آشنایی با سیستم عامل لینوکس



مقاله:

آشنایی با سیستم عامل لینوکس

فهرست:
مدیریت سیستم در لینوکس
مفهوم مدیریت سیستم
LinuxConf
Webmin
YAST
مجازی سازی در لینوکس
روش مجازی سازی
دایمون Xend
ایجاد دیسکت بوت لینوکس

منابع:

www.mahnameh.com

www.networkingonline.com

مدیریت سیستم در لینوکس
مقوله مدیریت سیستم همواره از مباحث سطح بالا در یک سیستم عامل به حساب می آید. مدیران سیستم معمولاً از پرمشغله ترین دست اندرکاران سیستم های اطلاعاتی به حساب می آیند. در این شماره و شماره های آینده ماهنامه شبکه به برخی مسائل و ابزارهای مدیریتی در سیستم عامل لینوکس خواهیم پرداخت.
مفهوم مدیریت سیستم
مدیریت سیستم در لینوکس همواره جایگاه ویژه ای را در میان مشاغل و تخصص های مرتبط با فناوری اطلاعات دارا بوده است. در حال حاضر بسیاری از متخصصان IT در نرم افزارهای مربوط به این سیستم عامل که امروزه به نام نرم افزارهای اپن سورس شناخته می شوند، دارای مهارت ها و تجارب خوبی هستند. مثلاً عده ای از آن ها به خوبی قادرند یک وب سرور مبتنی بر آپاچی را پیکربندی و راه اندازی کنند یا برخی دیگر می خواهند لینوکس را در نقش یک سرور میزبان دامنه (DNS) یا سرور اختصاص آدرس IP در یک شبکه (DHCP) تنظیم کنند و به کار گمارند.
به طور کلی مشغله این دسته از اداره کنندگان سیستم، راه اندازی سرورهای لینوکسی در نقش های مختلف و ارائه سرویس های گوناگون شبکه ای است. اما آیا واقعاً مدیریت سیستم در لینوکس به همین موارد محدود می شود؟ یا آیا این مسائل اصولاً جزء وظایف یک مدیر سیستم محسوب می گردد؟ در یک کلمه می توان گفت: خیر. دلیل آن هم کاملاً روشن است. یک سرویس شبکه ای یا یک سرویس شبکه ممکن است فقط یک بار نصب و راه اندازی شود، اما صدها بار در طول سال مورد بازبینی و عملیات نگهداری (Maintenance) برای بهبود کارایی یا رفع اشکال قرار گیرد.
در واقع واژه <مدیریت سیستم> نیز به این گونه امورِ مربوط به تعمیر و نگهداری بسیار نزدیک تر است تا به مسائل مربوط به تنظیم و راه اندازی. بنابراین بسیار واضح است که برای یک مدیر سیستم، آشنایی با مباحث مربوط به نصب و راه اندازی و تسلط بر امور مربوط به نگهداری سیستم مثل مدیریت کاربران، فایل ها، امنیت، فایل سیستم، سرعت و کارایی سیستم شرط لازم و کافی برای تصدی این پست شغلی است.
به عنوان مثال، در یک وب سایت که روزانه هزاران بار مورد بازدید کاربران اینترنت قرار می گیرد، امکان بروز رویدادی که سرور میزبان را به شدت دچار افت سرعت و کارایی کند، بسیار محتمل است. در این وضعیت شاید مدیر سیستمی که چندان به مسائل مربوط به نگهداری و کنترل ترافیک مسلط نباشد، راه حل را در توقف و راه اندازی مجدد سرور یا همان Reset کردن بیابد، اما کاملاً روشن است که بسیاری از ایرادات ممکن است با این روش مقابله، سازگار یا قابل رفع نباشند.
