پاسارگاد
فهرست مطالب
1. پیشینه
2. پاسارگاد
3. تاریخچه
4. دلایل ثبت
5. آرامگاه کوروش کبیر
6. کاخ اختصاصی کوروش کبیر
7. کاخ دروازه
8. نقش انسان بالدار
9. کاخ بار عام
10. نقوش درگاه کاخ بارعام
11. کاخ نشیمن
12. آرامگاه کمبوجیه
13.تل تخت
14.بوستان پاسارگاد
15. کوشک ها
16. محوطه مقدس
17.تنگ بلاغی
پیشینه
سرزمین پارس زادگاه هخامنشیان بوده است. خاندان پارس، که به رهبری کوروش دوم (که از ۵۲۹ تا ۵۵۹ پیش از میلاد سلطنت نمود) در سال ۵۵۰ پیش از میلاد، بر مادها پیروز شدند. بر پایه سنت، کوروش دوم این منطقه را به پایتختی انتخاب کرد، زیرا در نزدیکی منطقه ای بود که بر ایشتوویگو پادشاه ماد پیروز شد. این اولین پیروزی، پیروزی های دیگری چون غلبه بر لیدی، بابل نو، و مصر را به دنبال داشت. امپراتوری هخامنشی بعداً توسط پسر او کمبوجیه (۵۲۲ تا ۵۲۹ پیش از میلاد) و داریوش اول (۴۸۶ تا ۵۲۱ پیش از میلاد) تحکیم و گسترش یافت. از کوروش در انجیل به عنوان آزادی دهنده بابل و کسی که یهودها را از تبعید بازگردانده یاد شده است.
در ۷۰ کیلومتری جنوب پاسارگاد، داریوش بزرگ پایتخت نمادین خود شهر پارسه (شاعری یونانی این شهر را پرس پلیس نام نهاد) را بنیان نهاد. تا هنگامی که اسکندر از مقدونیه در سال ۳۳۰ پیش از میلاد امپراتوری هخامنشی را تسخیر کرد، پاسارگاد یک مرکز مهم سلسله ای باقی ماند. به گفته نویسندگان باستانی، مانند هرودوت و آریان (گزنفون)، اسکندر آرامگاه کوروش را محترم شمرده و آن را بازسازی نمود.
در دوره های بعدی، از تل تخت هم چنان به عنوان یک دژ بهره برداری می شد، حال آن که کاخ ها متروک شده و از مصالح آن دوباره استفاده شد. از سده هفتم به بعد، آرامگاه کوروش به نام آرامگاه مادر سلیمان خوانده می شد، و به یک مکان زیارتی تبدیل شد. در سده دهم یک مسجد کوچک در گرد آن ساخته شد، که تا سده چهاردهم از آن استفاده می شد. این محوطه توسط مسافرین طی سده ها بازدید شده، که باعث از دست رفتن تدریجی اجزا گوناگون آن گشته است.
طبق نوشته های هرودوت ، هخامنشیان از طایفه پاسارگادیان بوده اند که در پارس اقامت داشته اند و سر سلسله آنها هخامنش بوده است. نامدارترین رئیس اتحادیه قبائل پارس در نیمه قرن ٧ پ م چیش پیش دوم است که تا سال 640 پ م ریاست قبائل پارس را در دست داشت. او چیش پیش پور کوروش پور کمبوجیه پور چیش پیش پور هخامنش بود، که همه شان روسای قبائل پارس بودند. اگر برای هر کدام از اینها حدود ٤٠ سال در نظر بگیریم، میتوان گفت که در زمانی که پارسها در منطقه پارسوای مذکور در سند آشوری (یعنی سال 834 پ م ) اقامت داشته اند، ریاستشان در دست هخامنش بوده است.
هخامنشیان نام دودمانی پادشاهی در ایران پیش از اسلام است. پادشاهان این دودمان از پارسیان بودند و تبار خود را به « هخامنش» می رساندند که سرکرده طایفه پاسارگاد از طایفه های پارسیان بوده است.
