انتخابات ایالات متحده آمریکا
نظام انتخاباتی در ایالات متحده آمریکا روندی است که نزدیک به یک سال به طول می انجامد.
مقامات ایالات متحده آمریکا در سطوح فدرال (ملی)، ایالتی و محلی توسط شهروندان این کشور انتخاب می شوند.
در سطح ملی، رئیس جمهور به عنوان رئیس کشور به طور مستقیم توسط مردم و از طریق مجمع گزینندگان یا الکترال کالج انتخاب می شود.
پرچم ایالات متحده
نشان ایالات متحده
تمام اعضای مجلس قانونگذاری ملی (کنگره) به شکل مستقیم انتخاب می شوند.
پست های انتخابی زیادی هم در سطح ایالتی وجود دارند و هر ایالت دارای یک فرماندار انتخابی و یک مجلس قانونگذاری است.
در سطوح محلی مثل شهرستان ها و شهر ها نیز پست های انتخابی وجود دارد.
قوانین ایالتی بخش زیادی از جنبه های انتخابات را تنظیم می کنند. این جنبه ها شامل بخش مقدماتی، صلاحیت رای دهندگان (فراتر از آنچه که در قانون اساسی آمده)، تشکیل و اجرای مجمع گزینندگان هر ایالت و اجرای انتخابات سطوح ایالتی و محلی می شوند. قانون اساسی ایالات متحده در اصول یکم و دوم و همچنین در متمم های مختلف، انتخابات فدرال را تعریف کرده است. دولت فدرال آمریکا چندین بار کوشیده است تا مشارکت انتخاباتی را با تصویب برخی قوانین افزایش دهد.
در یک دولت فدرال، قدرت بین دولت فدرال و ایالات زیر مجموعه اش تقسیم می شود.
نمایی از 50 ایالت متحده آمریکا
تامین مالی انتخابات همیشه بحث برانگیز بوده است، زیرا منابع خصوصی بخش اعظم هزینه های تبلیغاتی را به ویژه در انتخابات های فدرال تامین می کنند. طرح تامین مالی داوطلبانه عمومی برای نامزد هایی که حاضر به قبول محدودیت مخارج انتخاباتی می شوند در سال ۱۹۷۴ برای انتخابات ریاست جمهوری در سطوح مقدماتی و پایانی معرفی شد. کمیسیون انتخابات فدرال که در سال ۱۹۷۵ در اجرای یکی از متمم های قانون تبلیغات انتخاباتی فدرال به وجود آمد موظف به اعلام هزینه های تبلیغاتی نامزدها، اِعمال مقرراتی همچون محدودیت ها و ممنوعیت های مشارکت های مالی و نظارت بر تامین مالی انتخابات ریاست جمهوری است.
اصول انتخابات
یکی از اصول اساسی و مهم نظام سیاسی ایالات متحده آمریکا نظام نمایندگی است و می توان گفت: در این کشور تقریباْ بیش از هر کشور دیگری انتخابات برگزار می شود. این انتخابات در سطوح دولت فدرال، دولت های ایالتی و محلی برپا می شود. به عبارت دیگر تقریباْ بسیاری از مشاغل از ریاست جمهوری تا مدیران مدارس یا فرودگاه ها توسط مردم برای دوره های مشخصی انتخاب می شوند.
بر اساس آمار های موجود در سراسر ایالات متحده آمریکا، بیش از ۵۰۰ هزار شغل از طریق انتخابات توزیع می شود که ۵۳۷ سمت در سطح فدرال، ۸۰۰۰ سمت در سطح دولت های ایالتی، و ۴۹۴ هزار سمت نیز در سطح دولت های محلی است. در سطح دولت فدرال، رئیس جمهور از طریق یک سیستم دو مرحله ای انتخابات از یک سو توسط مردم و از سوی دیگر توسط افراد منتخبی که موظف هستند فرد خاصی را انتخاب کنند، برای ۴ سال برگزیده می شود.