بنابراین یک مدیر سیستم مسلط به امور مانیتورینگ و نگهداری سیستم، می تواند عمکرد سرور را در ساعات اوج ترافیک مشخص نماید و با توجه به میزان کارکرد پردازنده (CPU) یا تعداد عمل خواندن و نوشتن اطلاعات در هارددیسک (R/W)، مشکل را مکان یابی کند. پس از طی این مراحل، وی قادر است مثلا ً با افزایش ظرفیت محاسباتی یا سرعت عملR/W یا راه اندازی یک سرور مجازی کمکی مشکل را تا حد مطلوبی کاهش دهد یا حتی در برخی موارد بدون صرف هزینه ای برای تعویض پردازنده، هارددیسک و امثال آن یا اضافه نمودن سرور، با استفاده از نرم افزار های مدیریت سیستم مثل Xen می تواند به هر برنامه قابل اجرا روی سرور، حد معینی را جهت استفاده از پردازنده یا سایر منابع سیستم اختصاص دهد تا از تداخل برنامه های مختلف و همزمان، در کارایی یکدیگر جلوگیری کند.
اما اگر بخواهیم وظایف روزانه یک مدیر سیستم را برشماریم، این مسئله بستگی به نوع محیطی دارد که وی در آن مشغول به کار است. طبیعی است که وظایف روزانه مدیرسیستم یک شبکه محلی کوچک، با مدیر یک سرویس دهنده اینترنتی با تعداد زیادی وب سرور کاملاً متفاوت باشد، اما این تفاوت را شاید بتوان به گونه ای، در تعداد و حجم این وظایف (به دلیل بیشتر بودن تعداد کامپیوترهای موجود در شبکه، سرورها یا کلاینت های قابل اتصال و استفاده از شبکه) دانست. البته بسیاری از وظایف مدیر سیستم نیز مستقل از نوع محیط هستند و به عبارتی، بین تمام مدیران سیستم های کوچک و بزرگ مشترکند.
یکی از این وظایف، مانیتورینگ و پیشگیری یا حداکثر رفع ایراد زودهنگام از مشکلات قابل بروز در سطح شبکه است. به عنوان مثال، کشف مشکل مربوط به اشتراک فایل یا چاپگر در سطح یک شبکه محلی کوچک یا مشکل سرویس بانک اطلاعاتی در وب سرور یک سایت مهم را نباید تا هنگام مراجعه و گلایه کاربران به تعویق انداخت. این یکی از وظایف مهم یک مدیر سیستم است که با کنترل و مانیتورینگ منظم و متناوبِ عملکرد سیستم و شبکه، بروز مشکل را تا حد امکان پیش بینی می کند یا درصورت وقوع، آن را در همان ساعات اولیه و با استفاده از راهکارهای از پیش تعیین شده برطرف نماید.
در محیط لینوکس، امروزه بسیاری از مدیران سیستم قادرند با استفاده از ابزارهای مختلف که برای مانیتورینگ سیستم در جامعه اپن سورس طراحی و ساخته شده، از عهده این امر مهم برآیند؛ ضمن این که هنوز هم بسیاری از دستورات مدیریتی خط فرمان در لینوکس، کاربرد مناسبی در این زمینه دارند.

