رِد دوون (دوون قرمز) – بوستوروس
اطّلاعات کلی
رد دوون، که با عنوان "بومی قرمز" (رد نِیتیو) نیز شناخته می شود، از مرز انقراض رهایی یافته است. کمتر از 500 دوون شیرده در ایالات متحده باقی مانده است. از نظر تاریخی، رد دوون یک نژاد گاو گسترده می باشد. در آمریکا و در طول نیمه ی اوّل این قرن نژاد معروفی بود.
توصیف
رد دوون دارای اندازه ی متوسط، شاخ دار، قرمز پررنگ و نژادی چند منظوره می باشد. گاو نر دارای وزنی بین 1000 تا 1200 پوند و گاو ماده 800 تا 1000 پوند می باشند. می تواند تا 12000 پوند شیر غنی از نظر سرشیر تولید کند و گوساله ی دارای استخوان سبک و 60% گوشت قابل استفاده به دنیا آورد. گوساله ها همچنین می توانند به شکل گاوهای نر باهوش آرام و مطیع و پرکار پرورش یابند. رد دوون یک ضرورت برای مهاجران آمریکایی در باختر میانه بودند. آنها نژاد یک مزرعه ی خانوادگی کوچک بودند امّا بعد از جنگ جهانی نژادهای خاص دیگری برای گوشت و شیر به وجود آمدند. بعد از آن تراکتورها به طور کلی جایگزین گاوهای نر شدند و نیاز به یک نژاد چند منظوره مثل رد دوون کاهش یافت.
رفتارها و محل سکونت
رد دوون توانایی تبدیل علوفه و علف های خشک چراگاه هارا به شیر و گوشت دارای کیفیت خوب دارد. نژادهای جدید نیاز به مکمل های غذایی غلات دارند که انرژی کافی برای رشد، تولید مثل و حرکت ندارند. کارایی انرژی بیشتر با داشتن نژادهایی مثل رد دوون که می توانند با علف های خشک و نامرغوب زنده بمانند و شیر و گوشت با کیفیت خوب تولید کنند، حاصل می شود. دوونها نسبت به نژادهای دیگر فعال تر و چابک تر هستند و در بعضی نوشته ها آمده که آنها می توانند در هر ساعت 6 مایل را به حالت یورتمه و با یک گاری خالی طی کنند. این نژاد دارای رفتار و خوی آرام است و یک گاو خانگی عالی است.
تاریخچه
رد دوون یک گاو پیشگام بوده است. اوّلین گاوی بوده است که از کوه های آپلاچین عبور کرده است. این گاوها به مستعمره ی پلیموت آورده شد از "دوونشیر" انگلستان در سال 1623. اگرچه اسپانیایی ها در جنوب گاوهایی را معرفی کرده بودند امّا رد دوون اوّلین گاوهای وارد شده از بریتانیا بودند و گاوهای دیگر که وارد شده بودند شامل گاوهای دوون آمریکایی بود که به عنوان یک نژاد چند منظوره پرورش داده شدند. اکنون دو نوع دوون وجود دارد: دوون گوشتی و نوع قدیمی تر یعنی دوون شیرده. علاقمندی جدید به این نژاد، باعث افزایش تعداد دوونها شده است.
کیفیت نژاد
در زیر خلاصه ای از ویژگیهای نژاد دوون رد رابی آورده شده است. اطّلاعات بیشتر را در رساله ی سوسیالیستی می توانید پیدا کنید:
عملکرد عالی در سیستم های علفی
وزن گیری روزانه بالا
چرنده هایی با حفاظت ایده آل از منابع طبیعی
عملکرد بهتر برای گوشت دارای کیفیت درجه یک
تولید نسل به شکل برجسته
گاوهای شیرده به طور چشمگیر
طبیعت رام
طول عمر
مقاومت طبیعی در برابر بیماریها
تحمل آب و هوای گرم و سرد
توسعه و ایجاد پُل دوون (دوون بدون شاخ)
دوون اصیل یک حیوان به طور طبیعی شاخ دار است اگرچه در گذشته تعداد قابل توجهی از گاوهای دوون به طور طبیعی بدون شاخ بوده اند. این نشان می دهد که این گونه های بدون شاخ در حدود اواسط قرن نوزدهم منقرض شده اند و گفته شده که آنها کوچک اندام و اغلب سیاه بوده اند. به نظر می رسد سامرست نیز یک نوع بدون شاخ با عنوان پُل سامرست در همان دوره ی زمانی داشته است. آنها نیز بدون هیچ اثر و نشانه ای منقرض شده اند. بنابراین عامل بدون شاخ بودن باید از این گاوهای اوّلیه به وجود آمده باشد امّا به نظر می رسد که آنها همان کیفیت برای تخم کشی را مانند گاوهای شاخ دار در همان زمان نداشته اند و متعاقباً کشتار می شدند.