کنگره ایالات متحده آمریکا قوه مقننه حکومت فدرال ایالات متحده آمریکا است که دارای ساختاری دومجلسی شامل مجلس سنا و مجلس نمایندگان است. نمایندگان کنگره نیز مستقلاْ توسط آراء مردم انتخاب می شوند. ملاک انتخاب نمایندگان مجلس نمایندگان جمعیت بخش های انتخاباتی است و به ازاء هر ۵۷۰ هزار نفر یک نماینده به مجلس نمایندگان راه پیدا می کند که تعداد ۴۳۵ نفر را شامل می شود. در حالی که هر ایالت بدون احتساب بزرگی و کوچکی، ۲ نماینده در مجلس سنا دارد. بدین ترتیب تعداد سناتور ها صرفاْ ۱۰۰ نفر است که برای یک دوره ۶ ساله انتخاب می شوند.
تنها قوه ای که اعضاء آن از طریق غیر مستقیم برگزیده می شود، قوه قضائیه یا قضات دیوان عالی فدرال است. ۹ قاضی بلند پایه دیوان عالی فدرال و همچنین قضات دیگر محاکم قضایی با معرفی رئیس جمهور و تصویب سنا انتخاب می شوند. مدت فعالیت قضات دیوان عالی فدرال مادام العمر است. در سطح ایالت ها نیز، تقریباْ همین روند تکرار می شود. فرمانداران به عنوان روسای قوای مجریه همانند رئیس جمهور برای ۴ سال برگزیده می شوند و همزمان نیز نمایندگان مجالس قانونگذاری ایالتی انتخاب می گردند.
رای گیری
شایع ترین روش انتخابی در ایالات متحده نظام نخست نفری است که در آن نامزدِ حائزِ آرایِ بیشتر، برنده مطلقِ انتخابات است. ممکن است در برخی جا ها از نظام دو نوبتی استفاده شود. در این نظام اگر هیچ نامزدی حائز حد نصابِ موردِ نظر از آرا نشد دور جدیدی از انتخابات بین دو نامزدی که بیش از سایرین رای آورده اند برگزار می شود.
از سال ۲۰۰۲ بسیاری از شهر های آمریکا از نظام تفضیلی برای انتخابات های خود استفاده می کنند. رای دهندگان به جای آنکه تنها به یک نفر رای بدهند، اسامی نامزد ها را بر اساس ترجیح خود مرتب کرده و به صندوق می اندازند. اگر نامزدی توانست بیش از نیمی از آرا را نصیب خود کند برنده است. در غیر این صورت، نامزدی که کمترین رای را آورده حذف می شود. آرایی که به نامزد حذف شده داده شده اند دوباره شمارش شده و به ترتیبی که در هر برگه رای نوشته شده به نامزد های مورد نظر اختصاص می یابد. این روند آن قدر ادامه می یابد تا یک نامزد بتواند بیش از نیمی از آرا را به دست آورد.
معیار صلاحیت رای دهندگان در قانون اساسی و مقررات ایالاتی مشخص شده است. قانون اساسی تاکید دارد که حق رای را نمی توان به واسطه نژاد یا رنگ پوست، جنسیت یا سن افرادی که هجده سال یا بیشتر دارند از کسی گرفت. تنها مجالس قانونگذاری ایالتی می توانند فراتر از این شرایط، صلاحیت های جدیدی برای رای دهندگان تنظیم کنند. برخی از ایالت ها مجرمان به ویژه جانی ها را به مدت محدود یا تا ابد از رای دادن محروم کرده اند. در قوانین اساسی برخی از ایالات از گذشته افراد «دیوانه» یا «سفیه» از رای دادن منع شده بودند، اما امروزه این مسائل منسوخ شده و در حال حاضر تحت بررسی قرار دارند تا حذف شوند.
ثبت نام از رای دهندگان
تمام ایالت ها به جز داکوتای شمالی از شهروندان می خواهند که پیش از شرکت در انتخابات ثبت نام نمایند. برخی از ایالت ها اجازه ثبت نام در روز انتخابات را هم به رای دهندگان می دهند. رای دهندگان در گذشته تنها از طریق دفاتر ایالتی می توانستند اقدام به ثبت نام نمایند، اما از میانه های دهه ۱۹۹۰ دولت فدرال به منظور افزایش مشارکت، تلاش هایی برای ثبت نام آسان تر انجام داد. «قانون ملی ثبت نام رای دهندگان» در سال ۱۹۹۳ از ایالت هایی که به نوعی از وجوه فدرال تامین می شدند می خواست که روند ثبت نام از شهروندان را آسان تر سازند، به این شکل که با استفاده از خدمات ثبت نام یکسان از طریق مراکز ثبت گواهینامه رانندگی، مراکز توانبخشی، مدارس، کتابخانه ها و ثبت نام پستی اقدام به این کار نمایند. ایالاتی که طبق قوانین خود به شهروندان اجازه ثبت نام در روز انتخابات را می دهند از اجرای این قانون معاف هستند که در این میان می توان به ایالت های آیداهو، مینه سوتا، نیوهمپشایر، داکوتای شمالی، ویسکانسین و وایومینگ اشاره کرد.
