تحقیق زندگی در مریخ

چکیده :
قبلاً تصور می­ شد که احتمال وجود حیات در مریخ، بیشتر از جاهای دیگر است. گرچه مریخ به اندازه نصف زمین است، از جنبه­ های دیگر به نظر مشابه سیاره ما می­ باشد. طول روز در مریخ، نیم ساعت بیشتر از روز ماست و اتمسفری ابری دارد. کلاهک قطبی در آنجا وجود دارند که در تابستان ذوب می­ شوند و در زمستان گسترده می­ شوند. همچنین دشت­ هایی در آنجا وجود دارد. جالب­ تر از همه نشانه­ هایی هستند که هر ساله مختصری از لحاظ اندازه و شکل تغییر می­ کنند، تقریباً مثل این که گیاهانی در حال رشد باشد. بعضی از ستاره­ شناسان حتی فکر کرده­ اند که "کانال ­هایی" را می ­بینند که توسط مریخی­ ها حفر شده تا آب را از قطب­ ها به دشت­ ها انتقال دهند.
اکتشافات فضایی چیزهای بسیاری را بر روی مریخ به ما نشان داده­ اند، اما هیچ گونه حیاتی در آنجا کشف نشده است. اولاً آنجا بسیار سرد است. حتی در یک روز تابستانی، دما هرگز بالاتر از نقطه انجماد نیست. ثانیاً ضخامت هوا به اندازه ضخامت لایه هوای زمین در ارتفاع حدود 35 کیلومتری (22 مایلی) است، یعی آن قدر که نمی­ توان تنفس کرد. تشعشعات ماوراء بنفش خورشید که به سطح مریخ می­ رسد آنقدر هست که هر گونه موجود زنده ­ای را نابود سازد.
بر روی مریخ آب وجود دارد، اما مایع نیست. این آب به صورت یخ زده در زیر سطح و در کلاهک­ های قطبی است. اما احتمالاً در گذشته آب به صورت مایع وجود داشته است. بعضی از علامات و نشانه­ های روی سطح سیاره مانند بسترهای رودخانه خشک شده هستند. شاید مریخ در گذشته گرم تر بوده، بطوری که زمانی یخ آب می ­شده است.
بسترهای رودخانه بر روی مریخ "کانال" نیستند. آنها به نظر یک فریب چشمی است که ستاره ­شناسان را در موقع نگاه کردن از تلسکوپ­ هایشان فریب داده است. نقاط تیره که زمانی تصور می­ شد گیاهان باشند در واقع نواحی سنگ­ های تیره ­تر و غبار هستند. آنها هر ساله از لحاظ اندازه تغییر می­ کنند چون غبارها بر اثر وزش باد پراکنده می ­شوند.
فهرست مطالب
مقدمه ………………………………………………………………………………………………………………….3
مسکونی کردن مریخ ……………………………………………………………………………………………6
سکونت پذیری در مریخ ……………………………………………………………………………………….9
زمینی سازی مریخ ………………………………………………………………………………………………10
سفرهای میان سیاره ای ……………………………………………………………………………………….11
چالش های سفر بشر به مریخ …………………………………………………………………………….13
سکونت انسان در مریخ ……………………………………………………………………………………16
تجهیزات لازم برای مهاجرت به مریخ ………………………………………………………………17
قابلیت زندگی در مریخ …………………………………………………………………………………..21
ساختمان های برج مانند و قوسی شکل در مریخ …………………………………………….22
نتیجه گیری …………………………………………………………………………………………………25
منابع …………………………………………………………………………………………………………..25

مقدمه
دانشمندان سال هاست که این به فکر افتاده اند که آیا می توانند مریخ را برای زندگی بشر بر روی آن آماده کنند. مریخ در موارد زیادی شبیه به زمین است. فصول مریخ از پاره ای جهات شبیه فصول زمین است و از برخی جهات دیگر متفاوت با آن.
مریخ جو دارد. با وجود رقیق بودن (۰٫۷ جو زمین) این جو در برابر پرتوافکندن های خورشیدی و کیهانی مقداری حفاظت فراهم می کند. از وجود این جو هم چنین می توان برای ترمز هوایی فضاپیماهای واردشونده به مریخ استفاده کرد که این کار پیش از این بارها انجام شده است.

زندگی در مریخ
شباهت ها عبارتند از :
عرض مناطق اقلیمی در هر دو سیاره شبیه هم هستند و این عمدتاً معلول زاویه میل صفحه استوا با صفحه مدار است. در مورد زمین این زاویه میل 5/23 درجه است و در مورد مریخ 2/25 درجه. البته زاویه میل محورها علت اصلی فصولند. هر دو سیاره چهار فصل دارند.
تغییرات مدت روشنی روز در هر دو سیاره مانند هم است. دوره‏ی تناوب یک بار دوران کامل مریخ به دور محور، اندکی بیش از 5/24 ساعت است و این مدت برای زمین تقریبا 24 ساعت است.
تفاوت ها عبارتند از :
طول هر یک از فصول مریخ تقریباً دو برابر فصول زمین است. طول فصل به دوره‏ی تناوب حرکت انتقالی سیاره به دور خورشید بستگی دارد. دوره‏ی تناوب نجومی زمین 4/365 روز است و این مدت برای سیاره مریخ 687 روز است.
دمای متوسط هر یک از مناطق اقلیمی در مریخ، کمتر از دمای نظیر بر سطح زمین است، زیرا فاصله مریخ تا خورشید 50 درصد بیش از فاصله زمین تا خورشید است و در نتیجه شدت گرما و نور خورشید در آن کمتر است. در منطقه استوایی، دمای مریخ به هنگام ظهر به ندرت از 27 درجه سانتی گراد فزونتر می شود. و به هنگام نیمه شب کمترین مقدار آن 68- درجه سانتی گراد است.
تابستان نیمکره جنوبی مریخ بسیار گرمتر از تابستان نیمکره شمالی آن است و این معلول خروج از مرکز بسیار بزرگ مدار سیاره می باشد که 09/0 است، در حالی که برای زمین 02/0 است. یعنی فاصله مریخ از خورشید در حضیض خورشیدی آن به میزان 20 درصد کمتر از فاصله آن در اوج خورشیدی است. این تفاوت فاصله برای زمین 3 درصد است.