صنعت جدید گوشت گاو، شاخ ها را به عنوان یک مانع مزاحم و غیرضروری معرفی می کنند بنابراین به طور مشترک با بیشتر نژادهای دیگری که به طور طبیعی شاخ داشتند، ژن بدون شاخ بودن شناخته شده و معرفی شده برای ایجاد یک پُل دوون. این کار همچنین با معرفی این ژن از دیگر نژادهای به طور ذاتی بدون شاخ مثل رد آنگوس، رد گالووی و رد پُل و یا با استفاده از گوساله های نادر که به طور طبیعی "اسپورت" یا بدون شاخ هستند و از میان دوونهای شاخ دار دارای نژاد خالص به وجود آمده اند، انجام می شود. اگرچه ژن بی شاخی غالب بر ژن شاخ دار است، این مساله نشان می دهد که ممکن است یک ژن بی شاخی دریافتی در بعضی گونه های دوون بوده است که یک تعداد غیر معمول از این جهش ها در بعضی از انواع آنها به وجود آمده است. شاید اینها نوعی بازگشت به گاو بی شاخ اوّلیه ای باشد که زمانی در همان ناحیه به عنوان جدّ دوون جدید می زیسته است.
در همین زمان که دوون جدید مورد توجه قرار گرفته بود، یک نژاد بدون شاخ در 1925 در آمریکا از یک گاو نر بدون شاخ که در یک گله ی شاخ دار به دنیا آمده بود، ایجاد شد. مشکل این بود که این حیوان فاقد کیفیت از جنبه های دیگری بود که موجب شد این نژاد دارای شهرت و اعتبار کمی باشد. سی سال بعد بود که دبلیو- ای- گِرِد، یک پرورش دهنده ی کالیفرنیایی تصمیم گرفت که یک نژاد بدون شاخ از دوون ها ایجاد کند و هر دوونی که به طور طبیعی بدون شاخ بود را می دید، خریداری می کرد. برای اطمینان از کیفیت گله اش و ارتقاءِ آن، او تعدادی از گاوهای نر شاخ دار درجه یک را از انگلستان وارد کرد تا با پُل ها جفت گیری کند.
این برنامه با مرگ "گِرِد" متوقف شد و گله به طور گسترده پراکنده شد. امّا برنامه ی بدون شاخ کردن، توسط یک تازه وارد به نژاد لئواِم پارکر که از می سی سی پی ریشه گرفته بود، تشخیص داده شد. پارکر دارای چندین گاو نر بدون شاخ گِرِد همچنین تعدادی از بهترین گاوهای ماده بود و نقش اوّل را در ایجاد دوون بدون شاخ داشت.
علاقه به دوونهای بدون شاخ در میان پرورش دهندگان UK افزایش یافت در حدود 1954، یعنی وقتی که قدم هایی برای به دست آوردن گاوهای نر از پارکر برداشته شده بود و همچنین معرفی ژن بی شاخی از دیگر نژادها صورت گرفته بود. شورای جامعه ی دوونی پیشنهادات برای ایجاد اصلاح در نسب نامه را پذیرفت تا یک بخش بی شاخ با درجات مختلف که از نژاد خالص به وجود آمده را به آن اضافه نماید.
بسیاری از گله های بی شاخ ایجاد شدند که بعضی از آنها در این نژاد بسیار برجسته بودند. اگرچه از طرف بعضی از پرورش دهندگان سنتی نسبت به پذیرش این پرورش جدید، مخالفت هایی ابراز شد، امّا بازار نشان می داد که دیر یا زود این تغییر غیرقابل اجتناب است.