شهروندان در بسیاری از ایالت ها می توانند هنگام ثبت نام وابستگی خود به یکی از احزاب ایالات متحده را مشخص نمایند.
این اعلامِ وابستگی هزینه ای برای افراد ندارد. حزب نمی تواند یک رای دهنده را از اعلام وابستگی به خود منع نماید، اما می تواند تقاضا های عضویت کامل را رد کند. در برخی از ایالت ها تنها رای دهندگانی که وابسته به یک حزب هستند اجازه دارند در انتخابات مقدماتی حزب مذکور شرکت کنند. هیچ شهروندی ملزم به اعلام وابستگی حزبی نیست. برخی از ایالت ها مانند جورجیا، میشیگان، مینه سوتا، ویرجینیا، ویسکانسین و واشینگتن ثبت نام را به شکل غیرحزبی انجام می دهند.
رای دهندگانی که نمی توانند یا نمی خواهند در روز انتخابات پای صندوق های رای حاضر شوند می توانند رای خود را با برگه رای غیابی بفرستند. این برگه ها معمولاً با پست ایالات متحده فرستاده و دریافت می شوند. برگه های رای غیابی علی رغم نامشان اغلب شخصاً توسط شهروندان درخواست و تسلیم می گردند. در بیش از نیمی از سرزمین آمریکا مجوز «غیبت غیرموجه» نیز به شهروندان داده می شود تا بدین ترتیب لازم نباشد افراد، دلیلِ غیبت خود را ذکر کنند. دیگر ایالات، از غایبان می خواهند تا دلایلِ عدمِ حضورِ خود مثل سفر یا ناتوانی را به شکلِ مستند ذکر کنند تا امکانِ رای دهی غیابی را داشته باشند. برخی از ایالت ها مثل کالیفرنیا و واشینگتن این امکان را به شهروندان می دهند تا به طورِ دائم به عنوانِ رای دهنده غیابی ثبت نام کنند و پیش از هر انتخاباتی برگه رایِ غیابی را دریافت نمایند، اما معمولاً در آمریکا هر رای دهنده باید درخواستِ برگه رایِ غیابی را پیش از انتخابات مطرح کند.
بیشترین کاربرد رای دهی غیابی برای آمریکایی هایی است که خارج از این کشور زندگی می کنند. کنگره آمریکا در سال ۱۹۸۶ قانون رای دهی غیابی برای شهروندان ساکن خارج از کشور را تصویب کرد. این قانون به تمام هموطنان ایالات متحده که دارای یونیفرم هستند و پرسنل نیرو های کشتی های تجاری و اعضای خانواده های آن ها و تمام شهروندان ایالات متحده که خارج از آمریکا سکونت دارند اجازه می دهد که برای رای دهی در تمام انتخابات های فدرال به صورت غیابی ثبت نام کرده و رای دهند. پیش از تصویب این قانون نیز برخی ایالت ها دستورالعمل های مشابهی را اعمال می کردند، اما این قانون این مسئله را ملی کرد. این اشخاص می توانند برگه های رای خود را با خدمات ارسال محرمانه، نمابر یا ایمیل ارسال کنند.
برگه های رای پستی
برگه های رای پستی شبیه به برگه های رای غیابی هستند، اما از این برگه ها برای حوزه های انتخابیه ای استفاده می شود که در روز انتخابات دارای حوزه رای گیری باز نیستند. همه برگه های رای در ایالت های اورگن و واشینگتن توسط پست ارسال می شوند.
