داستان آسمان
صور های فلکی
نجوم نهم
فهرست
تاریخچه
صور های فلکی
آموزش پیدا کردن
بخش اول : تاریخچه
صور های فلکی
از زمانهای کهن ، مردم در آسمان شب در میان گروههای ستارگان ، اشکالی خیالی دیده اند. با استفاده از خطوط ، آنها ستارگان این گروهها را به یکدیگر متصل کرده و اشکالی به نام صورت فلکی را تشکیل داده اند. امروز طبق سیستمی بین المللی آسمان پیرامون زمین به 88 منطقه تقسیم می شود و هر منطقه در بر گیرنده یک صورت فلکی است.
تاریخچه
پژوهش های باستان شناسی نشان می دهد که نگاره های نقاشی شده بر روی دیوارهای غار لاسکو در جنوب فرانسه دربرگیرنده نشانه های نجومی است. گمان می شود خوشه ستاره ای پروین در کنار خوشه قلائص (صورت فلکی گاو) بر روی این نگاره ها نمایش داده شده است. شاید انسان های روزگار پارینه سنگی (۳۰٬۰۰۰ تا ۲۶٬۰۰۰ سال پیش از میلاد) نخستین کسانی بودند که چهار جهت اصلی را شناسایی کردند. در اواخر دوره پارینه سنگی (۲۰٬۰۰۰ تا ۱۶۰۰۰ سال پیش از میلاد) در فرانسه هنر ساخت ابزارهای سنگی به اوج خود رسید و در آن هنگام اندیشه نخستین صورت های فلکی پایه گذاری شد. این را در یادگارهای به جای مانده نقش های درون غارهای این روزگار می توان یافت. در دره میرملاس و همیان در شمال کوهدشت لرستان نیز پناهگاه هایی از این روزگار وجود دارند. در این پناهگاه ها نقش های رنگ دار زیادی است. حدود ۱۶٬۰۰۰ تا ۸٬۰۰۰ سال پیش از میلاد، کم کم اسامی گروه های ستاره ای (صورت فلکی) به سه دسته نمادین تغییر کرد. دنیای پایینی، میانی و بالایی. حدود ۱۰٬۰۰۰ سال پیش از میلاد، دوره یخبندان در اروپا به پایان رسید. با گرم شدن زمین، علفزارها و دشت های اروپا جای خود را به جنگل ها دادند و دوران نوسنگی آغاز شد. در این دوره، انسان ها به جای شکار و گردآوری خوراک به کشاورزی و تولید خوراک می پرداختند. از این رو نیاز آن ها به چگونگی آب و هوا، و دانستن فصل ها بیشتر شد. بدینسان به گذر سالانه خورشید در آسمان توجه بیشتری کردند. می توان گفت حدود ۵٬۶۰۰ سال پیش از میلاد، چهار صورت فلکی در آسمان شکل گرفته بودند: دو پیکر، سنبله، قوس و ماهی. آن ها نمایانگر نقاط اعتدال ها و انقلاب های آن زمان بودند و پایه صورت فلکی های منطقهالبروجی امروزی شد.
تاریخچه
از سویی به نظر می رسد نخستین صورت فلکی خرس بزرگ بوده که به دست سومریان به انگیزه تشخص آن و تعیین جهت شمال معین شده است و پس از آن صورتهای فلکی دایرهالبروج و آنگاه به دست مصریان، بابلیان و اعراب شمار آن ها به ۴۸ صورت فلکی رسیده است. در سال ۱۹۳۰ میلادی برای تمام آسمان ۸۸ صورت فلکی به صورت فرامرزی شناسایی و به پذیرش رسید.
بخش دوم : صور های فلکی
صور فلکی
طرح هر صورت فلکی نمایانگر شیء یا جانداری است و تعدادی از آنها به یاد شخصیتهای اسطوره ای نامگذاری شده اند. از زمین ، ستارگان هر صورت فلکی مجاور یکدیگر به نظر می آیند، اما در حقیقت آنها فاصله بسیاری از همدیگر دارند. همگی آنها در فواصل مختلفی از زمین قرار دارند. اگر می توانستیم از جای دیگری از فضا به صورت فلکی جبار نگاه کنیم، طرح ستاره ای آن از آنچه که از زمین می بینیم، متفاوت می باشد.
صور فلکی مهم
برخی از 88 صور فلکی از سایری معروفتند، و طرحهایی دارند که فوراً تشخیص داده می شوند. این طرحها همچون نشانه به ستاره شناسان در یافتن آنها در آسمان شبانه کمک می کنند. بهترین نمونه ، جبار (شکارچی) ، از درخشنانترین صور فلکی آسمان است. صورت فلکی معروف دیگر دب اکبر (خرس بزرگ) است . دب اکبر شامل هفت ستاره درخشان است که برای مدتهای طولانی علاوه بر ستاره شناسی ، در دریانوردی نیز راهنمای مفیدی بوده اند.
بخش سوم : پیدا کردن
پیدا کردن
بهترین راه برای یادگیری تشخیص صور فلکی این است که در ابتدا چند صور فلکی مشهور را یافته و از آنها به عنوان نشانه هایی برای یافتن بقیه استفاده کنید.
شناخته شده ترین صورت فلکی خرس بزرگ است (دب اکبر). هفت تا از روشن ترین ستاره ها در این صورت فلکی شکل یک تیغه گاوآهن را می سازند (چهار ستاره به شکل ذوزنقه) با یک دسته خم شده (سه ستاره).
پیدا کردن
در وسط مستطیل سه ستاره کمربند جبار را می سازند و زیر کمربند خط کمرنگی از ستارگان وجود دارد که شمشیر او را نشان می دهند.
در قسمت شمشیر سحابی جبار وجود دارد که یک ابر گازی روشن است.
پیدا کردن
صلیب جنوبی
همانطور که از نامش پیداست شبیه صلیب است که از ستارگان بسیار روشن و کمرنگ تشکیل شده است.
منابع
ویکی پدیا
http://www2.kedana.ir
عکس های اینترنت
پایان