دوون بدون شاخ همچنین در دیگر کشورها نیز پرورش داده شد. در استرالیا در اواخر دهه ی پنجاه، چندین گوساله ی اسپورت ادر گله ی "راونزوورث" آقای دی. ام همیلتون در ریلستون NSW پدیدار شد که همگی توسط گاو نر "هاویلا میداس" نود و چهارم به وجود آمدند. گوساله های بدون شاخ در گله ی معروف "نیواستید" در سال 1959 و 1962 به دنیا آمدند که توسط دو گاو نر که به طور جداگانه وارد شده و به ترتیب به نام هاسدون مدل 3 rd و مینستون بریتون بودند به وجود آمدند. این حیوانات توسط خانم "جانِت آمنسیر" از جنوب کیلموری در ویکتوریا به دست آمدند و به عنوان پایه و اساس گله ی "لیستر" مورد استفاده قرار گرفتند.
در همان زمان دو گاو نر از گله ی پارکر وارد آمریکا شد توسط آقای تِد. کانینگهام از کالینسویل در کوئینزلند. این گاوهای نر و گاوهای ماده ی شاخ دار، پایه ی گله ی استراتمور آقای کانینگهام، که یکی از بزرگترین گله ها در کشور بود را تشکیل دادند.
چندین گله ی دیگر، نژادهای بدون شاخ خود را با وارد کردن ژن بی شاخی از دیگر نژادها به وجود آوردند. وایتز در هاویلا و تردوایز از اِلورتون، غرب استرالیا از رِد آنگوس استفاده کردند، دیکنسونز در وودیلی از پُل شورتورنز و جیس در تاسمانیا رد پُل، استفاده کردند.
گله های لیستر و استراتمور به عنوان پایه ی پُل دوون در استرالیا شناخته می شوند. از آن به بعد گله های جدید زیادی شروع به استفاده از ترکیبات مختلف نژادهای موجود کردند. گله های قابل توجه شامل ناول پارک آقای جوگارمونی در غرب استرالیا، که بیشتر بر اساس لیستر بود، راجر دیکنسون که کار پدرش را به دست گرفت یعنی گله ی ویو پارک در جنوب استرالیا که بر پایه ی نسل وودلی بود، باری کونارد گله ی کندل وود را در ویکتوریا با استفاده از ترکیب گونه های لیستر، استراتمور و وودی لی ایجاد کرد در حالیکه پیتر نایت در کونابارابران NSW، گله ی بلار را از یک ماده لیستری و با استفاده از گاو نر اسپورت دیگری با نام "دوون بروک اسپورت" و دیگر گونه ها از گله های مختلف را به کار برد تا بزرگترین گله ی بی شاخ در استرالیا را به وجود آورد.
در حالیکه مدّت طولانی است که مشخص شده که بخش بدون شاخ از نژاد دوون برای دستیابی به نیازهای صنعت جدید گوشت گاو مورد نیاز است امّا کسانی هستند که هنوز به حیوانات شاخ دار اصیل وفادار مانده اند. در آمریکا دوون شیرده باید شاخ دار باشد تا وضعیت اصلی خود را به عنوان نژاد اصیل گاوهای وارد شده به کشور حفظ کند. در بعضی قسمت ها در نیوزلند، دوونهای دارای شاخ های پهن و ضربه زننده، به عنوان باز کننده ی راه از میان بوته ها، مفید شناخته شده اند. در استرالیا بعضی از پرورش دهندگان شاخ ها را حفظ می کنند به طوری که گاوهای ماده بتوانند از خود دفاع کنند و همچنین از گوساله هایشان در برابر حملات دینگوها.
محدوده ی ژنتیک در بی شاخ ها شامل بعضی از گاوها می شود که هم اکنون به عنوان گاوهای شاخ دار موجود نیستند. کیفیت پُل دوون اکنون به طور کل با شاخ دارها برابر است.
باروری در دوون ها
دوون ها یکی از بارورترین نژاد گاو هستند. درصد گوساله آوری به میزان بالاتر از 90% را با تغذیه ی خوب می توان انتظار داشت. به خاطر باروری زیاد تنها یک زمان کوتاه میان زایمان و حاملگی بعدی وجود دارد. این به معنی دوره های کوتاه جفت گیری و زایمان است.
کیت یانگ از اِدندال نزدیک کیوگل NSW که خانواده اش بیش از 100 سال در کار پرورش گاوهای دوون بوده اند می گوید: بزرگترین دارایی که گاوهای دوون ایجاد می کنند، باروری زیاد است و ما به طور منظم درصدی بین 96% تا 98% گوساله زایی داریم.