رای دهی پیش از موعد، روشی رسمی است که طی آن شهروندان می توانند پیش از روز انتخابات آرای خود را ارسال کنند. شهروندان آمریکایی در ۳۳ ایالت و واشنگتن دی سی بدون هیچ عذری می توانند رای خود را پیش از موعد بدهند.
تجهیزات رای گیری
شهروندانی که رای خود را در حوزه های رای گیری می دهند برگه های خود را با دستگاه های رای گیری اسکن نوری یا دستگاه های رای گیری ضبط الکترونیک مستقیم ثبت می کنند. معمولاً انتخاب نوع دستگاه رای دهی توسط مقامات محلی حوزه استحفاظی حوزه های انتخابی نظیر شهرستان ها، شهر ها و بخش ها انجام می شود. بسیاری از این حوزه های محلی رای گیری پس از سال ۲۰۰۰ به موجب قانون حمایت از رای گیری در آمریکا اقدام به تغییر دستگاه های خود کردند. طبق این قانون دولت موظف بود تا هزینه های خرید دستگاه های جدید و جایگزینی آن ها به جای دستگاه های اهرمی و پانچ کارتی را تامین کند.
سطوح انتخابات
ایالات متحده آمریکا با نظام ریاستی اداره می شود. این بدان معنا است که انتخابات قوای مجریه و مقننه به طور جداگانه برگزار می شود. اصل یکم قانون اساسی این کشور بیان می کند هر انتخاباتی که برای ریاست جهوری ایالات متحده برگزار می گردد باید در کل کشور ظرف یک روز صورت پذیرد. این در حالی است که انتخابات کنگره را می توان در زمان های مختلف برگزار کرد. انتخابات های ریاست جمهوری و کنگره هر چهار سال یک بار به طور همزمان برگزار می شوند. همچنین کنگره دارای انتخاباتی میان دوره است که هر دو سال انجام می گیرد.
شرط سنی قانون اساسی آمریکا برای اعضای مجلس نمایندگان این کشور ۲۵ سال است. نمایندگان این مجلس باید شهروند آمریکا باشند یا دست کم هفت سال از سکونت و تابعیت قانونی آن ها در خاک این کشور گذشته باشد. از سوی دیگر سناتور ها باید دستکم ۳۰ سال سن داشته باشند و در آمریکا به دنیا آمده باشند و در آنجا به مدت چهارده سال اقامت کرده باشند. تنظیم معیار های صلاحیت نامزد هایی که در نهایت نامشان روی برگه های رای نوشته می شود بر عهده قانونگذاران گذاشته شده است. با این حال هر نامزد برای ثبت نام خود در فهرست رای دهندگان نهایی باید شمار مشخصی امضا که مقدار آن را قانون تعیین کرده گردآوری کنند.
حداقل سن برای یک کاندیدای ریاست جمهوری و معاون ریاست جمهوری 35 سال است. در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، رئیس جمهور و معاون اولش به همراه هم انتخاب می شوند. این انتخابات به شکل غیرمستقیم برگزار می گردد یعنی برنده از طریق رای اعضای مجمع گزینندگان آمریکا انتخاب می شود. امروزه، رای دهندگان در هر ایالت به فهرستی از گزینندگانی که توسط احزاب گوناگون یا نامزد ها مشخص شده اند رای می دهند. گزینندگان از پیش قول می دهند تا در موعد انتخابات به نامزد حزبشان (که نامش معمولاً به جای برگه رای رای دهندگان منفرد روی برگه رای گزینندگان وجود دارد) رای خواهند داد.
مجمع گزینندگان
مجمع گزینندگان مجموعاً 538 برگزیننده دارد. تعداد برگزیننده های هر ایالت تقریباً متناسب با اندازه جمعیت آن ایالت است. هر ایالت به همان تعدادی که در کنگره آمریکا (شامل مجلس نمایندگان و مجلس سنا) نماینده دارد در مجمع گزینندگان هم برگزیننده دارد. همانطور که گفتیم کنگره آمریکا در حال حاضر شامل 100 نماینده مجلس سنا و 435 نماینده مجلس نمایندگان آمریکا است (مجموع این الکتورها 535 نفر می شود و سه الکتور هم برای منطقه کلمبیا در نظر گرفته شده است.) برای مثال کالیفرنیا که 39 میلیون نفر جمعیت دارد، در مجلس نمایندگان 53 نماینده و در سنا 2 سناتور دارد که به این ترتیب الکتور های آن 55 نفر خواهد. هر نامزد انتخاباتی برای اینکه بتواند به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود باید حداقل 270 رای از مجمع گزینندگان یا همان رای الکترال به دست بیاورد.