تغییر دما از روز به شب در مریخ بسیار شدیدتر از زمین است زیرا جو مریخ بسیار رقیق است. با شرایطی که در زیر برمی شمریم، به دشواری می توان تصور کرد که آدمی یا جانور و گیاه دیگری بتواند در مریخ وجود داشته باشد :الف) فقدان آب ب) فقدان اکسیژن و یا مقدار بسیار اندک آن ج) فشار جوی که برابر 05/0% زمین است. د) رگبارهای شدید اشعه فرابنفش که می توانند ساده ترین ملکول ها را در هم بشکنند. ه) سقوط شهاب سنگ ها

مسکونی کردن مریخ
پژوهشگران سازمان فضایی آمریکا ادعا کرده اند با کشف راه جدیدی می توانند زندگی انسان ها را در سیاره‏ی سرخ امکان پذیر سازند. ناسا در این روش، با استفاده از گازهای گلخانه ای سیاره منجمد مریخ را به سیاره ای برای زندگی تبدیل خواهد کرد، چرا که افزایش گازهای گلخانه ای در سطح کره مریخ به تدریج موجب افزایش حرارت این سیاره منجمد منظومه شمسی شده و با گذشت زمان آن را به محلی گرم با جوی به غلظت کره زمین برای زندگی تبدیل می کند.
آن ها پیش بینی کرده اند برای عملی کردن چنین طرحی باید گازهایی حداقل۱۰هزار برابر قدرتمندتر از دی اکسید کربن در جذب حرارت، به سطح مریخ تزریق شود. دانشمندان ناسا همچنین اعلام کرده اند برای انجام چنین طرحی با توجه به فاصله زیاد زمین با مریخ و همچنین مقادیر زیاد گازهای گلخانه ای مورد نیاز نمی توان این گازها را توسط سفینه ها به مریخ انتقال داد و بنابراین فضانوردان باید دستگاه هایی را برای تولید گازهای گلخانه ای در سطح مریخ ایجاد کنند.
بر اساس تحقیقات موسسه ژئوفیزیک آمریکا، سیاره مریخ به دلیل داشتن اتمسفر بسیار نازک و فاصله زیاد از خورشید، بسیار سردتر از زمین است. در حال حاضر هیچ اثری از آب مایع در سطح این سیاره مشاهده نمی شود و به گفته دانشمندان وجود آب مایع برای زندگی بشر امری حیاتی است.
برخی از دانشمندان معتقدند که زمینی ها حق ندارند در شرایط آب و هوای سیاره های دیگر هرج و مرج ایجاد کنند و آنها را از حالت طبیعی که خلق شده خارج کنند اما برخی دیگر به دنبال راه فراری برای مردم سیاره خاکی زمین هستند. در کنار این طرح، گروهی دیگر با روش متفاوتی به این موضوع نگاه می کنند و در حال بررسی موضوع هستند. در این روش موضوع اصلی تبدیل غارهای مریخ به محل سکونت انسان هاست.
این دانشمندان معتقدند، در صورتی که انسان بتواند در غارهای این سیاره زندگی کند، از گزند تشعشات و شرایط آب و هوایی خشن در امان خواهد ماند. همچنین احتمال دارد درون این غارها، آب، یخ و مواد معدنی موجود باشد که انسان ها می توانند از این مواد استفاده کنند
اسکان بشر در مریخ یا مستعمره سازی مریخ، طرح و پیشنهادی است برای ساخت کوچ نشین های دائمی انسانی بر روی سطح مریخ یا ارسال ربات ها برای اکتشاف و بهره برداری از منابع طبیعی مریخ. این طرح دست مایه گمانه زنی ها و مطالعات جدی بوده است زیرا شرایط سطحی این سیاره و وجود آب در آن باعث شده تا بتوان آن را قابل زیست ترین مکان خارج از کره زمین در منظومه خورشیدی دانست.
کره ماه، به عنوان نخستین مکان برای شهرک سازی برون زمینی انسان ها پیشنهاد شده اما ماه دارای اتمسفر نیست در حالی که مریخ با اتمسفر رقیقی که دارد امکان بیشتری برای میزبانی از انسان و دیگر گونه های زیست آلی را فراهم می کند.
هم کره ماه و هم مریخ به عنوان سکونت گاه های بالقوه برای انسان ها پرهزینه هستند و مخاطراتی چون فرود در مناطق با جاذبه سنگین، معروف به چاه گرانشی، را هم در خود دارند. به این خاطر معدن کاری در سیارک ها نیز به عنوان گزینه دیگری برای گسترش انسان در محدوده فرازمینی مطرح شده اند.
همانندی ها با زمین
کره زمین از نظر ترکیب بدنه، اندازه و گرانش (جاذبه) سطح با سیاره ناهید (زهره) همانندی های زیادی دارد اما مشابهت ها با مریخ برای سکونت گزیدن انسان ها مناسب تر به نظر می آیند. این مشابهت ها عبارتند از:
روز مریخی (معروف به هور) بسیار با روز زمینی نزدیک است. یک روز که بر مبنای خورشید محاسبه شده باشد در کره مریخ ۲۴ ساعت و ۳۹ دقیقه و ۳۵٫۳۲۴۴ ثانیه است.
پهناوری رویه کره مریخ فقط ۲۸٫۴ درصد از مساحت رویه کره زمین کمتر است و مقدار خشکی های زمین فقط کمی بیش از سطح مریخ است. شعاع مریخ نصف زمین و جرم آن یک دهم زمین است.
انحراف محوری مریخ ۲۵٫۱۹ درجه و انحراف محوری زمین ۲۳٫۴۴ درجه است. در نتیجه بهرام هم مانند زمین فصل دارد، البته فصل های مریخ تقریبا دوبرابر فصول زمین به درازا می کشند زیرا هر سال مریخ ۱٫۸۸ برابر سال زمین است. قطب شمال مریخ هم اینک به سوی صورت فلکی ماکیان (دجاجه) اشاره می کند و نه به خرس کوچک.
مشاهدات اخیر فضاگردهای ناسا وجود آب در کره بهرام را تایید کرده است. از قرار معلوم، مریخ مقادیر قابل توجهی از تمامی عناصر لازم برای نگهداری از زیست، از نوع زمینی اش، را داراست.
ناهمانندی ها با کره زمین
گرانش سطحی بهرام ۳۸ درصد زمین است. اینکه آیا این میزان کم وزنی برای انسان ها مشکل تندرستی ایجاد می کند هنوز کاملاً مشخص نیست.
مریخ بسیار سردتر از زمین است و میانگین دمای سطح آن منفی ۶۳ درجه است و حداقل دمای سطح این کره به ۱۴۰ درجه زیر صفر هم می رسد. پایین ترین دمایی که تاکنون بر سطح کره زمین ثبت شده ۸۹٫۲ درجه زیر صفر است که مربوط به جنوبگان می باشد.
آب های موجود در مریخ در حالت مایع و آماده مصرف نیستند.