گاوهای نر دوون دارای بیضه های بزرگ هستند و مقدار زیادی نطفه تولید می کنند. بیضه های 148 گاو نر دوون دراسترالیا به طور تصادفی اندازه گیری شد و اندازه ی میانگین آنها 6/38 سانتی متر بود که در مقایسه با تمام نژادهای گاو که دارای میانگین تقریبی 36 سانتی متر هستند، بزرگتر است.
اهمیت این موضوع توسط باب جان، بیان می شود که "اندازه ی بیضه- مستقیماً با مقدار اسپرم و در نتیجه اثر آن بر باروری ارتباط دارد. همچنین تحقیقات اخیر خارجی ثابت کرده است که برای هر 1 سانتی متر اضافی در محیط دایره ای بیضه، فرزندان ماده ی آن پدر، 4 روز زودتر بالغ می شوند که یک اشاره کننده به میزان باروری در طول زندگی است.
محققان بخش کشاورزی نیوزلند می گویند: "دوونها دارای باروری طبیعی بیشتر هستند. گوساله های ماده در سن کمتری بالغ می شوند و گاوهای ماده دارای مقدار گوساله های بیشتر می شوند و گاوهای نر فعال هستند. نتیجه ی باروری بالا همراه با زایمان راحت و سرعت رشد خوب است."
بازده در دوون ها
مهمترین نشان برای کارایی در تولید گوشت، باروری است. امّا کارایی تحت تاثیر عوامل دیگری نیز می باشد که از طریق آنها گاوهای دوون برتری پیدا می کنند.
آسانی در زایمان و گوساله آوری
دوون ها دارای گوساله های کوچک و نیرومندی هستند که معمولاً بدون کمک به دنیا می آیند.
توانایی شیردهی
دوونها از نظر شیردهی تولید شیر زیاد معروف هستند که موجب پرورش گوساله های سنگین وزن در زمان گرفتن از شیر می شود.
توانایی مادری
دوونهای ماده دارای توانایی بالا در مراقبت از گوساله ها هستند که باعث بیشترین میزان بقای گوساله ها تا زمان گرفتن از شیر می شود.
وزن گرفتن، بلوغ و استخوان بندی
دوونها وزن گرفتن سریع و همچنین ویژگیهای مناسب ماهیچه ای و استخوان بندی را با هم ترکی کرده اند همراه با توانایی چاق شدن در سنین پایین. در زمان قرار گرفتن در وضعیت های سخت، آنها قابلیت تغییر و رشد به شکل گاوهای نر سنگین وزن را دارند.
تبدیل و تغییر غذا
گاوداران دریافته اند که گاوهای دوون به طور کل تبدیل کننده های علف به گوشت با کارایی زیاد دارند و این با توانایی آنها برای مقاومت در شرایط مختلف نسبت به دیگر نژادهای بریتانیایی، ثابت می شود.
قابلیت سازگاری
بنیه ی قوی دوونها آنها را قادر کرده تا در محیط های مختلف استرالیا رشد کنند. در آزمایشات جفت گیری با دوون-هیرفورد استرالیایی ثابت شده که دوونها نه تنها از نظر تغذیه ی کمتر برتری دارند بلکه با سرعت هیرفوردهای دارای تغذیه ی زیاد رشد می کنند.
طول عمر
دوونها از بیماریهایی مثل سرطان چشم دور هستند و از نظر ساختاری و بدنی سالم هستند و دارای پستانهای کاملاً درست و سالم هستند و بنیه ی قوی دارند که همه ی اینها به معنی آن است که می توانند سال های زیادی در گله بمانند بیشتر از آنچه که نژادهای دیگر می مانند.
رفتار
دوونها گاوهای بسیار مطیعی هستند و بنابراین کنترل و جابجا کردن آنها آسان است. آنها نژاد مطلوبی برای گروه های گاو نر از گذشته بوده اند و آنها با وضعیت های جدید و سخت از نظر تغذیه ای به خوبی کنار می آیند.
ورم کردن
دوونها به عنوان یکی از نژادهای بوستوروس، بیشترین تحمل را در برابر ورم و باد کردن دارند.
15