شکل 1
LinuxConf
این برنامه یک ابزار بصری یا ویژوال برای مدیریت در محیط لینوکس است. این ابزار در برخی توزیع های لینوکس موجود است. به علاوه، فایل های قابل کامپایل یا پچ های قابل نصب آن به دو صورت بسته های ردهت (RPM) و دبیان قابل دسترس است و می توان آن را با هر دو واسط کاربر Gnome و KDE نصب و اجرا کرد.
(شکل 1) این برنامه قادر است تنظیماتی در سطح شبکه یا روی کامپیوتر میزبان به عنوان سرور یا کلاینت شبکه انجام دهد. و دارای سه زبانه یا Tab اصلی است که به نام های Config ،Control و Status، محل اعمال تنظیمات، کنترل و مدیریت و مانیتورینگ وضعیت سیستم، سرور وسرویس های شبکه ای هستند.
LinuxConf طوری طراحی شده است که مدیر سیستم می تواند با خاطری آسوده، تنظیمات مورد نظر خود را انجام دهد و پس از آن با کلیک دکمه Accept، یکباره تمام تنظیمات انجام شده را با هم به سیستم منتقل نماید.

شکل 2
Webmin
همان طور که از نام آن برمیآید، ابزاری تحت وب برای مدیریت لینوکس است که می توان از آن برای مدیریت این سیستم عامل و شبکه تحت آن از راه دور، استفاده نمود.
این برنامه نیز به نوبه خود قادر است بسیاری از وظایف مدیریتی سیستم یا شبکه مثل مدیریت کاربران و گروه های کاربری، کنترل سرویس های شبکه ای چون وب سرور، ایمیل سرور، کنترل سخت افزارهای سرور مثل پارتیشن های هارددیسک، RAID و امثال آن، مدیریت فایل ها و بسیاری امور دیگر را انجام دهد.
این برنامه نخستین بار و با مجوز نرم افزار آزاد BSD در لینوکس Caldera به کاربران عرضه گردید، اما در حال حاضر، توسعه دهندگان و شرکت های توسعه دهنده یا توزیع کننده لینوکس قادرند با استفاده از مجوز GPL ماجول های موردنظر خود را به صورت برنامه های کامپایل شده CGI، به آن اضافه کنند. این ویژگی یعنی قابلیت اضافه نمودن Plug inهای ساخت توسعه دهندگان به هسته اصلی Webmin، از نقاط مثبت این ابزار است. (شکل 2)

