به نام پاک مطلق
هپاتیت ویروسی
هپاتیت ویروسی عبارت است از التهاب کبد در اثر یک ویروس . هپاتیت ویروسی انواع مختلفی دارد .
در15 سال اخیر، از میزان شیوع هپاتیت علامت دار در زنان حامله کاسته شده است.
تمام ویروس های هپاتیت بجز هپاتیت B، از نوع ویروس های دارای RNA هستند.خود ویروس ها احتمالا هپاتو توکسیک نیستند، در عوض پاسخ ایمنی در برابر ویروس ها باعث نکروز سلول های کبد می شود.
علایم شایع
مراحل اولیه: علایم شبیه آنفلوانزا، مثل تب ، خستگی ، تهوع ، استفراغ ، اسهال بی اشتهایی چندین روز بعد: زردی چشم ها و پوست در اثر تجمع بیلی روبین در خون تیره شدن رنگ ادرار در اثر وارد شدن بیلی روبین اضافی به ادرار اجابت مزاج روشن ، به رنگ خاک رس ، یا سفید
هپاتیتA
از طریق مدفوعی-دهانی انتقال می یابد در هفته اول بیماری‘ فرد مبتلا بدون بروز زردی‘ ویروس را از طریق مدفوع دفع می کند و ناقل بیماری می باشد. این نوع بیماری معمولاً خود به خود بهبود می یابد و به سوی مزمن شدن پیش نمی رود. مصون سازی زنان حامله که اخیرا در تماس نزدیک با افراد مبتلا به هپاتیت Aبوده اند، از طریق تجویز ایمونوگلوبولین انجام می گیرد. این نوع هپاتیت در کشورهای توسعه یافته اثر چشم گیری بر حاملگی ندارد با وجود این در جمعیت هایی که سطح اقتصادی- اجتماعی پایینی دارند، هم مرگ و میر پری ناتال و هم مرگ و میر مادری به طور قابل توجهی افزایش می یابد.
خطر انتقال به جنین در این نوع هپاتیت بسیار ناچیز است. با این وجود ممکن است شیوع زایمان پره ترم افزایش یابد.
اقدامات پیشگیری کننده
آموزش جامعه در مورد بهداشت فردی و اجتماعی به خصوص شستشوی دست ها قبل از صرف غذا و بعد از اجابت مزاج
تهیه آب آشامیدنی سالم و دفع صحیح فاضلاب
عدم استفاده از کود انسانی جهت کشاورزی(سبزیجات و صیفی جات)
در مهد کودک شستشوی دقیق دست ها پس از تعویض هر کهنه و قبل از مصرف مواد غذایی
درمان:
تجویز رژیم غذایی متعادل و کاهش دادن فعالیت بیماران است. در زنان مبتلا به بیماری با شدت کم می توان درمان سر پایی انجام داد.
هپاتیتB
این عفونت عامل اصلی هپاتیت حاد و عوارض وخیم آن یعنی هپاتیت مزمن، سیروز و کارسینوم هپاتو سلولر است.
راه های انتقال:
از مادر الوده به نوزاد (در ایران شایع ترین راه است.)
از راه تزریق (تزریق خون، اعتیاد تزریقی، حجامت، خالکوبی و…)
از راه جنسی (اگر همسر فرد ناقل واکسینه شده باشد حدود ۵ درصد احتمال انتقال وجود دارد که با تزریق واکسن این احتمال به حدود صفر می رسد.)
ویروس های هپاتیت ب نوعی از ویروس هپاتیت است که در کبد انسان جایگزین شده و تکثیر می نمایند مواد تولید شده توسط این ویروس ها به گردش خون می ریزد. انجام آزمایشات خونی حساس، تکثیر ویروس در بدن را مشخص می نماید. کسانی که ویروس هپاتیت ب را به مدت بیش از شش ماه در خون شان داشته باشند ناقل این بیماری هستند. این افراد حال عمومی خوبی دارند و گاهی با انجام آزمایشات نیز اختلالی در کار کبد دیده نمی شود. در چنین شرایطی ویروس به صورت مسالمت آمیز در داخل بدن وجود دارد ولی به کبد آسیبی نمی رساند در صورت انتقال ویروس هپاتیت ب از مادران آلوده به نوزادان، احتمال باقی ماندن عفونت و ناقل شدن نوزادان زیاد است و عمده ناقلین هپاتیت به در کشور ما شامل این موارد است.
جهت پیشگیری از عفونت نوزادی در نوزادان مادران سرم مثبت، ایمنو گلوبولین بلا فاصله بعد از زایمان تجویز می شود. همزمان دوز اول واکسن نیز تزریق می شود. در آن دسته از مادران که پر خطر که سرم منفی هستند، می توان در دوران حاملگی از واکسن استفاده کرد.
هپاتیت سی
یکی از شش ویروس شناخته شده هپاتیت ویروس هپاتیت "سی" است که عامل بسیاری از موارد بیماری هپاتیت ویروسی در انسان می باشد.
تشخیص هپاتیت سی
بسیاری از افراد آلوده به ویروس هپاتیت "سی" علامتی از بیماری ندارد. تشخیص آلودگی به ویروس هپاتیت" سی" باید خون فرد را از نظر وجود ویروس بررسی کرد و همراه آن آزمایش های تکمیلی انجام داد.