از آنجا که بهرام نسبت به خورشید دورتر از زمین است میزان انرژی خورشیدی که به جو بالایی آن می رسد کمتر از نصف آن مقدار است که به زمین یا ماه می رسد. البته انرژی خورشیدی دریافتی از سوی مریخ با یک جو غلیظ هم چون جو کره زمین روبه رو نمی شود.
برون مرکزیت مدار مریخ بیشتر از زمین است که این باعث نوسانات بیشتر در وضعیت دما و تغییرات ثابت خورشیدی می شود.
فشار جو مریخ ۶ میلی بار است که بسیار کمتر از حد آرمسترانگ می باشد. حد آرمسترانگ حد فشاری است که انسان در آن می تواند بدون پوشیدن لباس های ضدفشار دوام بیاورد. از آنجا که زمینی سازی مریخ به این زودی ها انجام پذیر نیست زیستگاه هایی که در مریخ ساخته می شوند بایستی مانند فضاپیماها مخزن های تحت فشار داشته باشند تا از درهم فروشکستن انسان ها و تجهیزات جلوگیری کنند.
بخش اعظم جو کره بهرام از دی اکسید کربن تشکیل شده است. از این رو حتی با کم کردن فشار جوی، فشار نسبی دی اکسید کربن در سطح مریخ هم چنان ۱۵ برابر بیشتر از این مقدار بر سطح زمین می ماند. مریخ همین طور مقادیر زیادی منواکسید کربن دارد. مغناط کره آن هم بسیار ضعیف است و در زمینه پس راندن بادهای خورشیدی چندان کارآمد نیست.

سکونت پذیری در مریخ
شرایط سکونت پذیری انسان بر سطح بهرام از تمامی دیگر سیاره ها و هم چنین از ماه مناسب تر است. برای نمونه بر سطح سیارهٔ تیر (عطارد) نوسانات گرما و سرمای بسیار سختی وجود دارد، سطح ناهید (زهره) به مانند تنوری داغ است، و سیاره های مرزهای بیرونی سامانه خورشیدی و ماه های آن ها نیز در شرایط یخبندان شدید به سر می برند.
خارج از کرهٔ زمین، تنها بر فراز ابرهای پیرامون کرهٔ ناهید است که دانشمندان تاکنون مکانی سکونت پذیرتر از مریخ برای انسان یافته اند. از سوی دیگر برخی شرایط طبیعی آب وهوایی در برخی نقاط زمین با شرایط مریخ همسان است. در ماه مهٔ ۱۹۶۱ افرادی با بالن هوایی به بالاترین مکانی که انسان با بالن صعود کرده یعنی ۳۴٬۶۶۸ متر صعود کردند و فشار هوایی که در آن ارتفاع ثبت شد در حدود همان فشار هوایی موجود بر سطح مریخ است. سرمای شدید حاکم بر مناطق قطبی زمین نیز در همان محدودهٔ دماهای شدید در مریخ قرار دارند.
زمینی سازی مریخ
به آماده کردن یک جرم آسمانی به سبک کرهٔ زمین برای زندگی انسان، زمینی سازی می گویند. طرح هایی وجود دارد که روند و فرایند تغییر درازمدت محیط سیارات، ماه ها و دیگر اجرام فضایی را پیشنهاد می کند به صورتی که جو و خاک آن اجرام به صورتی درآیند تا سازگار با سکونت گاه های بشری گردند.
پژوهشگران مختلف، زمینی سازی مریخ را امکان پذیر می دانند و آن را شامل سه فرایند اصلی در نظر می گیرند: ایجاد جو، گرم نگه داشتن جو، و جلوگیری از از دست رفتن جو و نشت آن به فضای بیرونی.
تابش ها
مریخ میدان مغناطیسی قابل مقایسه با میدان مغناطیسی زمین ندارد. این امر به اضافه رقیق بودن جو، باعث می شود که مقادیر بزرگی از پرتوهای یونساز به سطح مریخ برسند.
فضاپیمای اودیسه مریخ دستگاهی به نام "آزمون محیط تابشی مریخ" (MARIE) را با خود همراه برد تا میزان خطرات تابشی برای انسان در بهرام را اندازه گیری کند. یافته های این دستگاه نشان داد که سطح تشعشعات در مدار مریخ ۲٫۵ برابر بیشتر از تشعشعات موجود در ایستگاه فضایی بین المللی است. میانگین دزهای تابش در حدود ۲۲ میلی راد در روز (۲۲۰ میکروگری در روز یا ۰٫۰۸گری در سال) اندازه گیری شد. سه سال قرار گرفتن در معرض چنین تابشی کافی است تا آثار آن در بدن انسان از مرز امن که هم اینک توسط ناسا تعیین شده رد شود. البته این اندازه ها مربوط به مدار مریخ است و میزان تابش ها در سطح این کره احتمالاً بسیار کمتر از این میزان است و بسته به ارتفاع و شدت میدان مغناطیسی از نقطه به نقطه متفاوت است. توفان های پروتونی خورشیدی که گهگاه زبانه می کشند دزهای بسیار بیشتری از این میزان تولید می کنند.
ناسا در سال ۲۰۰۳ در مرکز فضایی جانسون واقع در آزمایشگاه ملی بروکهیون آزمایش هایی را با استفاده از شبیه سازی تابش های فضایی به وسیله شتاب دهنده ذره ای انجام داد. این آزمایش ها نشان داد که قرار گرفتن مزمن انسان در معرض مقدار پرتوهای یادشده شاید چندان هم که فکر می شد زیانمند نباشد و بدن در این شرایط به نوعی تعادل و هم ترازمانی تابشی دست یابد.
سفرهای میان سیاره ای
مریخ ۸۰ میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد و سفر به آن هفت تا هشت ماه طول می کشد (بسته به موقعیت دو سیاره). فضانوردان این مدت را در فضایی بسیار تنگ (بسیار کوچک تر از اقامتگاهشان در مریخ) می گذرانند. دوش گرفتن هنگام سفر انجام نخواهد شد و استحمام با حولهٔ خیس است. غذا هم کنسروی یا منجمد خواهد بود. مسافران مریخ برای جلوگیری از تحلیل رفتن ماهیچه ها باید روزی سه ساعت نرمش کنند و در صورتی که با توفان خورشیدی مواجه شوند، باید تا چند روز را در محفظه ای حتی کوچک تر در قسمت بیشتر حفاظت شده موشک بگذرانند.
انرژی بر واحد جرم (دلتا وی) که برای رفتن از زمین به مریخ لازم است از همهٔ سیاره های دیگر، به جز ناهید (زهره)، کمتر است. با استفاده از مدار ترابرد هوهمان سفر به مریخ حدود ۹ ماه به درازا می کشد. مسیرهای دیگر سفر نیز که کوتاه تر هستند و سفر به بهرام را طی شش یا هفت ماه امکان پذیر می کنند نیز وجود دارند اما میزان سوخت و انرژی مورد نیاز پیمودن این مسیرها به مراتب بیشتر از مدار هوهمان است. این مسیرهای میان بُر هم اینک مسیر استاندارد سفر ماموریت های رباتی از زمین به بهرام است.
