چگونه خبر بد را به والدین بدهیم
تعریف خبر بد
خبر بد به هرگونه اطلاعاتی اطلاق می شود که اثرات منفی و جدی بر نگرش فرد از خود و آینده اش دارد
دادن خبر بد یک تکلیف رایج و استرس زا است
سال هاست که در سیر بیماری درمانگران اطلاعات ناخوشایند راجع به بیماری را به بیمار و اطرافیان می دهند.
دادن خبر بد اساسا ناخوشایند بوده و در مورد آن اکراه وجود دارد.
زمانی که درمانگرباتجربه نباشد، در بیماران جوان و یا مواردی که امیدهایی برای موفقیت وجود دارد دادن خبر بد استرس زا است
از دهه 1970 به بعد درمانگران در مورد دادن خبر بد به افراد بازتر عمل کرده اند.
با این حال مطالعات نشان داده اند که افراد/بیماران خواهان اطلاعات بیشتر هستند.
پیامدهای بالینی
این که چگونه خبر بد گفته شود می تواند بر موارد زیر تاثیرگذار باشد:
درک بیمار از اطلاعات
رضایت بیمار از مراقبت های پزشکی
سطح امیدواری
سازگاری روان شناختی بعدی
پزشکانی که در بیان اخبار بد مشکل دارند ممکن است بیمار را در معرض درمان های سخت قرار دهند بدون آن که مشخص باشد این درمان چه اندازه مفید است و بدون آن که بیمار آمادگی پذیرش این درمان را داشته باشد.
این عقیده که دریافت اطلاعات ناخوشایند پزشکی از نظر روانی برای بیمار آسیب زاست صحیح نیست.
بسیاری از بیماران خواهان اطلاعات صحیحی در مورد شرایط/بیماری هستند تا بتوانند تصمیمات مهمی در خصوص کیفیت زندگی و آینده بگیرند.
موانع دادن خبر بد
اضطراب
بار ناشی از پذیرش مسئولیت خبر
ترس از ارزیابی منفی
مراحل گفتن خبر بد
STEP 1: S—SETTING UP the Interview
تمرین ذهنی روش مناسب آمادگی برای انجام تکالیف استرس زا است که می تواند با مرور کردن ذهنی برنامه نحوه ی گفتن خبر بد، پیش بینی پاسخ های هیجانی و سوالات سخت والدین باشد.
قابل انتظار است که فرد گوینده خبر بد احساسات منفی، احساس ناکامی و یا مسئولیت پذیری داشته باشد.
باید به خاطر داشت که اگر چه گفتن خبر بد برای بیمار/ نزدیکان ناخوشایند است، اما این اطلاعات به آنها کمک می کند که برای آینده برنامه ریزی کرده و تصمیم گیری نمایند.
زمانی که لازم است در مورد موضوعات حساس بحث شود فراهم نمودن شرایط مناسب ضروری است
محیطی باید فراهم شود که به اندازه کافی خصوصی بوده و عوامل حواسپرتی در آن کم باشد، به طوری که بتوان روی موضوع اصلی کاملاٌ تمرکز نمود.
Some Helpful Guidelines:
اتاق مصاحبه برای این منظور مناسب است و در صورت فراهم نمودن می تواند گوشه ای از فضای بخش را با پاراوان جدا نموده و به این امر اختصاص داد
بهتر است در صورت اجازه و تمایل والد افراد دیگری از خانواده حضور داشته باشند.
چنانچه افراد زیادی از خانواده حضور دارند از والد بخواهید یک یا دو نفر را انتخاب نماید.
در وضعیت نشسته به طوری که وسیله ای نظیر میز بین شما و والد حائل نباشد گفتگو کنید
با والد ارتباط برقرار کنید
تماس چشمی را ادامه دهید. هرچند ادامه دادن تماس چشمی گاهی ناخوشایند است، اما روشی برای حفظ ارتباط است.
گذشت زمان را مدیریت کنید و اجازه قطع مکالمه را در اثر عوامل مزاحم ندهید.
تلفن همراه خود را خاموش کنید یا از همکارانتان بخواهید به آن پاسخ دهند.
STEP 2: P—ASSESSING THE PATIENT’S
PERCEPTION
قبل از گفتن بپرسید
قبل از ارائه اطلاعات پزشکی با طرح سوالات باز مشخص کنید که والد چه درکی از وضعیت طبی دارد و چقدر آن را جدی می داند.