شکل 3
YAST
شاید بتوان گفت که یکی از زیباترین و جالب ترین برنامه های مدیریت در محیط لینوکس،برنامه ای به نامYet Another System Tool) YAST) است که اولین بار با لینوکس آلمانی SUSE به کاربران معرفی شد.
نسخه اولیه YAST صرفاً یک برنامه ساده بود که بیشتر برای مدیریت پارتیشن ها، بسته های نرم افزاری و برخی تنظیمات سیستمی دیگر مورداستفاده قرار می گرفت، اما اکنون نسخه های جدید YAST2 برنامه های بصری بسیار قدرتمندی هستند که تمام ابزار لازم برای مدیریت سیستم عامل لینوکس را در اختیار مدیرسیستم قرار می دهند. (شکل 3)
این برنامه دارای قسمت ها و ماجول های مختلفی است که مدیریت سیستم و شبکه را به نحو بسیار مطلوبی در یک واسط کاربر مشترک، متمرکز نموده و کار را برای مدیرسیستم آسان کرده است.
لینوکس SUSE به دلیل بهره گیری از برنامه YAST سال ها است در برابر رقبای دیرینه ای چون ردهت یا فدورا، از لحاظ آسانی در مدیریت سیستم و شبکه، خودنمایی می کند. همان طور که در شکل نیز مشاهده می کنید، زبانه های مختلف موجود در این ابزار، ماجول های مربوط به مدیریت سیستم را به بهترین و شفاف ترین شیوه، دسته بندی می نماید و مدیرسیستم را از درگیر شدن بی مورد با فرامین پیچیده و وقت گیر خط فرمان معاف می کند. YAST ابزاری است که بررسی آن، مقاله ای مفصل تر را می طلبد که در آینده به آن خواهیم پرداخت.
مجازی سازی در لینوکس
مجازی سازی و به ویژه پروژه Xen، یکی از مهم ترین موضوعاتی هستند که در راس وقایع یک ساله اخیر دنیای اپن سورس بوده اند. پشتیبانی سه توزیع قدرتمند لینوکس (فدوراکور، دبیان و OpenSuSE) از این پروژه، همکاری گروه توسعه دهنده برنامه مجازی سازی VMWare با پروژه Xen، تمایل شرکت های بزرگی مانند اینتل و سان مایکروسیستمز به توسعه Xen، و نهایتاً بهبود چشمگیر کارایی این برنامه در نسخه های جدید، روی هم رفته باعث جلب توجه محافل و صنعت مجازی سازی به سوی این برنامه اپن سورس شد و هزاران شرکت اقدام به آزمایش و به کارگیری آن نمودند که حاصل آن، انتشار هزاران گزارش، بررسی، مقاله و اسناد علمی معتبر درباره Xen و نهایتاً پیشرفت بیشتر در توسعه آن شد. در این نوشتار ابتداً نگاهی به این پروژه و ویژگی های آن خواهیم انداخت و در ادامه راه اندازی یک ماشین مجازی در لینوکس را بررسی می نماییم.
Xen چیست؟
Xen Virtual Machine Monitor) Xen VMM) یک پروژه اپن سورس است که در آزمایشگاه های کامپیوتر دانشگاه کمبریج انگلیس توسعه داده می شود. خروجی این پروژه یک برنامه مجازی سازی به نام Xen است که امکان ساخت و برپاسازی چندین ماشین مجازی با قابلیت اجرا توسط سیستم عامل های مختلف روی یک سخت افزار واحد را فراهم می کند. با این ابزار، سیستم عامل های میهمان به هسته لینوکس (نسخه های 2.4 و 2.6) متصل می شوند و امکان یکپارچه سازی آن ها برای هسته سیستم عامل های NetBSD/FreeBSD نیز وجود دارد. نتیجتاً کاربران قادر خواهند بود با برنامه Xen چندین سیستم عامل میهمان را روی سیستم عامل های خانواده یونیکس بدون نیاز به تغییر و اصلاح کد و ساختار هسته سیستم عامل مادر راه اندازی نمایند. در این میان شرکت سان مایکروسیستمز نیز تلاش می کند Xen را برای سیستم عامل سولاریس سازگار نماید.
جالب است به این نکته اشاره شود که پروژه توسعه برنامه Xen از ابتدا منبع باز نبود و چندین سال یک پروژه اصطلاحاً کد بسته تلقی می شد در عوض پروژه های منبع بازی مانند Bochs IA-32 Emulator و qemu در دنیای اپن سورس مطرح بودند که عمدتاً برنامه های شبیه سازی معماری های سخت افزاری بوده و ابداً از کارایی و قابلیت های مورد انتظار برخوردار نبوده اند. در حقیقت موفقیت پروژه Xen در مقایسه با دیگر پروژه های منبع باز، سازگاری و یکپارچه سازی با هسته سیستم عامل لینوکس و فراهم سازی بستری برای پشتیبانی سخت افزار سیستم های کامپیوتری مانند اینتل و ای ام دی است.
جهش دیگر Xen در آگوست 2005 بود که شرکت XenSource (شرکت رسمی پشتیبان و توسعه دهنده تجاری پروژه Xen اقدام به انتشار Intel Developer Forum) IDF) نمود که امکان استفاده Xen روی سکوهای سخت افزاری مبتنی بر Intel TV را فراهم نمود و در پی آن امکان اجرای مجازی ویندوز اکس پی سرویس پک دو، در کنار لینوکس فراهم شد. در چنین شرایطی برنامه مجازی سازی تجاری VMWare که برای سرورهای ESX نیز توسعه داده می شود، همکاری جدیدی را با توسعه دهند گان Xen برای دسترسی به کدهای منبع VMware ESX Server و رابط کاربری آن آغاز کرد. مزیت برجسته برنامه VMWare در عدم یکپارچه سازی و اتصال سیستم عامل میهمان و ارائه راه کارهای اجرای سیستم عامل های میهمان روی ویندوز است.
در این زمان واقعه مهم دیگری نیز برای Xen روی داد و آن، پشتیبانی توزیع لینوکس Fedora Core4، دبیان و SuSE Professional9.3 از این برنامه و اضافه شدن آن به توزیع لینوکس سرور RHEL5 بود. پروژه فدورا حتی به ارائه بسته های نرم افزاری RPM برنامه Xen پرداخت. تمام این وقایع موجب شد برنامه Xen به عنوان گزینه اول برنامه مجازی سازی برای لینوکس و دنیای اپن سورس مطرح شود و شرکت های سخت افزاری مانند IBM و HP به سوی این محصول حرکت نمایند و دیگر توزیع ها و برنامه های اپن سورس Xen را در محصولات خود به کار بگیرند.

