت های تفریحی روی آب اختصاص یافته ، مستقر شده اند . در انتهای طرح دو عنصر عمده قرار گرفته ، موزه ملی دریایی (با یک زیر دریایی و یک ناو شکن در آب های همجوار آن) و یک آکوتریوم که با سرمایه خصوص احداث شده و آنچنان موفق بوده که بسیار گسترش پیدا کرده است .
پل قدیمی پیرمونت تبدیل به یک پیاده راه شده ، ولی همچنان برای عبور قایق های افراد با نفوذ در زیر آن باز می شود .
فرایند «به جای اینکه حاصل یک طراحی باشد که در آن هر چیزی پیش از اینکه اجرا شود مشخص می شود » به دلیل شرایط زمانی و فشارهای سیاسی از یک راه کار مورد به مورد تکراری استفاده کرده است .
همانطورکه فیلیپ کاکس گفته : « امروز سیاست و اتحادیه ها وقت زیادی را می گیرند … من باید درگیر مسائل سیاسی بشوم زیرا این سیاستمداران هستند که تکلیف محصول نهایی را روشن می کنند »
بحث هایی که در مورد پروژه صورت گرفت ، منجر به از هم گسستگی آن شد و تنها منظر سازی عامل هماهنگ کننده آن بود . فضاهای بیرونی محدوده به واسطه مشابه بودن مصالح به کار گرفته شده در کف سازی ، استفاده از عناصر اتصالی مانند آب نما ، طرح هماهنگ چراغ خیابانها ، نیمکت ها و محل زباله و پوشش گیاهی ، از یک حس وحدت بر خوردار بود .
توسعه پروژه بندر دارلینگ در دو مرحله صورت گرفت ؛ توسعه شتابزده دهه 1980 و کارهای بعد از سال 1988. در اولین مرحله با ایجاد منظر سازی اولیه ، مرکز کنفرانس ها ، بازارهای کناربندر ، فضای نمایشگاه و ساحل ، چارچوب کلی طرح مشخص شد . مرحله دوم بین سالهای 1996 و 1998 و با رشد بسیار شدید سرمایه گذاری که بیشتر خصوصی بود نظیر : سگاورلد . گسترش آکواریوم، آی مکس تیتر ، پارک دارلینگ و کوکل بی وارف همراه بود.
بندر دارلینگ توسعه های زیادی را در اطراف خود بوجود آورده است . ساختمان های جدید اغلب هتل و واحدهای مسکونی است . انبارها تبدیل به آپارتمان های مسکونی شده و ساختمان های تجاری جدید به بندر متصل شده اند . در سمت شمال محدوده ، در خیابان کینک استریت وارف واحدهای مسکونی ساحلی ساخته شده است . کازینوی سیدنی هم در همان نزدیکی است . یک راه آهن سبک، در امتداد یک خط متروکه راه آهن قرار داده شده و ایستگاه مرکزی شهر را به محلات داخلی در بخش غربی متصل کرده و از بندر دارلینگ عبور می کند.
بندر دارلینگ ترکیبی فعال و زنده از فعالیت ها را در بر گرفته و گروه های مختلف مردم را به طرف خود جلب می کند . امروز از 14 میلیون بازدید کننده ای که در هر سال از محل بازدید می کنند 55 درصد از اهالی و 22 درصد خارجی اند .