بهرام، (وایکینگ ۱، ۱۹۸۰).
سفرهای کوتاه تر از شش ماه به مریخ نیازمند تغییر سرعت های بیشتر و در نتیجه سوخت بسیار بیشتر هستند که میزان سوخت مورد نیاز به تناسب کاهش مدت سفر به صورت تصاعدی افزایش می یابد. پیمودن چنین مسیرهای میان بری با راکت های شیمیایی توجیه اقتصادی ندارد اما با فناوری های نوین پیشرانش فضایی که به تازگی آزمایش شده، کاملاً توجیه پذیر و قابل اجرا است. پیشرانهٔ مغناط پلاسمایی (واسمیر VASIMR) و راکت هسته ای نمونه هایی از این فناوری ها نو هستند؛ با فناوری اول سفر به مریخ در مدت چهل روز و با فناوری دوم حتی در دو هفته امکان پذیر خواهد شد
برای سفر به مریخ فضانوردان ناچارند هر بار منتظر لحظه ای شوند که مدار دو سیاره در نزدیکترین حالت به یکدیگر قرار بگیرند و این یعنی ۲۶ ماه انتظار. اما گروهی از دانشمندان و مهندسان اکنون راه دیگری را پیشنهاد می کنند که می تواند این معضل را حل کند و آن هم رفتن به مدار سیاره زهره (ناهید) و کمک گرفتن از جاذبه آن سیاره برای رسیدن به مریخ است. گرانش زهره می تواند سفینه را به دور مدار خود تاب داده و آن را به سمت مریخ پرتاب کند. با رفتن به زهره در راه سفر به مریخ هرچند مسافت بیشتری را باید طی کرد اما استفاده از گرانش زهره برای پیش راندن فضاپیماها صرفه جویی بزرگی در سوخت و هزینه کل ماموریت خواهد داشت. از سوی دیگر فضانوردانی که به مریخ می رسند دیگر ناچار نخواهند بود برای بازگشت به زمین یک سال و نیم منتظر بمانند و حتی می توانند بعد از یک ماه اقامت، با استفاده از نیروی گرانشی ناهید خود را دوباره به زمین برسانند.
فناوری های شتابگیری ثابت همچون بادبان های خورشیدی و رانه های یونی که مدت سفر را به چند هفته کاهش می دهند نیز برای سفر به بهرام قابل استفاده هستند.
فضانوردانی که به مریخ سفر کنند با خطر تابش های کیهانی و بادهای خورشیدی روبه رو هستند که اگر از این فضانوردان محافظت کافی نشود مسئلهٔ بیماری سرطان برای آن ها پیش خواهد آمد. اثرات سفرهای درازمدت انسان در فضا هنوز به طور کافی بررسی نشده است اما دانشمندان ریسک گرفتن سرطان در سفرهای میان سیاره ای را میان ۱ تا ۱۹ درصد برآورد می کنند. پژوهشگران نزدیک ترین برآورد را برای مردان ۳٫۴ درصد عنوان می کنند و برای زنان به خاطر اینکه بافت غده ای بزرگ تری دارند درصدهای بالاتری را تخمین می زنند.
فرود بر مریخ
گرانش بهرام ۳۸ درصد (۳۸٪) جاذبه کره زمین است و چگالی جو آن نیز یک درصد زمین. گرانش نسبتاً قوی مریخ و حضور اثرات آیرودینامیکی باعث می شود که فرود آوردن فضاپیماهای سرنشین دار و سنگین تنها با استفاده از ترمز پیشرانه ای کاری دشوار باشد. (روشی که ماه نشین های آپولو با آن بر ماه فرود آمدند) از سوی دیگر جو مریخ هم رقیق تر از آن است که بتوان برای ترمز و فرود بهرام نشین های سنگین از اثرات آیرودینامیکی و اصطکاکی هوای آن کمک گرفت. بنا بر این فرود آوردن فضاپیماهای سرنشین دار بر مریخ نیازمند سامانه های ترمز و فرودی کاملاً متفاوت از سامانه های به کاررفته در ماه یا ماموریت های رباتیک مریخ است. البته به نظر می رسد که تکنولوژی بشر بر مشکلات پیش رو فائق بیاید. به عنوان مثال شرکت اسپیس اکس در حال ساخت یک فضاپیمای مسافری به نام "استارشیپ" است که آزمایش پرواز و فرود آن هم موفقیت آمیز بوده و امکان حمل 100 نفر به مریخ را خواهد داشت.
اگر فرض بر این باشد که انسان به مصالح ساختمانی نانولوله با قدرت ۱۳۰ گیگاپاسکال دست خواهد یافت در چنین حالتی می توان آسانسورهایی فضایی ساخت و از آن برای فرود آوردن خدمه و مواد از فضاپیما به سطح مریخ استفاده کرد.ساخت چنین آسانسورهای فضایی برای فرود بر فوبوس هم پیشنهاد شده است.
چالش های سفر بشر به مریخ
هزینه سفر به مریخ چیزی در حدود ۶ تا ۵۰۰ میلیارد دلار برای ارسال خدمه تخمین زده شده است.
سفر به مریخ می تواند به عنوان تهدیدی برای سلامتی خدمه سفرکننده به آن باشد برای مثال قرارگیری در معرض پرتوهای کیهانی با امواج قوی و پرتو افکنی های یونی.
نزدیک ترین دیدگاه مریخ به زمین، ۲۰۱۴-۲۰۶۱. بار ارتباطی، کمی کوتاه تر است از هنگامی که مریخ نزدیک به زمین است
در ۳۱ می سال ۲۰۱۳ دانشمندان ناسا اعلام کردند انجام پرواز و ارسال خدمه به مریخ، می تواند شامل ریسک باشد. حجم زیادی از تابش پرتوهای کیهانی باشد در صورتی که این امواج توسط سیستم RAD در آزمایشگاه علمی مریخ در طول سفر از زمین به مریخ در سال ۲۰۱۲-۲۰۱۱ شناسایی شوند.
مقایسه دوز – شامل مقدار تشخیص داده شده در سفر از زمین به مریخ توسط RAD در محور عمودی. این در مقیاس لگاریتمی است. دوز بیش از یک سال مریخ در حدود ۱۵ برابر حد DOE، کمتر از دو بار، به عنوان یک نگاه سریع پیشنهاد شده است.