ساختار لا یه ای Xen
روش مجازی سازی
تفاوت عمده Xen با دیگر برنامه های مجازی سازی و شبیه ساز در شیوه پیاده سازی ماشین های مجازی روی یک سیستم است. برنامه Xen از تکنیک Paravirtualization برای پیاده سازی سیستم عامل های میهمان بهره می گیرد.
Paravirtualization سیستم عامل و سخت افزار مادر را در یک سطح و ماشین های مجازی را در سطح های دیگر پیاده سازی می کند. مزیت این روش، عدم تداخل فرایندهای اجرایی سیستم عامل و امکان افزودن پروسه های جدید به هسته سیستم عامل بدون کامپایل هسته یا دستکاری آن است.
Xen از یک مدل چهار لایه ای برای سیستم های X86، X386 و X64 استفاده می کند که به هر لایه یک ring گفته می شود. در ring0 سیستم عامل مادر و خود برنامه Xen اجرا می شود. به برنامه Xen در این مدل اصطلاحاًHypervisor می گویند؛ چرا که باید در بالاترین سطح دسترسی برای کدهای سیستم عامل میهمان باشد. ring1 و ring2 به سیستم عامل های میهمان اختصاص دارد و در ring3 برنامه های کاربردی اجرا خواهند شد. در زمان شروع به کار، Xen به حافظه ring0 مراجعه می نماید و ماشین مجازی پایه که Domain0 خوانده می شود را در ring1 اجرا می کند. از این Domain دیگر Domainها ساخته، حذف و جایگزین می شوند. در حقیقت Xen توسط Domain0 دیگر ماشین های مجازی و سخت افزار را مدیریت می کند. دایمون xend توسط Domain0 اجرا می شود که مدیریت ماشین های مجازی را در هسته لینوکس بر عهده می گیرد و کاربر توسط ابزار خط فرمان xm آن را کنترل و مدیریت می کند. توسط این ابزار دیگر ماشین های مجازی نیز برپا می شوند. درایورهای سخت افزاری نیز در Domain0 اجرا می شوند. Xen به توابع و ماجول های سخت افزاری موجود در هسته سیستم عامل لینوکس تکیه می کند و خود را از طراحی و ساخت ماجول های سخت افزاری برای ماشین های مجازی فارغ می نماید. این موضوع یک مزیت برای این برنامه محسوب می شود. چون توسعه دهند گان Xen را از نوشتن ماجول های جدید برای درایورهای سخت افزاری بی نیاز می کند.
دایمون Xend
دایمون Xend عهده دار ساخت Domain جدید و مدیریت آن ها، حذف یک ماشین مجازی موجود یا سوییچ میان چندین ماشین مجازی است. یکی از بزرگ ترین مسئولیت های این دایمون در هسته لینوکس راه اندازی و اجرای سرویس دهنده HTTP است. پورت پیش فرض برای این سرویس دهنده 8000 است که Xend از آن برای ارتباط باDomain ها شامل ارسال یک درخواست برای ساخت Domain، خذف یک Domain یا ذخیره و شروع به کار مجدد آن و سوییچ میان آن ها استفاده می کند.
بخش اعظم دایمون Xend توسط زبان اسکریپت نویسی پایتون نوشته شده است و در کنار آن برخی توابع زبان C نیز فراخوانی می شوند. از پوسته خط فرمان و اجرای فرمان xend start می توان دایمون Xend را برای بوت شدنXen فعال نمود. خود دایمون Xend یک سرویس دهنده با نام XCS را فعال می کند. هنگامی که xend را فعال می نماییم، باید بررسی شود که آیا XCS نیز اجرا شده است یا خیر. در صورت عدم اجرای آن، باید به صورت دستی اجرا شود. XCS در حقیقت هسته اصلی دایمون Xend را تشکیل می دهد و دو پورت TCP برای تبادل اطلاعات و کنترل پروسه های در حال اجرا باز می کند. تفاوت این دو پورت در همزمان سازی درخواست ها و هماهنگ سازی آن ها است.
Xen در فدوراکور
برنامه Xen همراه با توزیع لینوکس فدوراکور 4 و 5 ارائه شده است. همچنین می توان بسته نرم افزاری نصب آن را از سایت این پروژه به نشانی http://shabakeh-mag.com/links.aspx?l=http://www.xensource.com/xen/downloads دریافت نمود. برای نصب این برنامه یک ترمینال خط فرمان را باز کنید و دستورات زیر را به ترتیب اجرا نمایید:
yum update $
yum install xen$
yum install kernel-xen0 $
yum install kernel-xenU$