این امکان وجود دارد که یک نامزد رای گزینندگان را به دست آورد، اما در سطح ملی رای مردمی را از دست بدهد (یعنی در سطح ملی آرای کمتری نسبت به منتخب اول به دست آورد.) این دسته از روسای جمهور آمریکا را اصطلاحاً ” روسای جمهور اقلیت ” می نامند. در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶ جرج دابلیو بوش و دونالد ترامپ با چنین وضعیتی پیروز انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شدند. تا پیش از تصویب متمم دوازدهم قانون اساسی ایالات متحده مورخ ۱۸۰۴ نفر دوم انتخابات ریاست جمهوری به عنوان معاون اول انتخاب می شد. مردم هر ایالت در نظام انتخاباتی آمریکا به صورت جداگانه و مستقل از ایالت های دیگر همزمان در روز انتخابات نمایندگان کنگره سنا و افراد مجمع گزینندگان را انتخاب می کنند.
آرای مجمع گزینندگان هر ایالت توسط گروهی از گزینندگان داده می شود و هر گزیننده حق یک رای دارد. شهروندان واشینگتن دی سی تا پیش از تصویب بیست و سومین متمم قانون اساسی مورخ ۱۹۶۱ نماینده یا گزیننده ای در مجمع گزینندگان نداشتند. امروزه گزینندگان غالباً خود را از پیش ملزم به رای دادن به نامزد حزب می کنند و در نتیجه گزینندگانی که بر خلاف رای مردمی ایالت خود رای دهند، گزیننده بی وفا لقب می گیرند. موارد چنین رویداد هایی نیز خیلی نادر است. قانون هر ایالت مشخص می کند که گزینندگان آن ایالت چگونه باید رای بدهند. در همه ایالت ها به جز مین و نبراسکا، نامزدی که بیشتر آرا را در ایالت ببرد، همه آرای گزینندگان را نیز می گیرد. از سال ۱۹۶۹ در ایالت مین و از ۱۹۹۱ در نبراسکا دو رای مجمع گزینندگان به فردی که در تمام کشور برنده شده اعطا می شود و بقیه (دو رای در مین و سه رای در نبراسکا) به کسی که در حوزه انتخابیه ایالت حائز بیشترین رای شده داده می شود.
از امتیازات سامانه گزینندگان ازدیاد نقش ایالت های کوچکتر است، هرچند ممکن است آرای عمومی در کل آمریکا به نفع کاندیدای دیگر باشد. به عنوان مثال جرج بوش در انتخابات سال ۲۰۰۰ در ایالت فلوریدا حدود ۱۰۰۰ رای مردمی بیشتر از ال گور رای به خود اختصاص داد. در نتیجه همه مجمع گزینندگان مربوط به ایالت فلوریدا به نفع بوش رای دادند و بوش پس از دو بار شمارش دستی آرا و با رای دادگاه به ریاست جمهوری رسید. به این علت مسئله به دادگاه کشیده شد که ال گور برای سومین شمارش آرا مردمی فلوریدا به دیوان عالی شکایت کرد که این خواسته با مخالفت دیوان عالی مواجه شد. دادگاه حکم داد که شمارش آرا در ۲ نوبت قبلی قانونی و معتبر است و نیازی به شمارش آرا برای سومین بار نیست. در نتیجه مجامع گزینندگان فلوریدا به بوش رای دادند و بوش رئیس جمهور شد. در آن سال ایالت فلوریدا برای انتخاب رئیس جمهور تعیین کننده بود. در ضمن برادر بوش در آن موقع فرماندار فلوریدا بود.