هخامنشیان نخست پادشاهان بومی پارس و سپس آنشان بودند ولی با شکستی که کوروش بزرگ بر ایشتوویگو واپسین پادشاه ماد وارد ساخت و سپس فتح لیدیه و بابل پادشاهی هخامنشیان تبدیل به شاهنشاهی بزرگی شد. از اینرو کوروش بزرگ را بنیانگذار شاهنشاهی هخامنشی می دانند.
به قدرت رسیدن پارسی ها و سلسله هخامنشی (550-330 قبل از میلاد) یکی از وقایع مهم تاریخ قدیم است. اینان دولتی تاسیس کردند که دنیای قدیم را به استثنای دو سوم یونان تحت تسلط خود در آوردند. شاهنشاهی هخامنشی را نخستین امپراتوری تاریخ جهان می دانند. مهم ترین سنگ نوشته هخامنشی از نظر تاریخی و نیز بلندترین آنها، سنگ نبشته بیستون بر دیواره کوه بیستون است. سنگ نوشته بیستون بسیاری از رویدادها و کارهای داریوش اول را در نخستین سال های حکمرانی اش که مشکل ترین سال ها حکومت وی نیز بود. به طور دقیق روایت می کند. این سنگ نوشته عناصر تاریخی کافی برای بازسازی تاریخ هخامنشیان را داراست و همچنین در سایت مذکور درباره شخصیت کوروش هخامنشی آمده است که : همه نشانه ها بیانگر آنست که هدف کوروش از جنگ و کشور گشایی ایجاد یک جامعه جهانی مبتنی بر امنیت و آرامش و دور از جنگ و ویرانگری بوده است. کوروش در لشکرکشیها و پیروزیهایش با ملل مغلوب در نهایت بزرگواری رفتار کرد و عناصر حکومتی پیشین را مورد بخشایش قرار داده در مقامهایشان ابقا کرده مطیع و منقاد خویش ساخت. کوروش بزرگ با ایمان استواری که به اهورامزدا داشت جهانگشایی را به هدف برقرار کردن آشتی و امنیت و عدالت و از میان بردن ستم و ناراستی انجام میداد و در فتوحاتش به حدی نسبت به اقوام مغلوب بزرگمنشی و مهر و عطوفت نشان داده بود که داستان رافتش به همه جا رسیده بود.
شایان ذکر است که پاسارگاد نام یک آثار باستانی مشهور در منطقه بوده که مورد علاقه و توجه جهانیان بویژه علاقه مندان به میراث ملل می باشد، بر این مبنا استانداری و وزارت کشور بعد از تصمیم به ایجاد شهرستان در آن منطقه و برای برجسته نمودن و زنده نگه داشتن نام و یاد پاسارگاد در سطح ایران و جهان ترجیح داد نام پاسارگاد را بر شهرستان جدیدالتاسیس قرار دهد»از طرف دیگر بانیان احداث مجموعه پاسارگاد ، دولت هخامنشی بوده است که مسئولین محترم وزارت کشور و استانداری با تاسیس بخش هخامنش در برجسته تر نمودن آثار کوروش هخامنشی تلاش مضاعفی از خود نشان داده است چرا که فرزندان هخامنش پس از کسب قدرت و تشکیل دولت مستقل نام دولت را به احترام رئیس قبائل پارس به نام هخامنش نامگذاری کرده اند و این امر نشان دهنده احترام و جایگاه بلند هخامنش در بین قبائل پارس بوده است که مسئولین محترم وزارت کشور و استانداری فارس با نکته سنجی و ظرافت تمام این مسئله را مورد توجه قرار داده اند.
پاسارگاد
پاسارگاد یادگار هنر و تمدن ایرانی
بنای پاسارگاد اولین پایتخت سلسله هخامنشیان است که در قرن ششم پیش از میلاد و به دست کوروش کبیر در فارس، خاستگاه پارسیان، ساخته شد. پاسارگاد در سال 2004 در فهرست آثار جهانی یونسکو ثبت شد. این مجموعه تاریخی عظیم در 138 کیلومتری شهر شیراز در استان فارس با یک فاصله 3 کیلومتری از جاده آسفالته شیراز – آباده قرار دارد.