تاثیرات منفی قرارگیری طولانی مدت در محیطی با جاذبه کم که می تواند عوارض بدی بر بدن انسان داشته باشد مانند از دست دادن بینایی
تاثیر بر روح و روان و عوارض روانشناختی که به سبب دوری از شرایط زمینی برای مدت طولانی، کمبود امکان ارتباط با زمین و غیرممکن بودن تماس زنده و مستقیم با زمین.
زندگی کردن خدمه در شرایط متفاوت با آنچه در زمین است.
در دسترس نبودن تجهیزات پزشکی همانند تجهیزات در زمین.
انتشار آلودگی های مناطق مسکونی، در مریخ.
انتشار میکروب های زمینی به طور مستقیم یا توسط تجهیزات.
اگر چه این موارد از مهم ترین چالش های سفر به مریخ است اما تامین سوخت نیز یکی از چالش ها می تواند باشد و از جمله نکات مثبت سفر می توان به تولید متان و اکسیژن در مریخ توسط H2O موجود در محیط مریخ (ترجبحا آب به صورت یخ) و هم چنین از CO2 موجود در جو با استفاده از تجهیزات پیشرفته اشاره کرد.
نوآوری های حرفه ای و موانع
نوآوری های قابل توجه و مهم می توانند برای سفر بشر به کره مریخ بر موانع حاکم غلبه یابد. ورود به اتمسفر با سطح کم و اندک مشکلات زیادی به بار می آورد این مشکلات زمانی که فضاپیمایی شامل انسان ها و همچنین تجهیزات بسیار مهم و حیاتی مورد استفاده آنان باشد، دو چندان خواهد شد. اگر از سپر ضد حریق در فضاپیما استفاده شود، حجم فضاپیما بسیار بیشتر می شود. راکت های یکپارچه ساز با سیستم عامل نیز می توانند استفاده شوند، اما وزن فضاپیما را به شدت افزایش می دهند. سفر بازگشت از مریخ به زمین نیاز به یک فضاپیمایی دارد که بتواند خدمه داخل آن را از سطح مریخ بلند کند و در مدار قرار دهد. این موشک می تواند به طور قابل توجهی کوچکتر از مدل زمینی باشد تا در مدار قرار گیرد. به زمین نشاندن یک فضاپیما در حال صعود کاری دشوار و همچنین وارد کردن یک فضاپیما به جو مریخ و خارج کردن دوباره آن نیز بالطبع دشوار است.
یکی از راه های درمانی که در خارج از جو زمین بسیار اهمیت دارد تزریق مایع درون سیاهرگی است که بیشتر آن از آب بوده همچنین سایر مواد معدنی را نیز داراست و می تواند به صورت مستقیم به جریان خون انسان تزریق شود. مدل نمونه اولیه این کار در ایستگاه فضایی در سال ۲۰۱۰ مورد تست قرار گرفت. خوشبختانه امکان تنفس انسان از اکسیژن پالایش شده وجود دارد اما منطق مسکونی مریخ، به گازهای بیشتری نیز نیاز دارند. می توان از گازهای موجود در جو مریخ، آرگون و نیتروژن را به دست آورد اگر چه جدا کردن آنان از هم کار دشواری است. ممکن است مناطق مسکونی در مریخ احتمالاً به ۲۰٪ اکسیژن، ۴۰٪ نیتروژن و ۴۰٪ آرگون نیاز داشته باشند.
تماس با زمین
ارتباطات از مریخ با زمین در خلال نیم هور (ظهر مریخی) که زمین در بالای افق مریخ قرار دارد تقریباً به طور مستقیم امکان پذیر است. در چندین مدارگرد بهرام توسط ناسا و سازمان فضایی اروپا تجهیزات رله ارتباطی قرار داده شده بنابراین مریخ هم اینک هم از ماهواره های مخابراتی برخوردار است. گرچه این تجهیزات با گذر زمان فرسوده خواهند شد اما به احتمال زیاد پیش از آغاز هرگونه اقدام جدی برای اسکان انسان در مریخ، مدارگردهای دیگری که مجهز به دستگاه های رله باشند در مدار بهرام قرار داده خواهند شد.
دیرکردی که به خاطر سرعت نور در ارسال پیام میان بهرام و زمین روی می دهد در نزدیک ترین حالت قرارگیری دو سیاره در حدود ۳ دقیقه و در دورترین حالت ۲۲ دقیقه است. یافته های ناسا نشان می دهد که ارتباطات میان زمین و مریخ ممکن است در هر تناوب مداری در زمان مقارنه که خورشید مستقیماً در میان مریخ و زمین قرار می گیرد به مدت دو هفته قطع شود. البته قطع تماس از ماموریت تا ماموریت متفاوت است و به عوامل گوناگونی بستگی دارد؛ عواملی چون مقدار حاشیه تماس که در سامانه ارتباطی طراحی شده، و آهنگ مورد نیاز ارسال داده ها در هر ماموریت. در عمل بیشتر ماموریت های مریخ دچار دوره های قطع تماس به مدت حدود یک ماه شده اند.
سکونت انسان در مریخ
مریخ مرکز توجه فرضیه های علمی بسیاری درباره امکان سکونت انسان در آن است. شرایط سطحی مریخ و احتمال وجود آب سبب می شوند که این سیاره غیر از زمین قابل سکونت ترین جرم برای انسان در منظومه شمسی باشد. برای رسیدن به مریخ از زمین انرژی کمتری در هر واحد جرم (دلتا وی) مورد نیاز است. اما با صرف حداقل میزان انرژی، برای انجام یک سفر به مریخ با استفاده از شیوه های تولید نیروی محرکه فعلی باید ۶ تا ۷ ماه فضاپیمایی کنیم.
شرایط سطح مریخ از لحاظ دما و فشار جوی از هر سیاره دیگری به جز بالای ابرهای ونوس به شرایط زمین نزدیک تر است. اما به هر ترتیب سطح مریخ برای زندگی انسان ها و بیشتر موجودات زنده شرایط مساعدی ندارد. علت آن فشار هوای بسیار کم، یعنی جوی با تنها ۱ر۰ درصد اکسیژن و نبود آب به حالت مایع است.
در سال ۲۰۱۲ گزارشی منتشر شد مبنی بر این که تعدادی گلسنگ و سیانوباکتری در شرایط شبیه سازی شده زنده ماندند و بعد از ۳۴ روز زندگی مریخی در "آزمایشگاه مرکز هوافضای آلمان" (DLR)سازگاری چشمگیری برای فرایند فتوسنتز از خود نشان دادند.
دانشمندان قسمت هایی از زمین را برای مقایسه با مریخ کاوش کرده اند و به این نتیجه رسیده اند که دمای مریخ در عرض جغرافیایی پایین شبیه به دمای قطب جنوب است.