هپاتیت C
چنین به نظر می رسد که انتقال عفونت هپاتیت C همانند هپاتیت B است.
عوامل خطر بروز عفونت در حاملگی شامل موارد زیر هستند:
استفاده از داروهای داخل وریدی
بیماری های آمیزشی
افزایش سن و پاریته
سابقه ی ترانسفوزیون
داشتن شرکای جنسی متعدد
اعتیاد شریک جنسی به داروهای داخل وریدی
شواهدی در مورد تغییر شدت عفونت هپاتیت C در دوران حاملگی وجود ندارد. عفونت هپاتیت C به طور عمدی به جنین و نوزاد انتقال می یابد وچنین به نظر می رسد که در صورت آلودگی همزمان با HIV میزان این خطر بیشتر است.در حال حاضر هیچ روشی برای پیشگیری از انتقال این بیماری به نوزاد در هنگام تولد وجود ندارد. با وجود این، نوزادانی که از مادران شناخته شده ی دارای آنتیHCV به دنیا می آیند، باید تحت آزمایش وپیگیری قرار بگیرند.
هپاتیت D
این ویروس هپاتبت دلتا نیز نامیده می شود.ویروس باید همزمان با هپاتیتB عفونت ایجادکند ونمی تواند به مدت بیشتری از ویروس هپاتیتBدر سرم باقی بماند. انتقال این ویروس مشابه هپاتیتB است. عفونت مزمن با هپاتیت B و هپاتیت D ، بیماری شدیدتری را در مقایسه با هپاتیت B به تنهایی ایجاد می کند. چون واکسیناسیون هپاتیت B معمولاٌ از هپاتیت D جلوگیری می کند، انتقال به نوزادان نا شایع است
هپاتیت E
این ویروس از طریق آب و معمولاٌ از راه روده انتقال می یابد و ذخایر آب آلوده ، منبع انتقال آن هستند. این بیماری به آسانی از طریق تماس شخص با شخص قابل انتقال نیست. این ویروس از نظر اپیدمیولوژیک از ویژگی های بالینی شبیه هپاتیت A برخوردار است. برخی از شواهد نشان می دهد که در دوران بارداری میزان بروز انتقال عمودی (شامل انتقال از طریق جفت) زیاد است. هپاتیت E در دوران بارداری شدیدتر است.
هپاتیت G
این عفونت از طریق خون انتقال پیدا می کند ومعمولاٌ همراه با عفونت همزمان هپاتیتC ایجاد می شود.
هپاتیت مزمن
هپاتیت مزمن اختلالی با اتیولوژی متغیر است که با نکروز مداوم کبد ، التهاب فعال و فیبروز (که ممکن است سبب سیروز و در نهایت نارسایی کبد شود.) مشخص می گردد. در زنان سرم – مثبتِ بدون علامت ، معمولاٌ هیچ مشکلی در بارداری به وجود نمی آید ودر افراد علامت دارِ مبتلا به هپاتیت مزمن فعال، پیامد حاملگی عمدتاٌ به شدت بیماری و وجود یا فقدان هایپرتانسیون پورت بستگی دارد. در دوران حاملگی معمولاٌ داروهای ضد ویروسی تجویز نمی شود.
اصول کلی
بررسی های تشخیصی عبارتند از آزمایش خون برای شناسایی عفونت ، بررسی های مربوط به کار کبد، و نمونه برداری از کبد در موارد شدید یا مزمن اکثر بیماران هپاتیتی را می توان بدون خطر زیاد در منزل تحت مراقبت قرار داد. جداسازی کامل بیمار ضروری نیست ، اما فرد بیمار باید وسایل جداگانه ای برای خوردن و آشامیدن داشته باشد یا از وسایل یک بار مصرف استفاده کند. اگر هپاتیت دارید یا مراقبت از یک فرد هپاتیتی را به عهده دارید، دستان خود را مرتباً و به دقت بشویید، خصوصاً پس از اجابت مزاج
داروها
برای درمان هپاتیت تعداد کمی داروی اختصاصی وجود دارد. امکان دارد داروی ضد التهاب کورتیزونی در موارد شدید تجویز شود تا التهاب کبد کاهش یابد و علایم بهتر شوند. برای هپاتیت B و C مزمن ممکن است آلفا ـ اینترفرون مورد استفاده قرار گیرد.
فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
توصیه می شود تا زمان رفع زردی و بازگشت اشتها استراحت در رختخواب انجام گیرد. زمان بازگشت به کارهای روزمره در افراد مختلف بسیار متفاوت است .
رژیم غذایی
علی رغم نداشتن اشتها، خوردن وعده های غذایی کوچک و متعادل به بهبود بیماری کمک خواهد کرد. روزانه حداقل 8 لیوان آب بنوشید. هرگز الکل ننوشید.
توصیه های پرستاری
در بیماران مبتلا به هپاتیت B وC ، رعایت اقدامات احتیاطی ِ بیشتر مانند پوشیدن دو جفت دستکش در هنگام زایمان و اقدامات جراحی توصیه می شود.