تاریخچه
پاسارگاد پایتخت اولین امپراتوری بزرگ آسیای غربی است که قلمرو حکومتش از سواحل شرقی مدیترانه و مصر تا هند کشیده شده و اولین امپراتوری است که به تفاوت های فرهنگی اقوام مختلف ساکن در قلمرو حکومتی اش، احترام می گذاشته است. پاسارگاد به عنوان گواهی بر معماری هخامنشی، اختلاط فرهنگ های گوناگون را نشان می دهد. قصرها، باغ ها و آرامگاه کوروش نمونه ای استثنائی از اولین دوره شکوفائی هنر و معماری هخامنشی و گواهی استثنائی از تمدن ایرانی است.
پاسارگاد بعد از مرگ کوروش هخامنشی علاوه بر اینکه محل تاج گذاری شاهان بوده مرکز علوم و محل اجتماع و پرورش دستوران، روحانیون و مغ ها بوده است که در آنجا تربیت شده و به سایر ساتراپ نشینها اعزام می شده اند.
دلایل ثبت:
معیار (1): پاسارگاد نخستین نمونه استثنائی معماری سلطنتی هخامنشی است. معیار (2): پایتخت سلسله هخامنشی به دست کوروش کبیر و با کمک سایر اقوام قلمرو امپراتوری او، ساخته شد. پاسارگاد مرحله مهمی از تحولات هنر و معماری ایران باستان را نشان می دهد.
معیار (3): محوطه باستانی پاسارگاد، قصرها و باغ هایش و آرامگاه موسس سلسله، کوروش کبیر، گواهی استثنائی از تمدن هخامنشی در ایران است.
معیار (4): مجموعه سلطنتی «چهار باغ» که در پاسارگاد ساخته شده بود، تبدیل به الگویی برای معماری و طراحی در آسیای غربی شد.
آرامگاه کوروش کبیر: این بنا ساخته شده از قطعات سنگ های بزرگ سفید آهکی است که روی هم قرار داده شده اند و صفه آرامگاه را که متشکل از شش ردیف پلکان مرتفع است و همچون هرم خودنمایی می کند، ایجاد می کنند.
مهم ترین اثر مجموعه پاسارگاد، بنای آرامگاه کوروش کبیر است که پیشتر مشهور به «مشهد مادر سلیمان» بود. در سال ۱۸۲۰ پس از پژوهش های باستان شناسی، هویت اصلی بنا به عنوان آرامگاه کوروش کبیر مشخص شده است و چون گوهری در میان دشت خودنمایی می کند. این آرامگاه حدوداً در ۵۳۰ تا ۵۴۰ قبل از میلاد از سنگ آهکی به رنگ سفید ساخته شده است. بنای آرامگاه میان باغ های سلطنتی قرار داشته و از سنگ های عظیم، که درازای بعضی آن ها به هفت متر می رسد، ،ساخته شده است.
تخته سنگ های آرامگاه با بست های فلزی، به هم پیوسته بوده ، که بعدها آن ها را کنده و برده اند و اکنون جایشان به صورت حفره هایی دیده می شود که بیشترشان را تعمیر کرده اند.
بنای آرامگاه دو قسمت مشخص دارد:
سکویی ۶ پله ای که قاعده آن مربع مستطیلی به وسعت ۱۶۵ متر مربع است.
اتاقی کوچک به وسعت ۵/۷ متر مربع که سقف شیب بامی دارد و ضخامت دیوارهایش به ۵/۱ متر می رسد.
پایه بنا (35/13×30/12 متر) از شش لایه پلکانی تشکیل شده است، که از آن ها اولی به بلندی ۱۷۰ سانتی متر، دومی و سومی ۱۰۴ سانتی متر، و سه عدد آخری ۵/57 سانتی متر هستند. ارتفاع کلی بنا در حدود ۱۱ متر است. در ورودی آرامگاه در سمت شمال غربی قرار داشته و ۷۵ سانتی متر پهنای آن است. این درگاه کوتاه نیز دارای دو در سنگی بوده که از بین رفته است.
