ریخته گری گریز از مرکز

ریخته گری گریز از مرکز:
نخستین بار در سال ۱۸۰۹ میلادی، طرح بهره گیری از نیروی گریز از مرکز توسط فردی انگلیسی به نام آنتونی اکارد (Anthony Eckhard) مطرح شد. با گذشت زمان، نخستین کاربرد صنعتی این فناوری در سال ۱۸۴۸ میلادی در شهر بالتیمور و برای تولید لوله های چدنی به اجرا درآمد. از سال ۱۸۹۰ میلادی به بعد، با پیشرفت های علمی و صنعتی، بهبودهایی در شیوه های ریخته گری گریز از مرکز آغاز شد و این روند تا اوایل قرن بیستم ادامه یافت. سرانجام، در فاصله سال های ۱۹۱۲ تا ۱۹۱۸ میلادی، مخترعی برزیلی به نام دولوو (De Lavaud) موفق به ساخت نخستین ماشین ریخته گری گریز از مرکز موسوم به De Lavaud شد.

پیشرفت این فناوری در دهه های بعدی، منجر به توسعه ماشین آلات پیچیده تر و دقیق تری شد که توانایی تولید قطعات با کیفیت بالاتر و ساختار یکنواخت تر را فراهم می کردند. استفاده از روش ریخته گری گریز از مرکز به تدریج در صنایع مختلفی مانند خودروسازی، هوافضا و تولید لوله های مقاوم گسترش یافت و به دلیل مزایای مکانیکی خاصی که ایجاد می کرد، مورد توجه گسترده قرار گرفت.

در حال حاضر، این فناوری نه تنها در تولید قطعات فلزی بلکه در ریخته گری مواد کامپوزیتی و سرامیکی نیز کاربرد دارد. کاهش تخلخل، افزایش چگالی، بهبود خواص مکانیکی و امکان تولید اشکال خاص از جمله دلایلی هستند که ریخته گری گریز از مرکز را به یکی از روش های حیاتی در تولید صنعتی مدرن تبدیل کرده اند.

فهرست مطالب:
ریخته گری گریز از مرکز
قالبهای مورد استفاده در روش ریخته گری گریز از مرکز افقی
جنس فولادهای قالب گریز از مرکز
مشخصات ریخته گری از مرکز افقی
سرعت دورانی قالب
پوشش قالب
درجه حرارت ریخته گری مذاب
مکانیزم انجماد در فرایند ریخته گری گریز از مرکز افقی
عیوب ریخته گری گریز از مرکز
عیب ترک
عیب چروک خوردن سطح لوله ها
عیب بریدگی لوله
عیب تردی لوله
عیب ساچمه ای شدن سطح لوله
عیب حفره های نشتی یا سوراخ شدن لوله ها
منابع