نقش کنگره در انتخاب رئیس جمهور
پیچیدگی نظام هیئت های انتخاباتی هنگامی افزایش می یابد که هیچ یک از نامزدها موفق نشوند حداقل آرای هیئت های انتخاباتی را کسب نمایند. براساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا، در چنین صورتی وظیفه انتخاب رئیس جمهور بر عهده کنگره گذاشته خواهد شد. اگر تعداد آرای هیئت های انتخاباتی نامزدها برابر باشد، مجلس نمایندگان برای معرفی رئیس جمهور باید تشکیل جلسه دهد. در این جلسه، هر ایالت تنها یک رای دارد و تفاوتی میان ایالت های پرجمعیت و ایالت های کم جمعیت نیست؛ بنابراین ممکن است اعضای یک حزب در داخل هیئت رای دهنده به نفع حزب رقیب آرای خود را به صندوق بریزد. اگر آرای انتخاباتی دو نامزد با یکدیگر برابر باشد، انتخابات میان این دوتن صورت می گیرد.
تاکنون تنها یک بار در تاریخ ایالات متحده آمریکا، رئیس جمهور توسط مجلس نمایندگان برگزیده شده است. در سال ۱۸۲۴ پس از آنکه چهار رقیب اصلی، هر یک تعدادی از آرای انتخاباتی را به خود اختصاص دادند و امکان معرفی رئیس جمهور منتخب فراهم نشد، مجلس نمایندگان به رای گیری پرداخت و سرانجام جان آدامز را به عنوان دومین رئیس جمهور ایالات متحده معرفی کرد. اندرو جکسون با ۱۵ رای انتخاباتی بیشتر، به دلیل ناکامی در مجلس نمایندگان از آدامز شکست خورد.
در صورتی که در جریان رای گیری درمجلس نمایندگان امکان تعیین رئیس جمهور فراهم نشود، این وظیفه بر اساس قانون اساسی به سنا واگذار می شود. در این گام، سناتورها به جای انتخاب رئیس جمهور، معاون رئیس جمهور را انتخاب می کنند و پس از آن در یک روند خودکار، معاون رئیس جمهور به مقام ریاست جمهوری برگزیده می شود. به عبارت دیگر هنگامی که امکان انتخاب رئیس جمهور محقق نشود، سنا معاون رئیس جمهور را معرفی می کند و وی به عنوان جانشین رئیس جمهور، مسئولیت های وی را بر عهده می گیرد. درحقیقت این آخرین مرحله از روند بسیار طولانی و طاقت فرسای انتخاب رئیس جمهور است که از انتخابات مقدماتی توسط احزاب آغاز می شود و تا معرفی رئیس جمهور منتخب توسط سنا ادامه می یابد. در تاریخ ۲۲۰ ساله ایالات متحده آمریکا تاکنون رئیس جمهور توسط سنا انتخاب نشده است.
نقش سنا در انتخاب رئیس جمهور
انتخابات سنا
مجلس سنای آمریکا ۱۰۰ عضو دارد که هر کدام برای یک دوره شش ساله انتخاب می شوند در واقع اعضای این مجلس به سه دسته یک (۳۳ عضو)، دو (۳۳ عضو) و سه (۳۴ عضو) تقسیم بندی می شوند و هر دو سال انتخابات یک دسته برگزار می شود و یک سوم از اعضای این مجلس هر دو سال یک بار از نو انتخاب می شوند. هر گروه از اعضایی که در هر دو سال با رای گیری مجدد مواجه می شوند را «کلاس» یا «دسته» می نامند. تا پیش از تصویب هفدهمین متمم قانون اساسی ایالات متحده در ۱۹۱۳، شیوه انتخاب سناتور ها توسط هر ایالت تعیین می شد و بیشتر ایالت ها، سناتور ها را از طریق مجالس قانونگذاری خود انتخاب می کردند اما از سال ۱۹۱۳ و با تصویب اصلاحیه هفدهم قانون اساسی، وظیفه انتخاب سناتورها به طور مستقیم به شهروندان واگذار شد.
نشان مجلس سنای آمریکا
مجلس نمایندگان آمریکا ۴۳۵ عضو دارد که در ایالت های تک کرسی به مدت دو سال انتخاب می شوند. انتخابات این مجلس هر دو سال یک بار در نخستین روز سه شنبه پس از روز اول نوامبر در سال های زوج برگزار می شود. امکان برگزاری انتخابات میان دوره ای در صورت مرگ یا استعفای یک نماینده وجود دارد. انتخابات مجلس نمایندگان به شکل نخست نفری در ۴۳۵ حوزه انتخابیه برگزار می شود. در مجلس نمایندگان افزون بر ۴۳۵ نماینده منتخب ۵۰ ایالت، نمایندگان ناظر نیز از نواحی نیمه مجزا بدون حق رای حضور دارند. نمایندگان ناظر از واشینگتن دی سی؛ و سرزمین های ساموآی آمریکا، گوآم، جزایر ماریانای شمالی، پورتوریکو و جزایر ویرجین آمریکا نیز انتخاب می شوند.