خزانه آرامگاه، در بالاترین نقطه، شکل یک خانه شیروانی ساده با یک ورودی کوچک در غرب را دارد. تا حدود صد سال پیش باور بر این بود که این بنا آرامگاه مادر سلیمان باشد و در دوره اتابکان در زمان آل بویه با استفاده از ستون های باقی مانده از کاخ های باستانی مسجدی با نام «مسجد اتابکی» در گرد آن ساخته و یک محراب کوچک در خزانه آرامگاه کنده کاری شد. در دهه ۱۹۷۰ بقایای مسجد پاکسازی شده و تکه های تاریخی به نزدیکی مکان های اصلی شان بازگردانده شدند.
پس از کشته شدن کوروش در جنگ با سکاها یا ایرانیان شمالی، جسد وی را مومیایی کرده و درون تختی از زر نهاده و اشیای مهم سلطنتی و جنگی او را در کنار وی گذارده بودند.
در حمله اسکندر مقدونی، یک شخص مقدونه ای در این آرامگاه را شکسته و اشیای آن را تاراج کرده و کالبد را گزند رسانده بود.
در شیب سقف آرامگاه دو حفره بزرگ وجود دارد که برای سبک کردن سنگ ها و کم کردن از بار سقف ایجاد شده است و برخی اشتباها، جای نگهداری کالبد کوروش و همسر وی دانسته اند.
آرامگاه کوروش در همه دوره هخامنشی مقدس به شمار می آمده این امر باعث گردیده که در دوران اسلامی هم این تقدس حفظ شود، اما تعبیر اصلی بنا دیگر مشخص نبوده است و از سوی دیگر مردم هم ساختن بناهای با عظمت سنگی را خارج از قوه بشری می دانسته اند و به حضرت سلیمان که دیوان را برای کارهای دشوار در خدمت داشته است، نسبت می داده اند. به همین جهت آرامگاه کوروش را هم از بناهای آن حضرت می شمردند و آن را به مادر او نسبت می دادند و «مشهد مادر سلیمان» می خواندند.
کاخ اختصاصی کورش بزرگ
مجموعه این کاخ 3192 متر مربع وسعت دارد و بخشهای مختلف آن عبارت است از یک تالار مرکزی با 30 عدد ستون تنومند . زیر این ستونهای مکعبهای سفید رنگ همراه با سنگهای مرمر سیاه کار گذاشته شده است . ایوان جنوب شرقی یا ایوان تخت دارای دو ردیف 20 تایی ستون بوده است . اطراف کاخ سکو هایی جهت نشستن تعیبه گشته است .
در انتهای جنوب غربی این ایوان تخته سنگی بلند قامت ( بیش از 10 متر ) که هنوز به وضوح دیده میشود کتیبه ای از کورش هخامنشی حک شده است با این مضمون : " من هستم کورش شاه هخامنشی " . ایوان شمال غربی دارای دو ردیف دوازده تایی ستون است که بر درگاهش نقش پادشاه ایران حجاری شده است . این کاخ محل خصوصی کورش نامدار بوده است .
کاخ دروازه: این کاخ دروازه پاسارگاد به شمار می رفته و در منتهی الیه مجموعه کاخ ها واقع شده است. طرح آن به صورت تالاری بوده مستطیل شکل که دارای دو ردیف چهارتایی ستون بلند و چهار درگاه بوده است. درگاه های شمال شرقی و شمال غربی اصلی بوده اند و دو درگاه دیگر فرعی.
نقش انسان بالدار: نقش برجسته نشان دهنده مردی است با ریش انبوه و چهار بال که رو به سمت چپ یعنی به سوی مرکز بنا دارد. این مرد تاجی دارد که به یک کلاه شیاردار کاملاً چسبیده به سر، وصل است. تاج روی شاخ های بلند و تابدار یک قوچ حبشی، بین دو مار کبری پشت به هم که هریک گوی کوچکی را به نماد خورشید بر سر دارند، قرار گرفته است. تا سال 1874 میلادی کتیبه ای در بخش فوقانی خود داشته است که بر آن نوشته شده بوده:
«من کوروش شاه هخامنشی».
کاخ بارعام: این بنا بر هشت ستون استوار بوده و سرستون ها به سر حیوانات شباهت داشته اند. آثاری از سر ستون های شیر، شیردال (شیر شاخ دار)، گاو و اسب یافته اند. سرستون های اسبی شکل خاص این بنا است.