تجهیزات لازم برای مهاجرت به مریخ
سکونت در مریخ نیازمند انواع مختلفی از تجهیزات، هم برای خدمات رسانی به انسان ها و هم به منظور تولید غذا، آب، انرژی و اکسیژن قابل تنفس است.
امکانات مورد نیاز شامل سکونتگاه، تسهیلات ذخیره سازی مایحتاج، تجهیزاتی برای استخراج آب و اکسیژن و در وهله بعدی کانی و مصالح ساختمانی و غیره، فضاهایی برای تولید مواد غذایی و ابزار و وسایل، ماشین آلاتی برای تولید سوخت که احتمالاً هیدروژن و متان خواهند بود و نیز سوخت یا منبع دیگری از انرژی برای استفاده در حمل و نقل در سطح مریخ است.
***
اگر ما بخواهیم به این پرسش که آیا زندگی در مریخ وجود داشته یا دارد پاسخ قطعی دهیم، باید خودمان به این سیاره سفر کنیم.
ناسا در سال ۱۹۶۹ برنامه ریزی کرد تا برای سال ۱۹۸۱ ماموریت سفر انسان به مریخ (بهرام) را به مرحله اجرا درآورد و در سال ۱۹۸۸ یک پایگاه دائمی در مریخ مستقر کند.
با این حال، سفرهای بین سیاره ای انسان، چالش های علمی و تکنولوژیکی خاصی را پیش رویش می گذارند. یکی از این چالش ها کنار آمدن با سختی های مسافرت است؛ دغدغه غذا، آب و اکسیژن، اثرات زیان آور
ریزگرانش، خطرات بالقوه ای مثل آتش و تشعشعات و قبول این حقیقت که این فضانوردان میلیون ها کیلومتر از نیروی های کمکی دور هستند و تا سال ها باید در محدودیت به سر ببرند.
همچنین، فرود روی یک سیاره دیگر، کار کردن و زندگی کردن در آن و بالاخره بازگشت از آن سیاره به زمین انبوهی از سختی ها را به همراه خواهد داشت.
علی رغم همه این ها، فضانوردان مشتاق کشف کردن هستند. برای مثال، شش نفر داوطلب با شرکت در پروژه "مریخ ۵۰۰" به مدت تقریباً یک سال و نیم در یک فضاپیمای شبیه سازی شده زندگی کردند. این طولانی مدت ترین شبیه سازی پرواز به فضا است که تا کنون انجام گرفته است. هدف این پروژه انجام یک ماموریت فضایی به ماه با حضور انسان از آغاز تا پایان بود. حتی تعداد زیادی داوطلب برای یک سفر یک طرفه به سیاره سرخ بی صبرانه در انتظار هستند.
میکروب های سنگ خوار می توانند سنگ های فرازمینی با ارزش در مریخ را حفاری کنند و راه را برای نخستین انسان های مهاجر و کشاورزانی که می توانند محصولات خود را در سطح آن کشت کنند هموار سازند.
زمینی سازی مریخ (terraforming)
وقتی به زندگی روی مریخ فکر می کنیم، چه چیزی به یادمان می آید؟ آیا یک سیاره سرخ رنگ را تجسم می کنیم که با گذشت زمان سبز می شود و همچنان انسان های مهاجر بیشتری روی آن ساکن می شوند؟ متاسفانه رسیدن به چنین روزهایی را باید به آینده ای دور موکول کنیم؛ البته اگر انجام آن امکان پذیر شود!
انسان ها در تلاش برای زمینی سازی مریخ هستند. زمینی سازی (terraforming) به آماده سازی جو، دما و شرایط یک سیاره توسط انسان گفته می شود تا آن را قابل سکونت کند. بشر در تلاش است با تبدیل مریخ به سیاره ای شبیه به زمین آن را زیست پذیر کند.
نخستین سفرها به مریخ فقط به منظور سنجش عوامل حیاتی انجام خواهند شد. یکی از نخستین اهدافی که ناسا برای فضانوردانش تعیین کرده این است که آن ها دریابند چگونه انسان می تواند روی آن سیاره زندگی کند. با توجه به این که مریخ با زمین تفاوت بسیار زیادی دارد، بقا برای فضانوردان یک مهارت مهم به شمار می آید که باید در آن خوب تبحر پیدا کنند. پایگاه اولیه ای که ناسا مستقر می کند می تواند مشتمل بر یک محل سکونت و یک آزمایشگاه علمی باشد.
درون این اتاقک ها تا حد زیادی شبیه به محیط داخلی یک ایستگاه فضایی خواهد بود، ولی تفاوت هایی هم با آن خواهد داشت. یکی از این تفاوت ها از این جهت است که باید از ورود غبار سمی به درون اتاقک مسکونی و آزمایشگاه جلوگیری کرد. همچنین میکروب ها تهدید دیگری برای فضانوردان هستند.
بدون انجام پژوهش های بیشتر روی سیاره مریخ، ناسا نمی تواند به طور قطع اعلام کند که چه خطرهایی ممکن است زندگی انسان را تهدید کنند. همه دانشمندان شرکت کننده در ماموریت مریخ این موارد و دیگر خطرهای احتمالی را در نظر خواهند گرفت.
بعد از این که پایگاه ناسا به خوبی در سیاره سرخ مستقر شد و فضانوردان اصول پایه ای بقا را فرا گرفتند، همه چیز جالب تر و هیجان انگیزتر می شود. سرانجام به دلیل این که فرستادن وسایل و اجناس لازم از زمین به مریخ مستلزم هزینه هنگفتی است، ناچار می شویم تا در این سیاره کشاورزی کنیم. مزارع مریخی گلخانه هایی خواهند بود که بتوانند از گیاهان در مقابل محیط طاقت فرسای مریخی محافظت کنند.
منطقی به نظر می رسد که مزارع مریخی چیزی شبیه به گلخانه های سیاره زمین باشند. در زمین انسان ها به همین شیوه رشد گیاهان را کنترل می کنند. اگرچه گیاهان در مریخ نیازمند فشار هوای بالاتری برای رشد هستند، به همین دلیل لزوماً نباید در فشار هوایی مشابه فشار هوای زمین قرار داشته باشند.
واقعیت این است که می توانیم با استفاده از دی اکسید کربن فشار هوا را در گلخانه ها تنظیم کنیم؛ دی اکسید کربن از اجزاء اصلی اتمسفر مریخ است. این به نظر یک بازی برد ـ برد هم برای دانشمندان و هم برای گیاهان است. به جای این که فضانوردان لباس های فضانوردی حجیم و سنگین را به تن کنند، فقط لازم است ماسک های اکسیژن سبک را در گلخانه ها روی صورت خود بگذارند.