بر اساس این اطلاعات شما می توانید اطلاعات غلط را شناسایی کنید و واکنش های والد را پیش بینی نمایید.
می توانید مشخص کنید که:
چه اندازه والد در انکار به سر می برد
چه اندازه امیدواری دارد
چه انتظارات غیر واقعی دارد
STEP 3: I—OBTAINING THE PATIENT’S
INVITATION
هرچند بسیاری از والدین مایلند اطلاعات کافی در مورد بیماری داشته باشند، اما برخی نیز تمایلی ندارند.
وقتی درمانگر از میزان تمایل والد برای دریافت اطلاعات آگاه شود اضطرابش برای بیام خبر بد کاهش می یابد
پرهیز از اطلاعات یک روش سازگاری با استرس است و هرچه شدت بیماری بیشتر شود این پرهیز افزایش می یابد.
اگر دادن اطلاعات در زمان درخواست تست های تشخیصی با یک توالی مشخص باشد می تواند کمک کند که درمانگر برای مرحله بعدی درمان برنامه ریزی کند
اگر والد تمایل ندارد جزئیات را بداند به سوالاتی که ممکن است در حال حاضر یا در آینده داشته باشد بپردازید و با یکی از بستگان یا دوستانش صحبت کنید
STEP 4: K—GIVING KNOWLEDGE AND
INFORMATION TO THE PATIENT
پیشاپیش والد را آگاه کنید که قرار است به او اخبار بدی را بدهید این مسئله شوک بعدی را کاهش می دهد.
مثلا متاسفانه من مجبورم اخبار نه چندان خوبی را به شما بدهم. متاسفم که مجبورم این اخبار را به شما بدهم.
نکاتی که باید رعایت شود:
در سطح درک بیمار صحبت کنید
از عبارات علمی استفاده نکنید
رک صحبت نکنید ”مثلا فرزند شما توده بزرگی دارد و اگر جراحی نکند بزودی می میرد“
اطلاعات را جزء به جزء ارائه دهید و بعد از اطمینان از این که مرحله اول را فهمیده است به مرحله بعدی بروید
اگر پیش آگهی ضعیف است از عباراتی مثل این که دیگر کاری نمی توان انجام داد اجتناب کنید.
STEP 5: E—ADDRESSING THE PATIENT’S
EMOTIONS WITH EMPATHIC RESPONSES
مواجه شدن و پاسخ به هیجانات والد یک مسئله مهم دشوار در دادن خبر بد است
والد ممکن است انواعی از واکنش ها را داشته باشد از سکوت تا گریه و خشم
وقتی والد با خبر بد مواجه می شود واکنش های شوک، انزوا و سوگ را نشان می دهد.
در این شرایط پزشک می تواند از طریق همدلی به والد کمک کند
یک پاسخ همدلانه چهار مرحله دارد:
به حالت های هیجانی والد توجه کنید: حالت گریه، غمگینی، سکوت و شوک
هیجانات را شناسایی کنید: اگر والد/والدین در سکوت فرو رفته است از او/آنها در مورد هیجانش سوال کنید
دلیل بروز این هیجان را مشخص کنید: معمولا با خبر بد مرتبط است چنانچه مطمئن نیستید سوال کنید
مدت کوتاهی به والد/والدین اجازه دهید هیجانش را بروز دهد. با یک پاسخ همدلانه نشان دهید که احساساشان را فهمیده اید و این احساس را به خبر بد مرتبط می دانید
STEP 6: S—STRATEGY & SUMMARY
افرادی که برای آینده شان برنامه های مشخصی دارند اضطراب کمتری را متحمل می شوند.
قبل از گفتگو در مورد آینده مطمئن شوید که والد آمادگی برای چنین گفتگویی دارد.
انتخاب های درمانی را با والدین مطرح کنید
مسئولیت پذیری برای تصمیم گیری را مطرح نمایید
سوء تعبیرهای والدین را در مورد موارد طرح شده مشخص و اصلاح نمایید
توجهات لازم
اطلاع رسانی مناسب
برخورد صادقانه
ارزیابی به موقع
حمایت
پیگیری
استحکام خانواده
buckman ، kason پروتکل 6مرحله ای