از طریق ابزارهای گرافیکی توزیع فدوراکور نیز می توانید به نصب برنامه Xen اقدام کنید. برای این منظور از منوی اصلی وارد بخش System و سپس Software Management شوید و از مجموعه برنامه های فهرست شده Xen را انتخاب نمایید. پس از نصب، یک گزینه جدید به برنامه بوت لودر لینوکس افزوده می شود. برای مشاهده تغییرات انجام شده در برنامه بوت لودر، فایل grub.conf را باز نمایید. ملا حظه می کنید که خطوط زیر به این فایل افزوده شده اند:
title Xen 3.0 / XenLinux 2.6.9
kernel /boot/xen.gz dom0_ mem=131072
module /boot/vmlinuz-2.6.9-xen0
root= /dev/hda 1 ro console=tty0

اکنون کامپیوتر را Restart نمایید. همان طور که می بینید یک گزینه انتخابی جدید به منوی برنامه گراب اضافه شده است. با استفاده از این گزینه سیستم را بوت کنید. زمانی که لینوکس کاملاً اجرا شد، باید دایمون Xend نیز در پس زمینه لینوکس فعال شده باشد. دستور xm list را اجرا نمایید تا آرگومان های این ابزار مدیریت دایمون xen را مشاهده نمایید. خروجی این دستور باید مشابه با خطوط زیر باشد:
HOSTA:/etc/xen/scripts#xm list
Name Id Mem(MB) CPU State Time(s) Console
Domain-0 0 123 0 r—- 41.2

برپاسازی ماشین مجازی
اکنون زمان ساخت یک ماشین مجازی فرارسیده است. برای برپاسازی ماشین مجازی چندین راهکار وجود دارد: استفاده از فایل های chroot image توزیع های مختلف که از اینترنت قابل دریافت هستند یا ساختن آن ها توسط خودتان. فایل های chroot یک فایل Image از سیستم عامل میهمان هستند که توسط برنامه Xen گشوده می شوند.همچنین برنامه Xen می تواند از فایل های پشتیبان بلوک های سخت افزاری
(dd 1f=dev/zero of=vmdisk bs=1k seek 2048k count=1) تجهیزات سخت افزاری فیزیکی (برای مثال dev/hda9/) و (phy:VolumeGroup/root_volume LVM ) استفاده نماید. حتی امکان به کارگیری فرمت فایلی شبکه NFS برای برپاسازی یک ماشین مجازی وجود دارد.
انتخاب روش راه اندازی ماشین مجازی وابستگی زیادی به نوع کارکرد ماشین مجازی مورد نظرتان و امکانات موجود دارد. اما یکی از ساده ترین روش ها، استفاده از فناوری های LVM است. Logical Volume Manager یک فناوری برای ساخت ماشین های مجازی روی لایه های فیزیکی دیسک سخت و کار با پارتیشن های سیستم است. با LVM می توان بدون اضافه کردن فضای فیزیکی روی سیستم از مقدار حافظه بیشتری استفاده کرد. LVM همچنین قابلیت تغییر اندازه پارتیشن را بدون نیاز به پارتیشن بندی مجدد فراهم می کند. دلیل انتخاب این روش، انعطاف پذیری و سادگی آن است. در ادامه با یک مثال ساده چگونگی انجام دادن کار را مرور می کنیم. فرض کنید روی سیستم شما یک درایو dev/sda5/ وجود دارد. با استفاده از LVM می خواهیم یک ماشین مجازی روی sda5 برای استفاده در آینده ایجاد نماییم:
pvcreate /dev/sda5 $
vgcreate vm_volumes /dev/sda5 $
vgchange -a y vm_volumes$
lvcreate -L4096 -nroot.dokeos vm_volumes$
lvcreate -L2084 -nvar.dokeos vm_volumes$
nswap.dokeos vmًvolumes $ lvcreate L256 –
lvcreate -L1024 -nwww.dokeos vm_volumes$

همان طور که می بینید با دستور lvcreate پارتیشن های مجازی همراه با اندازه هر کدام از آن ها روی sda5 تعریف شده است. اکنون وارد دایرکتوری ای شوید که پارتیشن های خود را به سیستم فایل لینوکس متصل (mount) نموده اید (برای مثال mnt/) و دایرکتوری vhosts/ را ایجاد نمایید. در ادامه از این دایرکتوری برای نصب فایل image توزیع فدوراکور استفاده می نماییم:

yum –instal lroot=/vhosts/root.dokeos/$
y groupinstall Base-
MAKEDEV-d /path/dev -x console $
MAKEDEV -d /path/dev -x null$
MAKEDEV -d /path/dev -x zer$