نشان مجلس نمایندگان آمریکا
برگزاری انتخابات این مجلس به صورت هر دو سال یک بار باعث تقارن آن با انتخابات ریاست جمهوری یا در میانه دوره یک رئیس جمهور می شود. نماینده ناظر پورتوریکو که به صورت رسمی با عنوان نماینده عالی رئیس جمهور در پورتوریکو شناخته می شود هر چهار سال یک بار با انتخابات رئیس جمهور تغییر می یابد. پورتوریکو از نواحی غیرضمیمه به خاک ایالات متحده آمریکا به شمار می آید که تحت حاکمیت سیاسی ایالات متحده آمریکا قرار دارد.
از آنجا که کمیسیون های بازطراحی بخش ها در ایالت ها غالباً جهت گیری حزبی دارند، بخش ها معمولاً نوعی طراحی می شوند که به نفع نمایندگان حزب باشند. در طول چند دهه اخیر روند رو به افزایشی بین نمایندگان وجود داشته تا دست بالایی در مجلس نمایندگان داشته باشند و از انتخابات ۱۹۹۴ به بعد شمار کرسی هایی که پس از هر انتخابات تغییر یافته اند به طرز غیرمعمولی کم شده است. به دلیل کژحوزه بندی (دستکاری محدوده حوزه های انتخابیه) در آمریکا کمتر از ۱۰٪ از کرسی های مجلس نمایندگان در هر دوره به رقابت واقعی گذاشته می شوند. بیش از ۹۰٪ اعضای این مجلس هر دو سال به خاطر نبود رقابت انتخاباتی بار دیگر انتخاب می شوند. این دستکاری ها در کنار تقسیم بندی های قدیمی انتخابات سنا و همچنین مجامع گزینندگان باعث شده تا میان درصد واقعی حمایت مردم از احزاب سیاسی با میزان حضور این احزاب در مجلسین آمریکا اختلاف وجود داشته باشد.
انتخابات ایالتی
قوانین ایالتی و قانون اساسی هر ایالت که توسط مجلس هر ایالت کنترل می شوند، انتخابات را در سطوح ایالتی و محلی تنظیم و اجرا می کنند. در سطح ایالتی مقامات بسیاری انتخاب می شوند. از آن جا که اصل تفکیک قوا در سطوح ایالتی و فدرال به طور یکسان اجرا می شود، مجلس قانون گذاری و قوه مجریه (فرماندار) جداگانه انتخاب می گردند. فرمانداران و معاونین آن ها در هر ایالت به طور جداگانه یا با هم انتخاب می شوند. فرمانداران سرزمین های ساموآی آمریکا، گوآم، جزایر ماریانای شمالی، پورتوریکو و جزایر ویرجین ایالات متحده نیز انتخابی هستند. سمت های اجرایی مانند دادستان کل و وزیر ایالت نیز در برخی از ایالت ها انتخابی هستند. همچنین تمام اعضای مجالس قانون گذاری و حوزه های قضایی نیز انتخابی هستند. در برخی ایالت ها، اعضای دیوان های عالی ایالتی و دیگر اعضای قضایی ایالتی هم انتخاب می شوند. پیشنهاد اصلاح قانون اساسی نیز در برخی ایالت ها به همه پرسی گذاشته می شود.
به منظور کاهش هزینه ها و تسهیل در اجرای انتخابات، در بسیاری از ایالت ها انتخابات ایالتی و محلی هم زمان با انتخابات ریاست جمهوری یا انتخابات های میان دوره ای برگزار می شوند. شمار کمی از ایالت ها نیز انتخابات خود را در سال های فرد (که انتخابات فدرال در آن ها وجود ندارد) برگزار می کنند.