خاک مریخ شباهتی به خاک زمین ندارد. این خاک فاقد مواد ارگانیک است، یعنی همان مواد زیستی در حال فسادی که گیاهان برای رشد به آن ها
احتیاج دارند. اما جای خوشبختی است که این خاک مواد معدنی مورد نیاز گیاهان را در خود دارد. خاک مریخ، "رگولیت" نام دارد و لازم است که مقداری از مواد سمی از آن پاکسازی شوند. با این حال به نظر می رسد که دانشمندان ناسا می توانند از پس این کار برآیند.
خاک مریخ دارای ترکیبات شیمیایی پِرکلرات است که برای انسان سمی هستند. دوز بالای پرکلرات مانع از این می شود که غده تیروئید بتواند یُد را جذب کند، علاوه بر این که در رشد جنین اختلال ایجاد می کند. در حوزه "زیست شناسی مصنوعی" (synthetic biology)، ساختار ژنتیکی باکتری ها را طوری تغییر می دهند که بتوان با آن ها گره از مشکلاتی که با باکتری های دستکاری نشده قابل حل نیستند باز کرد.
دانشجویان موسسه زیست شناسی دانشگاه "لِیدن" در هلند شروع به ساخت نوعی باکتریوم کرده اند که می تواند پرکلرات را به کلر و اکسیژن تجزیه کند.
اما باید دید آیا این باکتریوم در جاذبه نسبی مریخ مشابه زمین عمل خواهد کرد یا خیر. چالش کار آن ها در این بود که شیوه ای بیابند تا جاذبه مریخ را روی زمین بازسازی کنند. دانشجویان با کمک "ماشین موقعیت یاب تصادفی" (RPM)تا حدودی موفق شدند از عهده این این چالش برآیند.
خاک سم زدایی شده تنها چیزی نیست که فضانوردان برای کاشت محصولات کشاورزی به آن احتیاج دارند. آن ها همچنین باید از آب دو قطب مریخ که از یخ پوشیده شده اند نیز بهره برداری کنند. عده زیادی پیش بینی می کنند که نخستین پایگاه انسانی در مجاورت این ذخایر یخ قدیمی چند میلیارد ساله برپا خواهد شد.
بدین ترتیب، انسان ها می توانند به راحتی مقدار آبی را که برای فعالیت های
وابسته به آب از جمله کشاورزی نیاز دارند از این یخ های قطبی فراهم کنند. هنوز مشخص نیست کدام یک از دو قطب مریخ پرفایده تر است، البته اگر اصلاً تفاوتی بین آن دو وجود داشته باشد.
امیدوار کننده است که مریخ نخستین قدمگاه ما برای ورود به سیاره ای دیگر در جهان هستی باشد. هنگامی که پای خود را در جایی دیگر از منظومه شمسی بگذاریم، راحت تر می توانیم وارد قلمرو کمربند سیارکی و فراتر از آن شویم. جاذبه کم مریخ مکان بی عیب و نقصی را برای ساختن و پرتاب کردن دیگر وسایل حمل و نقل فضایی فراهم می آورد.
تنها عاملی که ما را در تحقق این آرزو عقب نگه خواهد داشت فناوری های
پیشرفته تر است. فناوری در حال حاضر پاشنه آشیل ماموریت سفر به مریخ است. شاید پیش از ساخت تجهیزاتی برای اکتشاف در مریخ، راهی برای رسیدن به مریخ پیدا کنیم.
قابلیت زندگی در مریخ
این ویژگی های شیمیایی، فیزیکی، زمین شناختی و جغرافیایی است که به محیط مریخ شکل می دهند. سنجش جداگانه هر کدام از این عوامل برای قابل سکونت کردن چنین محیطی کافی نیست، اما بررسی مجموع
آن ها می تواند به ما کمک کند تا مکان هایی با قابلیت زیست پذیری بیشتر یا کمتر را در این سیاره پیش بینی کنیم. دو رویکرد اکولوژیکی فعلی برای پیش بینی پتانسیل سکونت پذیری سطح مریخ ۱۹ تا ۲۰ عامل را مد نظر دارند و عواملی که در اولویت قرار دارند وجود آب، دما، وجود مواد مغذی، منبع انرژی و مصونیت از تابش های ماورا بنفش خورشیدی و تابش های کیهانی هستند. شبیه سازی های آزمایشگاهی نشان می دهند که هر وقت چندین عامل مرگبار در کنار هم جمع شده اند، نرخ بقا به سرعت کاهش پیدا کرده است.
نشانه های حیات در مریخ
در سال ۲۰۰۳ مقادیر قابل توجهی متان در اتمسفر مریخ کشف شد و یک سال بعد روی آن تحقیقاتی انجام شد. با توجه به این که متان گاز ناپایداری است، وجود آن در یک محیط نشان دهنده این است که یک منبع فعال باید در این سیاره وجود داشته باشد تا بتواند چنین میزانی از متان را در اتمسفر آن نگه دارد. برآورد شده است که مریخ سالانه ۲۷۰ تن گاز متان تولید می کند؛ فقط ۸ر۰ درصد از کل متان موجود در مریخ در اثر برخورد سیارک ها تولید می شود.
فرضیه دیگری که در رابطه با تولید متان عنوان شده حاکی از این است که این گاز به دنبال واکنش های شیمیایی در شهاب سنگ هایی که با گرمای شدید از اتمسفر مریخ عبور کرده اند تشکیل شده است. اما بر اساس مطالعاتی که در سال ۲۰۱۲ انجام گرفتند، ترکیبات ارگانیکی که در شهاب سنگ ها وجود دارند و در اثر تابش های فرابنفش تبدیل به متان شده اند منبع وجود این گاز در مریخ هستند.
ماده دیگری که می تواند نشانه ای از حیات در مریخ باشد، "فرمالدهید" ( Formaldehyde) است که در جو این سیاره وجود دارد. چنین فرض شده است که فرمالدهید می تواند محصولی فرعی از اکسیداسیون متان باشد. این نشان می دهد که مریخ یا به شدت فعالیت زمین شناختی دارد، یا این کهکلنیهایی از زندگی میکروبی را در خود جای داده است.
آب هم به عنوان نشانه دیگری از حیات فقط در حالت یخ و درکلاهک های قطبین مریخ وجود دارد. البته مقدار اندکی بخار آب در جو آن موجود است اما هیچ منبع آب مایعی در سطح مریخ وجود ندارد، چون فشار جوی آن در سطح بالغ بر ۶۰۰ پاسکال است. به علاوه، از آن جا که دمای مریخ بسیار پایین است (منهای ۶۳ درجه سانتی گراد) پدیده انجماد به سرعت در آن رخ می دهد.