فایل پیکربندی برنامه Xen غالباً در دایرکتوری /etc/xen قرار دارد. برای ساخت هر ماشین مجازی لازم است این فایل از نو پیکربندی و تنظیم شود. نهایتاً باید فایل پیکربندی مشابه زیر باشد:
root@xen xen] #cat dokeos.x-tend.be ]
"kernel = "/boot/vmlinu-2.6.11-1.1366-fc4xenU
memory = 128
"name = "dokeos.x-tend.be
nics = 1
"extra = "selinux=0 3
['vif=['ip="10.10.11.13",'ipbridge=xen-br0
'disk =['phy:vm_volumes/root.dokeos,sda1,w
'phy:vm_volumes/var.dokeos,sda3,w'
'phy:vm_volumes/www.dokeos,sda4,w'
'phy:vm_volumes/swap.dokeos,sda2,w'
[
"root = "/dev/sda1 ro

اکنون همه چیز برای اجرای ماشین مجازی مهیا است. برای این منظور دستور xm create config file را در ترمینال خط فرمان اجرا کنید. اگر آرگومان c- را نیز به این دستور بیفزایید، مراحل بوت شدن ماشین مجازی نیز در خروجی پوسته خط فرمان نمایش داده می شود.
آینده پیش روی Xen
مجازی سازی در چندین سال اخیر اهمیت بیشتری پیدا کرده است؛ چرا که کاربران کامیپوتر به سکوی تک سیستم عاملی قانع نیستند. انقلاب مجازی سازی دارد به سمت و سویی حرکت می کند که از یک سخت افزار بیشترین استفاده صورت گیرد و چندین سیستم روی یک سخت افزار پیاده سازی شوند. برنامه Xen کاندیدای عینیت بخشیدن به این اهداف در سکوی سیستم عامل و نرم افزارهای اپن سورس است و آزاد بودن پروژه توسعه آن، موجب شده است شرکت های کوچک و بزرگی در آن شرکت نمایند و به پیشرفت آن سرعت بیشتری بدهند.
نسخه سوم این برنامه سروصدای زیادی برپا کرد و در کنفرانس LinuxWorld بوستون یکی از محوری ترین موضوعات کنفرانس بود. فکر می کنم اگر این برنامه مجازی سازی بتواند همچنان به پیشرفت و بهبود خود ادامه بدهد و همکاری های گسترده تری را با بزرگان صنعت مجازی سازی و سخت افزار آغاز کند، در آینده ای نزدیک فناوری مطرحی در دنیای مجازی سازی باشد.
ایجاد دیسکت بوت لینوکس
دلائل چندی وجود دارد که یک کاربر میبایست یک دیسکت بوت لینوکس برای خود ایجاد و از آن استفاده و آن را نگهداری نماید . بعنوان مثال اگر سیستم شما توانائی بوت از روی سی دی را نداشته و یا شما بخواهید عمل نصب لینوکس را بجای سی دی از روی درایو سخت (هارد دیسک) ویا درایو شبکه انجام دهید و یا درصورتی که سیستم لینوکس شما پس از نصب بدلیل آسیب دیدگی بوت لودر نتواند بدرستی بالا بیاید باید یک عدد دیسکت بوت لینوکس مناسب با نوع عملی که میخواهید انجام دهید بسازید و آنرا در موقع لزوم در اختیار داشته باشید
ملاحظه میکنید که انواع دیسکت بوت لینوکس با توجه به نوع کارائی متفاوت است ولی روش ایجاد همه انواع آن تقریبا مشابه میباشد . نخستین چیزی که برای ایجاد یک دیکت بوت لینوکس ضروری است وجود فایل image حاوی اطلاعات لازم برای ساخت دیسکت میباشد .