نقوش درگاه کاخ بارعام: در درگاه هایی که کاخ بارعام را به ایوان وصل کرده اند، نقوش برجسته سنگی دیده می شوند. در نقش اول مردی برهنه پای با جبه ای که با زینتی چون فلس های ماهی آراسته شده و دامنی کوتاه در جلو و در پشت سر او مردی که پا و سم گاو دارد و دمی بسیار آراسته و مزین به گل و در دست چوبی گرفته که سر آن در عقب به درفشی منتهی می شود. جهت پای این دو نشان می دهد که رو به سوی ایوان تالار می رفته اند. نقش دوم پاهای برهنه یک انسان را نشان می دهد که جلوی یک هیولا راه می رفته. این جانور پاهایی چون چنگال عقاب دارد و ردایی بسیار آراسته پوشیده است. در نقش سوم بقایای نقش سه مرد برهنه پای بلند جبه دیده می شود که سه جانور سم دار را به دنبال می کشند. در اینجا نیز سه کتیبه که بر آنها نوشته شده: «من کوروش شاه هخامنشی» دیده می شود. کتیبه های عیلامی و بابلی مربوط به دوران کوروش است و کتیبه فارسی باستان را داریوش هخامنشی به این مجموعه افزوده است.
کاخ نشیمن: این کاخ محل سکونت کوروش بوده و بر درگاه های آن نقوش برجسته ای از «گذر شاه» نقش کرده اند. روی چین های لباس شاه کتیبه ای به خط میخی و به سه زبان عیلامی، بابلی و فارسی باستان کنده شده که شخص تاجدار را به عنوان «کوروش، شاه بزرگ، یک هخامنشی» معرفی می کند. در این کاخ هم کتیبه ای یافت شده که به سه زبان در چهار سطر بر آن نوشته شده: «من، کوروش، شاه هخامنشی».
آرامگاه کمبوجیه: برج سنگی بلندی با ارتفاعی نزدیک به 14 متر است که ساختار آن آسیب فراوانی دیده است. در مورد کاربرد این بنا سه نظریه وجود دارد. یکی این که این بنا آتشکده بوده، دوم این که آرامگاه بوده و سوم این که محل نگهداری اشیای بسیار مهم سلطنتی، مانند ردای کوروش و تاج و درفش او بوده است. اما نظریه دوم که این بنا را آرامگاه کمبوجیه یا کامبیز یکی از شاهان هخامنشی می داند مستندتر است.
تل تخت: بر روی تپه ای مشرف به مجموعه پاسارگاد قرار دارد و محلی است که توسط کوروش برای احداث مجموعه ای همچون تخت جمشید در نظر گرفته شده بود ولی پس از مرگ کوروش مکان احداث مجموعه پارسه به محل کنونی تخت جمشید انتقال یافت و به حکم داریوش تل تخت به عنوان دژ نگهبانی مورد استفاده قرار گرفت. در تل تخت کتیبه ای نیز از دوره زمام داری خشایارشاه بر جای مانده است.
بوستان پاسارگاد: آرامگاه و کاخ های کوروش در میان باغ بزرگ و انبوه از درختان گوناگون و دشتی چمن زار و خرم واقع بوده که توسط آب گزرهای سیراب می شده است. این محوطه زیبای سر سبز بوستان پاسارگاد بوده که امروز آبراهه ها و پل هایی از این مجموعه باقی مانده است.
کوشک ها: ایوان هایی که هم به کاخ ها راه داشته و هم در میانه بوستان پاسارگاد قرار داشته است و امروز از آنها تنها بستر اولیه و کف دوم بر جای مانده است.
محوطه مقدس: در فاصله یک کیلومتری کاخ نشیمن قرار دارد که برای نیایش و مراسم قربانی به کار می رفته است.
تنگ بلاغی: این محوطه شامل راه شاهی می شود که در میان صخره ها 30 متر بالاتر از سطح رودخانه کنده شده و 25 متر طول دارد و عرض آن تنها یک متر و 75 سانت، یعنی به اندازه عبور یک حیوان با بار است.
پایان