ویژگی های نظام انتخاباتی آمریکا
مردم آمریکا به جای این که به احزاب رای بدهند به نامزد های مشخص رای می دهند. در قانون اساسی آمریکا هیچ گاه احزاب مورد اشاره قرار نگرفته اند. پدران بنیان گذار آمریکا هنگام نگارش قانون اساسی این کشور از دسته بندی های سیاسی زمان خود حمایت نمی کردند. همچنین جرج واشنگتن نخستین رئیس جمهور این کشور هنگام انتخابات یا دوره تصدی اش، طرفدار هیچ حزب سیاسی نبود. از این گذشته وی امیدوار بود تا احزاب سیاسی در آمریکا هیچ گاه شکل نگیرند، زیرا می ترسید که باعث کشمکش و ایستایی شوند. با این حال در دهه 1850 دو حزب جمهوری خواه و دموکرات شکل گرفتند. البته احزاب دیگری نیز در آمریکا وجود دارند.
نامزد ها شخصاً می توانند حزبی را که می خواهند از طریق آن وارد انتخابات شوند را برگزینند. ساختار حزب در انتخابات مقدماتی بی طرف می ماند تا این که یک نامزد انتخاب شود. مرامنامه حزب بر اساس نامزد جدید نوشته می شود (این مسئله فقط مربوط به انتخابات ریاست جمهوری است و در دیگر انتخابات ها هیچ مرامنامه ای نوشته نمی شود.) هر نامزدی، اردوی تبلیغاتی و سازمان گردآوری پول مخصوص به خود را دارد. انتخابات مقدماتی در احزاب اصلی توسط ایالت ها سازماندهی می شوند. ایالت ها مسئولیت ثبت گرایش حزبی رای دهندگان را نیز به عهده دارند (این وضعیت باعث شده تا کژحوزه بندی آسان تر شود). با این وضعیت، حزب تنها نقش سازمان دهنده تبلیغاتی را برای انتخابات اصلی به عهده دارد.
با این حال غالب انتخابات ها در آمریکا تبدیل به صحنه غیررسمی برای رقابت ملی بین احزاب سیاسی می شوند. اصطلاح دنباله های ریاست جمهور ناظر به این وضع است که نامزد ریاست جمهوری در آمریکا غالباً حامیان خود را به صحنه می آورد تا بعداً به نفع حزب وی برای احراز سایر پست ها رای دهند و در نتیجه معمولاً پس از انتخاب یک رئیس جمهور، بیشتر اعضای کنگره از میان طرفداران حزب وی انتخاب می شوند. از سوی دیگر گاهی اوقات انتخابات های میان دوره به عنوان یک همه پرسی در مورد نوع عملکرد رئیس جمهور و حزب وی تلقی می شود.
به طور سنتی حزب حاکم در انتخابات های میان دوره کرسی های بیشتری را از دست می دهد. شاید یکی از دلایل آن کاهش محبوبیت رئیس جمهور از زمان انتخابات باشد؛ شاید هم دلیل آن این باشد که محبوبیت رئیس جمهور، حامیان وی را تشویق به رای دادن به وی در انتخابات ریاست جمهوری کرده، اما همان حامیان با در نظر گرفتن این نکته که او در دور بعد اجازه حضور ندارد، علاقه ای به شرکت در انتخابات های دیگر پیدا نمی کنند.
شرایط انتخاب شوندگان که در آمریکا به آن «اجازه حضور در برگ رای» می گویند توسط قوانین هر ایالت مشخص می شوند. بنابر بخش چهارم از اصل یکم قانون اساسی آمریکا، اجازه تعیین زمان، مکان و شیوه برگزاری انتخابات های فدرال به ایالت ها داده می شود مگر آن که کنگره چیز دیگری تصویب نماید. در برخی از ایالت ها و تنها برای پست های خاص ایالتی می توان از شیوه نگارش به جای انتخاب اسم استفاده کرد؛ یعنی امکان افزودن نام کسی که طبق قانون نامش در فهرست برگه رای نیامده وجود دارد. در این روش احتمال برنده شدن فرد مورد نظر بسیار بعید خواهد بود.
پایان
منابع
سایت خبری تابناک
خبرگزاری تسنیم
خبرگزاری ایسنا
ویکیپدیای انگلیسی و فارسی
خبرگزاری دانشجو