ساختمان های برج مانند و قوسی شکل در مریخ
امکان رسیدن بشر به مریخ روز به روز به واقعیت نزدیک تر می شود. آژانس های فضایی متعددی در دنیا کار آموزش فضانوردان و نیز شبیه سازی یک محیط مریخی را آغاز کرده اند، به این امید که روزی بتوانند سکونت گاهی برای انسان ها در سیاره سرخ ایجاد کنند.
اما آیا انسان ها واقعاً می توانند در سیاره مریخ زندگی کنند؟ ناسا معتقد است که این کار شدنی است. امروزه ما تصویر بهتری از این که انسان ها در صورت وجود یک جمعیت مهاجر در آینده مریخ، چطور و در کجا باید زندگی کنند در ذهن داریم. آژانس فضایی ایالات متحده رقابتی برای مهندسین برگزار کرده بود تا هر طرحی از یک محل سکونت پایدار و قابل چاپ شدن به صورت سه بعدی دارند در آن شرکت کنند. در نهایت سه نفر به مرحله پایانی رسیدند؛ هر سه طرح که مربوط به ساخت اتاقکی به عنوان مسکن در مریخ هستند طراحی پیشرو و آینده گرایی دارند.
بهترین طرح با نام "Search + رApis Cor" شبیه به یک برج مارپیچ است که نتیجه تقویت مکرر تصورات در ذهن طراح است. طرح دیگر "Zopherus" یک سازه با پوشش مشبک است که ساختارهای قوسی شکل دارد و بالاخره سومین آن ها، " Mars Incubator" است که از چهار بخش طاق مانند تشکیل شده و تدارکاتی برای رشد گیاه در آن آماده سازی شده است. با این وصف، خانه های مریخی آینده شبیه به برج و
ساختمان های گنبدی شکل خواهند بود.
ناسا در صدد است برای سال ۲۰۳۳ انسان را به سیاره سرخ بفرستد. بخشی از این برنامه ناسا شامل این است که ابتدا فرودگرهایی به مریخ اعزام کند تا قبل از پرواز انسان ها به آن جا محل سکونت مناسبی برایشان مستقر کنند.
اما پیش از به اجرا در آوردن پروژه مهاجرت به مریخ، ناسا برنامه ریزی کرده است تا با فرستادن مجدد فضانوردان به ماه یک منطقه مسکونی در ماه بسازد. به علاوه، دانشمندان ناسا یک ایستگاه فضایی در ماه خواهند ساخت تا در آن مطالعات مختلفی روی فضای اطراف انجام گیرد.
جنبه اقتصادی
شهاب سنگ آهن-نیکل بر سطح مریخ.
اقتصادی بودن کوچ نشین ها و دستیابی به سود همان طور که در ایجاد مستعمرات اولیه در قاره آمریکا اهمیت داشت، برای موفقیت آمیز شدن اسکان در مریخ نیز اهمیتی کلیدی دارد. چاه گرانشی کم مریخ و جایگاه آن در منظومه خورشیدی می تواند به تسهیل بازرگانی میان زمین و مریخ و توجیه اقتصادی اسکان در این سیاره کمک کند.
گرانش کم در مریخ و سرعت چرخش این سیاره باعث می شود که امکان ساخت یک آسانسور فضایی با مواد امروزی در آن فراهم باشد، اگرچه مدار کوتاه فوبوس می تواند در این زمینه چالش های مهندسی ایجاد کند. در صورت ساخته شدن، چنین آسانسوری می تواند مواد معدنی و دیگر منابع طبیعی استخراج شده را از این سیاره به نقاط دیگر جابه جا کند.
یک مشکل عمده اقتصادی این است که برای ایجاد مستعمره و شاید هم زمینی سازی سیاره مریخ سرمایه گذاری هایی بسیار زودهنگام و دیربازده نیاز است.
برخی از کوچ نشنین های مریخ در اوایل ممکن است تخصص خود را در زمینه توسعه منابع محلی مانند آب و یخ برای مصرف خود مریخ نشینان قرار دهند. منابع محلی همچنین می تواند برای ایجاد زیرساخت های لازم استفاده شود. یکی از منابع شناخته شده مریخ که در حال حاضر قابل دسترس است آهن احیاءشده است که در شکل شهاب سنگ های آهن-نیکل موجود می باشد. استخراج آهن در این شکل آسان تر از استخراج اکسید آهنی است که سطح این سیاره را پوشانده است.
یکی دیگر از تجارت های اصلی بین کوچ نشین های مریخ در دوران اولیه ممکن است دادوستد کود باشد. با فرض فقدان وجود زیست در مریخ، خاک آن برای رشد گیاهان بسیار ضعیف است و بنابراین کود و دیگر تقویت کننده های خاک در تمدن های آغازین مریخ از ارزش زیادی برخوردار خواهند بود تا زمانی که ترکیب خاک این سیاره به مرور عوض شده و بتواند مواد لازم برای رویش گیاهان را فراهم کند.
انرژی خورشیدی از گزینه های مهم تامین نیرو در کره بهرام است. از آنجایی که مریخ در مقایسه با زمین در حدود ۵۲٪ دورتر از خورشید قرار دارد مقدار تابش خورشیدی که به مریخ می رسد در حدود ۴۲٪ مقدار نوری است که از خورشید به زمین می رسد. اما جو نازک بهرام این امکان را می دهد که تقریباً همه آن انرژی به سطح برسد در صورتی که جو زمین حدود یک چهارم از تابش خورشیدی را در خود جذب می کند.
انرژی هسته ای نیز نامزد خوبی است، زیرا تراکم این سوخت ترابری آن از زمین را ارزان می کند. انرژی هسته ای هم چنین گرما تولید می کند، که برای سکونتگاه های مریخ بسیار ارزشمند خواهد بود.
اگر سکونت گران بتوانند از گنبدهایی برای به دام انداختن حرارت خورشیدی، به ویژه برای گلخانه ها، استفاده کنند این امر نیازمندی به گرما را کاهش خواهد داد.
نتیجه گیری
آیا مریخ سیاره قابل استفاده برای زندگی می باشد یا نه و آیا میتوان به وسیله وسایل که ما در آینده نه چندان دور در چوکات پروگرام ExoMars به آنجا روان میکنیم، موجودیت ارگانیزم ها را تائید کرد".
محقق نتیجه گیری میکند:"همین اکنون میتوان گفت که باید در مریخ زندگی جستجو کرد، به خاطریکه نمایندگان زمینی وجود دارند که میتوانند در شرایط مریخ بخوبی تاب آورند".
منابع :
https://af.sputniknews.com
https://fa.wikipedia.org/wiki/
https://article.tebyan.net

15