پاورپوینت ارتباط خانواده با فرزندان

ارتباط خانواده با فرزندان

 برقراری ارتباط مناسب با فرزندان مهارتی تربیتی است. تربیت کردن فرزندان در صورتی که ارتباط مناسبی بین والدین و فرزندان ایجاد شود، امری موثر و لذت بخش است. برقراری ارتباط مناسب یکی از عوامل افزایش اعتماد به نفس و احترام دو طرفه است.

* فرزند شما باید متوجه باشد که شما به کارهای او علاقه مند هستید و در صورت نیاز به او کمک خواهید کرد.
 
* زمانی که او می خواهد مطلبی را با شما در میان بگذارد، تلویزیون را خاموش کنید و مجله ای را که در دست دارید روی میز قرار دهید و تمام حواس خود را متوجه او کنید.
 
* زمانی که می خواهد مطلب مهمی بیان کند، از جواب دادن به تلفن بپرهیزید.
 
* بهترین زمانی که می توانید با فرزندتان ارتباط برقرار کنید ، زمانی است که با او تنها هستید.
تحقیر کردن یا مقایسه او با دیگران باعث کینه توزی او می شود.
 

 
* سعی کنید به لحاظ فیزیکی به گونه ای بایستید یا بنشینید که متناسب با قد فرزندتان باشد؛ سپس با او حرف بزنید.
 
* اگر از نحوه برخورد یا رفتار او خشمگین هستید، صبر کنید تا عصبانیت شما فروکش کند سپس با او موضوع را در میان بگذارید.
 
* زمانی که خسته اید، گوش دادن به حرف های او برایتان دشوار می شود.
 
* هنگامی که فرزندتان در حال صحبت است با دقت و با احترام به حرف های او گوش دهید و از قطع کردن حرف های او بپرهیزید.
 
* از به کار بردن کلمات تحقیرآمیز بپرهیزید و از جملاتی مانند «من می دانم برای تو چه بهتر است» استفاده کنید.

* به او اطمینان دهید که با وجود کارهایی که کرده است، او را دوست دارید.
 
* او را برای در میان گذاشتن احساس ناراحتی یا خوشحالی خود با شما تشویق کنید.
 
* بهتر است سوال خود را روی «چه شد؟» متمرکز کنید تا این که با «چرا» از او بپرسید.
 
* به او کمک کنید راه حلی برای مشکل خود پیدا کند.
 

در گسترش روابط مطلوب، باید به کودک اجازه داد تا نظرات و تصمیمات خویش را هر گاه و در هر زمانی که ممکن باشد ابراز کند. اجرای این امر مستلزم آن است که برای کودک حق اشتباه کردن نیز قایل شد و جز در مواردی که این اشتباه برای خود او یا دیگران خطرناک است به او اجازه داد تا نتایج حاصل از اعمال خویش را تحمل و تجربه کند. والدین موثر باید نخست یک شنونده خوب باشند تا بتوانند در زمینه تعبیر و تفسیر اطلاعات و ارائه کمک و راهنمایی و تاثیرگذاری مطلوب اقدام ورزند. فرزندان نیاز دارند که با تمام وجود احساس کنند مورد عشق و علاقه والدین و پذیرش غیرمشروط والدین هستند، هر چند که اعمال و رفتارشان احتمالا مورد تایید آنان نخواهد بود. به بیان دیگر، باید مفهوم «من را دوست دارند اما از کارم خوششان نمی آید» را با تفکیک معنی در مورد والدین احساس کنند.

متخصصان روانشناسی می گویند که والدین باید بیاموزند چگونه رفتار کنند تا فرزندان مایل باشند با آنها صحبت و گفت و گو کنند و چگونه حرف دل نوجوان را بشنوند. پدر و مادرها باید بدانند که افراد در سنین نوجوانی بیشتر به دوستان شان اعتماد دارند تا به اعضای خانواده و این یکی از مراحل طبیعی در روند رشد است؛ پس باید به راه هایی متوسل شد که والدین بدون تجسس و کنجکاوی بیش از حد در امور نوجوانان بدانند در زندگی آنها چه می گذرد، در غیر این صورت، اگر بخواهند همواره از بالا به نوجوان نگاه کنند و برای مثال بپرسند "کجا می روی؟" پاسخ خواهند شنید که "هیچ کجا" یا اگر بپرسند "چه می کنی؟" می شنوند "هیچ کار" و گاهی نیز از این پرسش و پاسخ های بی نتیجه عصبی و خسته می شوند.
.

برای رسیدن به صمیمیت باید از عواملی که موجب از بین رفتن صمیمیت و پیوند قلبی می‏شوند پرهیز کرد. اهانت و تحقیر کودک، سرزنش‏های مداوم و انتقادهای بی‏جا، ناسزا گفتن به او و به کارگیری الفاظ رکیک و تعبیرهای غیرمحترمانه از مهم‏ترین عواملی هستند که بذر کینه و نفرت را در دل کودک می‏پاشند و زمینه را برای پیدایش صمیمیت از بین می‏برند. بر این اساس در تعالیم اسلامی توصیه‏های اکیدی وجود دارد که پدر و مادر با فرزندان خود با ادب و احترام رفتار کنند، پیامبر اکرم "ص" فرمود: فرزندانتان را گرامی بدارید (با احترام با آنها رفتار کنید) و رفتارتان را نسبت به آنها نیکو سازید. بر این اساس موارد زیر می تواند در افزایش صمیمیت در رابطه با فرزندان موثر باشد.

رفتار محترمانه با فرزندان خود داشتن، علاوه بر آثار تربیتی یاد شده، این اثر مهم را نیز دارد که سبب می‏شود فرزندان هم به دیده‏ی احترام در والدین خود بنگرند. این نگرش، آنها را به اطاعت از والدین وا می‏‏دارد و بر نفوذ کلامشان می‏افزاید. رابطه‏ی صمیمانه داشتن با کودکان در این دوره‏ی سنی از یک جهت اهمیتی ویژه دارد و آن این است که کودکان در این دوره از آرامش و ثباتی مطلوب برخوردارند. اما این آرامش، آرامش قبل از طوفان است. آنها با نزدیک شدن به دوره‏‏ی نوجوانی و بلوغ دستخوش بحران و انقلاب روحی می‏شوند و آرامش خود را تا حد زیادی از دست می‏دهند. اگر والدین در دوره‏ی دبستانی نتوانند با کودک خود رابطه‏ی صمیمانه برقرار کنند، در دوره‏ی بلوغ و در چنان شرایط بحرانی، ایجاد صمیمیت بسیار دشوار است و چون موثرترین راه نفوذ در نوجوانان و ارشاد و تربیت آنها، برقراری رابطه‏ی صمیمانه با آنهاست، می‏توان به اهمیت ایجاد صمیمیت در دوران کودکی پی برد.

بنابراین علاج واقعه را قبل از وقوع باید کرد. قبل از آنکه کودک در آستانه‏ی بلوغ قرار گیرد و گرفتار طوفان روحی و عاطفی گردد باید با برقراری رابطه‏ی صمیمانه در دل او راهی جست. همدلی و صمیمیت با کودک، سرمایه‏ی گرانبهایی است که او را از بسیاری از آفت‏ها در دوره‏های بعد حفظ می‏کند و پیوند او را با خانواده محکم می‏سازد. از اینجا می‏توان بار دیگر به این نکته‏ی مهم پی برد که دوران کودکی از لحاظ تربیتی فرصت بی‏نظیری است که نباید آن را از دست داد. 

پایان