فایلهای image ضروری برای ایجاد انواع دیسکت بوت لینوکس عبارتند از :
1 – cdrom.img این فایل برای ایجاد دیسکت بوت برای نصب لینوکس از روی هارد دیسک یا سی دی رام در مواقعی که بوت از طریق سی دی مقدور نباشد بکار میرود
2 – network.img این فایل برای ایجاد دیسکت بوت برای نصب لینوکس از روی درایو شبکه بکار میرود
3 – pcmcia.img این فایل برای ایجاد دیسکت بوت برای نصب لینوکس از طریق یک ابزار با رابط pcmcia مثل انواع سی دی رام یاکارت شبکه با این مشخصات بکار میرود
نکته : چون امروزه کارتهای pcmcia با تکنولوژی کارتهای شبکه جایگزین شده در صورت عدم کارائی میتوان از فایل network.img استفاده کرد .
4 – hd.img این فایل برای ایجاد دیسکت بوت برای نصب لینوکس از طریق هارد دیسک بکار میرود .
5 – hdcdrom_usb.img این فایل برای ایجاد دیسکت بوت برای نصب لینوکس از طریق رسانه های مبتنی بر پورت usb بکار میرود
توضیح : تعداد فایلهای ایمیج و نام آنها و کاربرد هریک ممکن است در توزیعهای مختلف لینوکس متفاوت باشد و برای اطلاعات بیشتر میتوان به اطلاعات متون موجود در توزیع مربوطه مراجعه کرد . ضمنا کلیه فایلهای فوق عموما در دایرکتوری image واقع در اولین سی دی توزیع لینوکس مورد استفاده کاربر قرار دارند و یا میتوان آنها را از سایت تخصصی توزیع لینوکس مربوط دانلود کرد
باید دانست که دیسکت بوت لینوکس را میتوان هم در محیط ویندوز (بوسیله برنامه های کمکی موجود برروی توزیع لینوکس مورد استفاده در سطح DOS ) و هم در محیط لینوکس ایجاد نمود که در اینجا سعی میکنم به توضیح مختصر هر دو روش بپردازم .
الف ) ایجاد دیسکت بوت لینوکس در محیط ویندوز :
چون اغلب کاربران جدید لینوکس با ویندوز آشنائی قبلی داشته اند برنامه های کاربردی چندی برای ایجاد دیسکت بوت در محیط ویندوز نوشته شده که یکی از مهمترین آنها برنامه گرافیکی RawWrite میباشد . این برنامه که یک فایل اجرائی تنهاست عموما در سی دی اول توزیع لینوکس و در شاخه dosutils قرار دارد ودر رابط گرافیکی خود محل فایل image و درایو فلاپی مقصد را پرسیده و به سهولت کار ایجاد دیسکت بوت لینوکس را انجام میدهد .
ب ) ایجاد دیسکت بوت لینوکس در محیط گنو / لینوکس :
اگر یک محیط لینوکس نصب شده در دسترس قرار داشته باشد یا کاربر پس از نصب لینوکس بخواهد دیسکت بوت ایجاد کند مراحل کار عبارتند از
1 – یک پنچره کنسول متنی یا shell فرمان باز کنید .
2 – با دستور su و سپس وارد کردن رمز عبور بصورت کاربر ریشه وارد سیستم شوید .
3 – اولین سی دی توزیع لینوکس را در سی دی درایو قرار داده و آنرا به سیستم متصل یا mount نمائید . (روش mount کردن سی دی در درسهای گذشته گفته شد لیکن باید دانست که اغلب توزیعهای جدید لینوکس این کار را بطورت خود کار انجام میدهند) .
3 – یک فلاپی خالی در فلاپی درایو قرار داده و دستور زیر را تایپ کنید :
# dd if=/mnt/cdrom/images/cdrom.img of=/dev/fd0 bs=512
همانطوریکه می بینید با اجرای این دستور فایل ایمیج موجود در مسیر /mnt/cdrom/images/cdrom.img خوانده شده و بر روی فلاپی درایو اول سیستم یعنی fd0 دیسکت بوت لینوکس ایجاد میگردد
بدیهی است که آدرس فلاپی درایو دوم سیستم در صورت نصب بودن /dev/fd1 خواهد بود
نکته : محیطهای گرافیکی پیشرفته برخی توزیعهای لینوکس مثل suse و مندریک و … امکان ایجاد دیسکت بوت لینوکس را برای مقاصد مختلف بصورت برنامه های دارای رابط گرافیکی در محیط لینوکس در اختیار کاربر قرار داده اند که بمنظور اختصار به آنها پرداخته نمیشود .

33